راهنماتو -سالم ماندن استخوان های باستانی یک پدیده شگفت انگیز است. به ندرت می توان بقایای فسیل هایی را پیدا کرد که ساختار داخلی آنها دست نخورده باقی بماند، به ویژه در یک نوع بستر فسیلی رسوبی به نام Lagerstätte .
به گزارش راهنماتو ، یک Lagerstätte خاص، دانشمندان را برای چندین دهه متحیر کرده است. مجموعه Jarrow در ایرلند دارای یک لایه زغال سنگ پر از استخوان با ساختارهای داخلی حفظ شده است.
پیش از این، دانشمندان ساختار تغییر یافته استخوانها را به آب‌های اسیدی در باتلاق یا دریاچه‌ای نسبت می‌دادند. با این حال، این نمونه جدید، با استخوان‌های بازیابی شده از دیگر باتلاق‌های زغال‌سنگ Lagerstätten که تنظیمات دیرینه‌زیستی مشابهی داشتند، ناسازگار است.
اکنون دانشمندانی از ایرلند و بریتانیا استخوان‌های Jarrow را با جزئیات کامل بررسی کرده‌اند و علت استخوان‌های تغییر یافته را مشخص کرده‌اند: این استخوانها به معنای واقعی کلمه توسط مایعات فوق‌گرم شده‌ای که در نتیجه فعالیت‌های تکتونیکی به داخل سنگ نفوذ می‌کنند، پخته شده‌اند.
این مطالعه نشان می دهد که تغییر مشاهده شده در Jarrow در واقع عمدتاً به دلیل سیالات گرمابی در حین دفن عمیق است و محصول مستقیم محیط زیست نیست. شرایط در مراحل اولیه دفن یا دیاژنز اولیه.
برای دستیابی به اطلاعات منحصر بفرد استخوانها، محققان از تعدادی تکنیک برای آشکارسازی مواد شیمیایی موجود در استخوانها استفاده کردند. آنها تصویربرداری با وضوح بالا را با تکنیک هایی برای تجزیه و تحلیل ترکیب عنصری و ساختار مواد ترکیب کردند و کشف کردند که آنچه در استخوان ها وجود دارد چیزی نیست که ما معمولاً در استخوان ها می بینیم.
استخوان تا حدی با زغال سنگ و اسفالریت (یک ماده معدنی که می تواند در شرایط گرمابی تشکیل شود) جایگزین شده است، و کریستال های آپاتیت موجود در آن شکلی متفاوت از بلورهای آپاتیت که معمولاً در استخوان ها یافت می شود، بودند.
این تیم حدس می زند که پس از مرگ ماهی‌ها و چهارپایان، استخوان‌های آنها به فاصله کوتاهی منتقل و به سرعت دفن شده و اسکلت‌های مفصلی و پوست‌های پوسته‌دار تقریباً به طور کامل حفظ شده اند. وقتی پژوهشگران، استخوانها را دفن کردند، استخوان ها فشرده شده و در نتیجه شکستند. این شکستگی به مایعات هیدروترمال اجازه نفوذ به استخوانها را می‌دهد و ساختار و شیمی آنها را تغییر می‌دهد.
