خبرآنلاین نوشت: بعد از شروع به استفاده از نور بالا در خودروها در سال ۱۹۲۴، خودروسازان آمریکایی، یک دکمه را در کف ماشین‌ها تعبیه می‌کردند که در کنار سایر پدال‌ها قرار می‌گرفت و نور بالای خودرو را کنترل می‌کرد که به دلیل محل جاگذاری خطرات زیادی هنگام رانندگی به وجود می‌آورد.
نصب این دکمه برای تولید کنندگان خودرو بسیار ساده و ارزان قیمت بود و در بیشتر خودروها در آن دوره، بدون نیاز به تغییر خاصی این دکمه نور بالا در کف ماشین نصب می‌شد.
تا دهه ۱۹۷۰، دکمه نوربالا همچنان زیر پای راننده‌ها قرار داشت تا زمانی که خودروهای محور جلو برای بهینه‌سازی مصرف سوخت به بازار عرضه شدند.
در خودروهای محور جلو، موتور خودرو، گیربکس و دیفرانسیل در یک بسته واحد در داخل کاپوت قرار می‌گیرند. این طراحی فشرده و جمع و جور، با کاهش وزن خودرو، باعث صرفه‌جویی در مصرف سوخت می‌شد و ادغام بیشتر قطعات در جلوی خودرو، باعث شد تا فضای زیر پای راننده تنگ‌تر شده و فضای کمتری برای امکاناتی مثل دکمه نوربالا در کف ماشین وجود داشته باشد.
در نتیجه راننده مجبور می‌شد تا به طرز عجیب و غریببی پایش را در کف تنگ ماشین حرکت دهد تا بتواند دکمه نور بالا را بزند و همین احتمال پرت شدن حواس راننده را افزایش می‌داد.
