روزیاتو نوشت: از کرست های بسیار تنگ گرفته تا لباس های سمی، در عصر ویکتوریایی چیزهای زیاد عجیبی وجود داشته. این دوره ی تاریخی مملوء از جنگ، همه گیری و هنجارهای اجتماعی سختگیرانه بود و شاید همین امر بود که آن را به دوره ی عجیبی تبدیل کرد. دلیلش هر چه بوده باشد، این ها مُد عصر ویکتوریایی را تحت تأثیر قرار دادند.
۱- از یک رنگ کشنده ی حاوی آرسنیک برای رنگ کردن پارچه ها استفاده می شد
به این رنگ «سبز پاریسی» گفته می شد و از آن برای ساخت رنگ دیوار هم استفاده می شد. گرچه در عصر ویکتوریایی فراد زیادی بر اثر تماس با آرسنیک جان خود را از دست دادند، اما مدت زیادی طول کشید تا به ارتباط میان این ماده شیمیایی با این مرگ و میرها پی برده شود.
این رنگ طیفی از سبز بود که روی لباس جلوه ی خیره کننده ای داشت، اما در تماس با آب، یک ماده شیمیایی کشنده از خود آزاد می کرد.
۲- لباس های خود را با حشرات تزئین می کردند
در عصر ویکتوریایی، خیاط ها مدتی لباس ها را با بال سوسک تزئین می کردند. بال این حشرات به راحتی قابل جمع آوری بود. این سوسک ها را هنگام جفتگیری می گرفتند و بعد از مرگ حشره، از بال آن استفاده می کردند.
شاید در نگاه اول کار عجیبی به نظر برسد، اما احتمالاً رنگ و درخشش بال این حشرات مردم عصر ویکتوریایی را آنچنان مجذوب خود کرده بود که تصمیم گرفتند آن ها را مثل پولک به لباس ها بدوزند و با این روش آن ها را تزئین کنند. اگر نمی دانستیم که بال سوسک بودند، احتمالاً به آن ها صرفاً به چشم جزئیاتی زیبا نگاه می کردیم.
۳- اکسسوری های ساخته شده از مو
این نوع اکسسوری عموماً توسط کسانی استفاده می شد که عزادار مرگ یک آشنا بودند. اما مردم عادی هم این نوع اکسسوری را دوست داشتند و شروع به استفاده از آن ها کردند. آن ها با این اکسسوری این پیام را می دادند که کسی را دارند که او را دوست دارند، مثل همسر، یا کسی که دل شان می خواهد همیشه به یادش باشند، مثل پسری که به تازگی به جنگ رفته است.
مردم عصر ویکتوریایی همچنین دستبندها و کیف هایی از موی انسان درست می کردند و حلقه های مو را درون مدالیون های شیشه ای نگه می داشتند.
۴- تزئین کلاه ها با پرنده های تاکسیدرمی شده
این شاید تراژیک ترین مُد باشد. در عصر وکتوریایی برای تزئین کلاه های زنانه از پر پرندگان تاکسیدرمی شده استفاده می کردند. تقاضا برای این نوع از تزئینات آنچنان بالا رفت که جمعیت پرندگان رو به کاهش گذاشت. خوشبختانه، این مُد مدت زیادی طول نکشید، چرا که جنبش هایی در حمایت از پرندگان به راه افتاد. بسیاری از این جنبش ها به رهبری زنانی بودند که سعی داشتند جلوی این مشکل را بگیرند.
۵- کرست ها آنچنان تنگ بودند که آناتومی بدن زنان را تغییر می دادند
گرچه این کرست ها باعث مرگ یا بیهوشی نمی شدند، اما تأثیرات شدیدی بر بدن داشتند. کرست ها به قدری تنگ بودند که نفس کشیدن را برای زنان تا حدودی دشوار می کردند و باعث آتروفی عضلانی (تحلیل رفتن تدریجی عضلات که به ضعف عضلانی و معلولیت منجر می گردد) می شدند، چون به عضلات فشرده شده امکان حرکت نمی دادند. به علاوه، این کرست ها فرم دنده ها و محل قرارگیری اندام های داخلی بدن را تغییر می دادند. درون بدن یک زن قرن نوزدهمی مانند زن های امروزی نبود.
خوشبختانه این امر زنان را مستعد بیماری نمی ساخت یا به مرگ آن ها سرعت نمی بخشید. تصویر بالا نشان می دهد که پزشکان آن زمان تصور می کردند بدن زنانی که از کرست استفاده می کردند، دفرمه بود و گرچه تغییرات حاصل از پوشیدن کرست به این شدت نبود، اما این کار کماکان اثری غیر طبیعی بر بدن داشت.
۶- دامن های پهنی که دردسرساز می شدند
وقتی پیراهن های زنانه ی باریک از مُد افتادند، طی دهه های بعدی قرن نوزدهم، قطر دامن ها رفته رفته بیشتر شد. این دامن ها آنچنان پهن بودند که با پوشیدن چندین لایه دامن هم نمی شد به آن پهنای دلخواه دست یافت. اینجا بود که وسیله ای به نام ژپون به وجود آمد. ژپون نوعی «قفس» بود که از حلقه هایی فولادی ساخته شده بود که به وسیله ی طناب به یکدیگر متصل شده بودند و به لباس فرم و پهنای زیادی می دادند.
ژپون همچنین به زن ها این امکان را می داد که تحرک بیشتری داشته باشند، اما تنها دور پاها و به لحاظ تئوری چون این دامن ها به قدری پهن بودند که گاهی عبور از در یا تلاش برای سوار شدن به کالسکه می توانست با ریسک گیر کردن همراه باشد. حتی عکس هایی از آن دوره مانند تصویر بالا هست که اندازه ی بسیار بزرگ این دامن ها در آن ها مورد تمسخر قرار گرفته.
۷- لباس زیرهای سوراخ دار
لباس زیر برای محافظت از یکی از حساس ترین بخش های بدن ما است، بنابراین به نظر می رسد که این لباس های زیر که قسمت های خصوصی بدن را بیرون می گذاشتند، کارکرد اصلی شان را محقق نمی کردند.
اما در عصر ویکتوریایی مردم طور دیگری فکر می کردند. لباس پوشیدن زنان مناسک طولانی ای داشت. آن ها چندین لایه بر روی ژپون فلزی خود به تن می کردند، بنابراین وقت هایی که می خواستند به دستشویی بروند، اگر لباس زیرشان سوراخ دار نبود، دچار مشکل می شدند.
۸- همه ی بچه ها فارغ از جنسیت شان تا ۴ سالگی پیراهن بلند دامن دار می پوشیدند
بچه ها از زمان تولد تا رسیدن به سن مدرسه، یعنی برای نزدیک به ۴ سال، پیراهن های بلند دامن داری به تن می کردند که پفی و توردار بودند. پف و تور لباس هر چه بیشتر بود، یعنی خانواده ی کودک ثروتمندتر بودند. آن زمان رسم بود که ثروت خود را با لباس بچه ها به رخ بکشند. همه ی بچه ها، چه دختر و چه پسر، این پیراهن های بلند دامن دار را به تن می کردند.
۹- مُد سوگواری
میزان امید به زندگی طبقه ی متوسط در عصر ویکتوریایی حدود ۴۵ سال بود. وقوع جنگ ها و همه گیری های متعدد مانند وبا، سل، سیفلیس و آبله، مرگ را ساده کرده بود. به همین دلیل، سوگوار شدن چندین باره ی یک شخص در طول عمرش امر نامتعارفی نبود. بسیاری از زنان سال ها مشکی به تن می کردند. اینگونه که مردم عصر ویکتوریا یک مُد مخصوص به سوگواری راه اندازی کردند.
زنان طبقه ی متوسط معمولاً نمی توانستند به محض مرگ یک آشنا، برای خود لباس مشکی تهیه کنند، به همین دلیل، لباس هایی که از قبل داشتند که رنگ می کردند. دکمه ی لباس ها و همینطور زیورآلات هم باید مشکی می بودند. و اگر استطاعت مالی اش را داشتند، از مروارید سیاه یا شبق (نوعی سنگ) استفاده می کردند. زیورآلاتی که با موی فرد متوفی درست شده بودند، لازم نبود مشکی باشند. اصول سختگیرانه ای هم در رابطه با سوگواری وجود داشت. مثلاً اگر زنی قصد ازدواج داشت اما عزادار کسی بود، لباس عروسی او باید مشکلی می بود، مانند عروس تصویر بالا.
