روزیاتو نوشت؛ در روزهای اخیر برخی از رسانه های خارجی و به طور ویژه آمریکایی مدعی شده اند که ایران در حال ساخت مرکز هسته ای جدیدی در منطقه نطنز است.
آسوشیتدپرس مدعی شده است که بر اساس تصاویر ماهواره ای، ایران در حال حفر تونلی در کوهی در حوالی سایت هسته ای نطنز است تا تاسیسات هسته ای خود را از هر نوع حمله احتمالی ایالات متحده ایمن نگه دارد. نمایندگی ایران در سازمان ملل اما ساخت و سازهای مورد ادعای آسوشیتدپرس را رد کرده و بار دیگر تاکید کرد که فعالیت های صلح آمیز هسته ای ایران شفاف و تحت نظارت های پادمانی قرار دارد. همچنین ایران اعلام کرده که ساخت و ساز جدید جایگزین مرکز تولید سانترفیوژهای زیرزمینی نطنز خواهد شد؛ تاسیساتی که سال ۲۰۲۰ دچار سانحه آتش سوزی شد.
خبرگزاری آسوشیتدپرس مدعی است که تاسیسات جدید در ۲۲۵ کیلومتری جنوب تهران در حال ساخت است و عمق آن به ۸۰ تا ۱۰۰ متر می رسد که حتی بمب های سنگرشکن جدید ایالات متحده نیز توان نفوذ به آن را ندارند. اما همزمان با این ادعاها، ارتش ایالات متحده تصاویری از یک بمب سنگرشکن قدرتمند را منتشر کرده بود که برای نفوذ به زیر زمین و نابودی تاسیسات زیرزمینی مستحکم طراحی شده است. بسیاری از رسانه ها به ارتباط این بمب ها و تاسیسات هسته ای زیرزمینی ایران اشاره کرده بودند. در ۲ ماه می بود که نیروی هوایی ایالات متحده تصاویری نادر از یک بمب سنگرشکن به نام GBU-57 با نام «نفوذگر مهمات انبوه» منتشر کرد و یک روز بعد با ادعای اینکه این تصاویر ممکن است اطلاعاتی در مورد ترکیب و قدرت ضربه این بمب را افشا کند، آن را حذف کرد.
آسوشیتدپرس مدعی است که تاسیسات هسته ای زیرزمینی جدید ایران در نطنز در عمقی قرار دارد که فراتر از برد حدود ۶۰ متری بمب GBU-57 است. اما در مورد این موشک چه می دانیم؟ ایالات متحده در دهه ۲۰۰۰ و پس از نگرانی ها در مورد تاسیسات هسته ای زیرزمینی ایران، شروع به توسعه بمب های سنگرشکن با نام نفوذگر مهمات انبوه کرد. تازه ترین عکس از بمب GBU-57 نشان می دهد که وزن آن ها ۱۲,۳۰۰ کیلوگرم بوده و بمبی توصیف شده که ترکیبی از ماده انفجاری مرسوم AFX-757 و PBXN-114 را در خود دارد که دومی یک ترکیب انفجاری جدید است. ظاهر این بمب نشان می دهد که بخش اعظم قالب آن از فولاد است که به آن امکان می دهد در بتن و خاک نفوذ کند، پیش از آنکه منفجر شود.
GBU-57 MOP یک بمب سنگرشکن با هدایت جی پی اس است که برای اهداف زیرزمینی و مستحکم طراحی شده است. تست های این بمب بین سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ انجام شده و با موفقیت توسط بمب افکن B-2 در سال های ۲۰۱۴، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ آزمایش شد. این بمب ساخت بویینگ بوده و دارای کلاهکی به وزن حدود ۲,۵۰۰ کیلوگرم است. طول آن ۲۰.۵ فوت (کمی بیش از ۶ متر) و قطر کلاهک آن کمی بیش از ۸۰ سانتیمتر است و تا ۶۰ متر در زمین و تاسیسات زیرزمینی بتنی نفوذ می کند. گفته می شود که GBU-57 بزرگ ترین بمب غیرهسته ای در سرویس جهان است که بسیار سنگین تر از دو بمب سنگرشکن دیگر با نام های GBU-43/B با لقب «مادر تمام بمب ها» یا MOAB به وزن ۹.۵ تن و ساخت آمریکا و بمب روسی ATBIP با لقب «پدر تمام بمب ها» به وزن کمی کمتر از ۱۰ تن است. هر دو بمب های MOAB و FOAB از نوع ترموباریک بوده که به جای نفوذ در زمین، برای ایجاد انفجارهای بزرگ طراحی شده اند.
