راهنماتو- حتما خیلی شده که توی بازی‌ها دیده باشین که بازی مجبورتون میکنه در حالی که با یک کارکتری راه میرین به حرفهاش گوش کنین. شاید ندونین ولی این راهیه که سازنده‌های بازی باهاش سرعت بازی رو کم میکنن تا با هیجان پی‌درپی بازی خسته کننده نشه. همچنین در همون حین هم بخش های مختلفی از داستان رو برای گیمر تعریف میکنن که به نظرشون حیاتی اومده.
به گزارش راهنماتو، به نظر Spider-Man 2 هم که تازه منتشر شده از این این قاعده قرار نیست مستثنی باشه.و همین قضیه میتونه روی اعصاب خیلی از گیمرها بره چونکه بیشتر بازی شما مشغول تاب خوردن و جاخال دادن و کلی کار سرعتی دیگه هستین ولی خب چون بازی ازتون میخواد مجبورتون کنه که این قسمت معرفی مهارت جدید یا بخشی از داستان رو بهش گوش بدین؛ تصمیم میگیره که کل سرعت و مومنتوم بازی رو تقریبا به صفر برسنونه تا توجهتون رو بتونه به خودش جلب کنه.
خیلی وقت پیش این Assassin's Creed بود که تو بعضی از مراحلش گیمر رو مجبور میکرد با سرعتی حتی کندتر از کسی که باید همراهیش میکردین راه برین تا بتونین اون بخش رو تموم کنین و همین خداییش حتی همون 15 سال پیش روی اعصاب بود ولی خب متاسفانه این مکانیک آروم‌آروم راه خودش رو به بازی های دیگه هم بازی کرد. حالا باز توی Marvel's Spider-Man 2 هم بازی تو خیلی از نقاط بازی بازیکنو وادار میکنه که به آرومی توی مکان‌های مختلف پیاده راه بره،آخه مسلمون طرف مرد عنکبوتیه کل قدرتش به اینه که دیگه نیاز نیست به اندازه قبل از پاهاش استفاده کنه. همین قضیه هم باعث شده خیلی‌ها بخوان که دیگه این مکانیک برای همیشه بازنشسته بشه. بازنشستگی‌ای که هیچ کس قرار نیست به خوبی ازش یاد کنه.
دیگه وقتشه که از این مکانیک مجبور کردن گیمرها به آروم پیاده روی کردن دور بشیم. جای دردناکش اینجاست که این کار توی صنعت گیمینگ تازه خیلی شایع شده. و تقریبا بازی‌ای نیستش که حداقل یک باز مجبورتون کنه که نسبتا به سرعت گیمپلی بازی، آروم‌تر حرکت کنین. البته درسته بعضی جاها هم بوده بازی سعی نمیکنه که شمارو مجبور به انجام کاری کنه فقط از این مکانیک برای پوشوندن بعضی از نکته‌های فنی بازی استفاده میکنه. مثلا توی The Last of Us Part II یادتونه چقدر درها رو باید باز میکردین؟ شاید بپرسین آره خب ولی چرا!؟ اینجاست که باید بگم تمام اون درها در واقع لودینگ های بازی بودن که اونطوری پوشونده شده بودن.
توی Marvel's Spider-Man 2 هر وقت بازی به بازیکن کنترل یک شخصیت رو میده، اون گیمر میدونه که قسمت بعدی خیلی آروم‌تر از وقتیه که توی دنیای آزاد بازی میکنه. البته تو بعضی جاهاش میتونین یکم مثلا نرم بدویین که سرعتتون بازم از تاب خوردن از تارهاتون کمتره.
Marvel's Spider-Man 2 تنها بازی‌ای نیست که این کار رو میکنه، و احتمالاً آخرین بازی هم نخواهد بود. Grand Theft Auto 5 و Red Dead Redemption 2 هم بازیکن‌ها رو مجبور میکنن که وقتی وارد برخی مکان‌ها میشن، آهسته پیش برن. Final Fantasy 7 Remake همیشه بازیکن‌ها رو وادار میکنه که به آرومی پیاده روی کنن، God of War هم توی داستانش خیلی از این کارها رو انجام میده و حتی The Last of Us هم که اسمشو بردیم اینجا قصر در نرفته. حالا ممکنه بعضی مواقع مفید باشه، ولی واقعاً حس میشه که فقط برای پر کردن بازی وجود داره.
حذف کردن این قسمت های پیاده‌روی میتونه بهریت راه‌حل باشه ولی خب انجامش اونقدارهم ساده نیستش. معمولاً توی این قسمتها شما با یم کارکتر دیگه در حال حرف شدن هستین و سازنده‌های بازی باید حواسشون باشه که سرعت اوناهم همراه با شما باشه وگرنه شما باز با یک استارت دوییدن جوری ازشون دور میشین که اگر داشتن بحث مهمی رو با شما در میون میزاشتن، شما به طور کل اون بخش از داستان رو از دست میدین.
توی Marvel's Spider-Man 2 بخش‌های پیاده‌رویش اکثراً لحظات جذابی رو هم همراه خودشون دارن، پس اونجوریا هم به لذت کلی بازیکن‌ها آسیب نمی‌زنن. به علاوه، بعضی از طرفدارا میتونن جزئیات جالبی رو هم از داستان بازی کشف کنن، مثل بخشی که شما در عمارت کریون میتونین بچرخین. (نگران نباشین قرار نیست چیز زیادی رو براتون اسپویل کنم!) حالا فکرشو بکنین که اگر این لحظات جذاب نبودن خیلی از گیمرها توی این بازی از این بخش‌ها سریع رد میشن و واقعا اون بعد دیگه از داستان رو از دست میدادن.
با این حال، همچنان چیزی از رو اعصاب بودن این مکانیک کم نمیکنه و توسعه‌دهنده‌های بازی کم‌کم باید به فکر یک جایگزین برای این باشن و هر چی سریعتر که میتونن از شرش خلاص بشن تا بازیشون بتونه بین چیزی که گیمر بازی میکنه و چیزی که در بازی در جریان تفاوت زیادی قائل نیشه و بشه یک وحدت رو بین هم گیمپلی و هم داستان بازی حس کرد. همین قضیه میتونه برای خیلی‌ها مهم باشه چرا که شده برای خیلی‌هامون که معمولا وقتی توی شرایط اینطوری یک چیز خارج از عرف میبینیم شروع میکنیم که: "عه! چی شد؟!" که باعث میشه اون حس تعلق به داستان رو از دست بدیم.
