ویجیاتو نوشت؛ احتمالاً تا به حال متوجه شده‌اید که قضیه قارچ در سریال The Last of Us شبکه HBO کمی با آنچه که در بازی‌ها بود فرق می‌کند. به ویژه نحوه انتشار قارچ Cordyceps (سرچماقی‌ها) که بر اساس قارچ واقعی به همین نام است و در بین انسان‌ها پخش می‌شود. اسپورها یا هاگ‌ها (تخم قارچ‌ها) از سریال حذف شده و شبکه قارچ وارد شده است.
اسپورها به خوبی فضای وهم‌آور بازی را ایجاد می‌کنند: با نور مناسب، می‌توانید اسپورهایی را ببینید که از درهای ترک خورده بیرون زده‌اند. این هشداری در مورد خطری است که درون این دیوارها نهفته است. این سیگنالی است که شخصیت‌ها، معمولاً جوئل، باید ماسک‌های گاز خود را بگذارند تا از عفونت جلوگیری کنند، اگرچه مصونیت الی به این معنی است که او فقط برای حفظ ظاهر ماسکش را می‌گذارد. اما هیچ راهی وجود ندارد که ماسک‌های گاز بتوانند در سریال جواب بدهند. شما نمی‌توانید چهره شخصیت‌های اصلی خود را پشت یک ماسک حجیم پنهان کنید. بالاخره این ماندالوریان نیست.
نیل دراکمن (Neil Druckmann)، نویسنده و یکی از خالقان The Last of Us به Polygon گفت: «سریال رویکرد واقع گرایانه‌تری به داستان و جهان دارد. اگر بخواهیم واقع بینانه با آن رفتار کنیم و هاگ‌هایی در نزدیکی آن وجود داشته باشد، شخصیت‌ها باید همیشه ماسک بپوشند. اگر هم اینطور باشد ما خیلی چیزها را از دست می‌دهیم و شاید مهمترین بخش داستان و سفر شخصیت‌ها چیزی است که درون چشمان آنها، در روح آنها و وجودشان می‌گذرد. به همین دلیل تصمیم گرفتیم که رویکرد متفاوتی داشته باشیم.»
رویکرد انتخاب شده توسط دراکمن و The Last of Us شبکه قارچی بود. این یک مفهوم مبتنی بر علم واقعی قارچ‌ها است: ما قارچ‌ها را زمانی می‌بینیم که سر از خاک دربیاورند. قسمت‌هایی که ما می‌بینیم بدن‌های بارده کل ارگانیسم هستند. بقیه در زیر سطح زمین پنهان شده‌اند. این قسمت میسلیوم نامیده می‌شود، رشته‌هایی که در زیر زمین پخش می‌شوند و قارچ‌ها و درختان را به یک «شبکه میکوریزی» (mycorrhizal network) متصل می‌کنند، شبکه‌ای طبیعی که بی‌شباهت به اینترنت نیست - برخی از کارشناسان قارچ آن را «شبکه چوبی» (The Wood Wide Web) می‌نامند. درختان، قارچ‌ها و گیاهان دیگر از این شبکه‌ها برای انتقال آب و سایر مواد مغذی و «ارتباط» به روش‌های مختلف استفاده می‌کنند. این شبکه‌ها اغلب بسیار طویل هستند.
شبکه‌های قارچی که از پیچک‌های پراکنده تشکیل شده‌اند، در The Last of Us شبکه HBO به همین شکل عمل می‌کنند، اما به جای انتقال اطلاعات درباره جایی که مواد مغذی باید بروند، شبکه آلوده را به سوی میزبان احتمالی هدایت می‌کنند: انسان‌ها. افراد آلوده به «شبکه» ملحق می‌شوند زیرا پیچک‌های دوکی شکل به شکافی در بدن آنها، اغلب یک زخم، نفوذ پیدا می‌کنند. (در قسمت دوم، روش منحصر به فردتری برای انتشار می‌بینیم: بدنی آلوده برای بوسیدن به تس نزدیک می‌شود، پیچک‌هایی از دهان او به دهان تس جوانه منتقل می‌شوند.) قارچ به سرعت گسترش می‌یابد و همه عملکردها به جز میل به انتشار را تحت کنترل خود درمی‌آورد.
«[ما می‌خواستیم] این حس ایجاد شود که این موجودات به هم مرتبط هستند. آنها می‌توانند گروهی علیه ما عمل کنند.» دراکمن ادامه می‌دهد: «در آن واحد می‌خواستیم نشان دهیم که چگونه از یک نفر به نفر بعدی منتقل می‌شود.»
تغییر از هاگ‌ها به پیچک‌ها و شبکه قارچی، لایه دیگری از تنش را به روش کار افراد آلوده (زامبی‌ها) اضافه می‌کند. دیگر فقط پنهان ماندن و ساکت ماندن کافی نیست - یک حرکت اشتباه می‌تواند به معنای فعال کردن شبکه‌ای از هیولاها باشد که به طور انبوه حرکت می‌کنند و مکان دقیق شما را می‌دانند.
این یک تغییر خوب است - در بازی ویدیویی، هاگ‌ها خود تهدیدی ایجاد نمی‌کنند. شما نمی‌توانید انتخاب کنید که چه زمانی ماسک گاز بزنید یا چه زمانی آن را بردارید. توسعه دهندگان این تصمیم را از قبل برای شما گرفته‌اند و بازیکن توانایی انتخاب ندارد. اگر ماسک‌های گاز را از بازی حذف کنیم، خیلی تغییر نخواهد کرد. این فقط روتینی است که تکرار می‌شود: ماسک‌های گاز را روی صورت می‌گذارند و سپس ماسک‌های گاز را از روی صورت برمی‌دارند.
همانطور که وب سایت بازی Kotaku پس از پخش اولین قسمت نوشت، ساختن سریال حول یک بیماری همه گیر هوازی کار بسیار پیچیده‌ای است. تماشای The Last of Us می‌تواند از این نظر سخت باشد و احتمالاً دلیل و هدفی برای حذف مفهوم هاگ به نفع شبکه قارچی وجود داشت. به هر حال، هنوز همان حس رمز و راز در مورد پیچک‌ها وجود دارد، اما حالا تنش ارتباط افراد آلوده با یکدیگر نیز اضافه شده است. قارچ‌ها نقشه‌ای از جهان دارند که برای دیگران نامرئی است و تنها هدف آنها گسترش قارچ است.
