خبرآنلاین نوشت؛ آبی شدن چیزی نیست که بتوانیم آن را با عفونت ویروسی مرتبط بدانیم. با این حال، این علامت اسمورفی وار (اشاره به کارتون اسمورفها که همه به رنگ آبی هستند) در بین بی مهرگان رایج است.
گروهی از ویروسها باعث این رنگ‌آمیزی غیرمعمول می‌شوند. آنها به ویروس‌های رنگین‌کمانی بی‌مهرگان مشهور هستند و می‌توانند طیف وسیعی از گونه‌ها را آلوده کنند.
ورا راس، استاد ویروس شناسی دانشگاه واخنینگن هلند، به نیوزویک گفت: «ویروس‌های رنگین‌کمانی بی‌مهرگان(IIVs) اغلب حشرات و سخت‌پوستانی را که در زیستگاه های آبی و مرطوب، یا گونه‌هایی که در خاک زندگی می‌کنند را آلوده می‌کنند. بیشتر عفونت‌ها در ایزوپودها(یا جورپایان به راسته‌ای از سخت‌پوستان شامل خرخاکی و موریانه دریایی و ...گفته می‌شود)، پشه‌ها، سوسک‌ها و لارو پروانه‌سانان، که به نام کرم‌ابریشم نیز شناخته می‌شوند، یافت می‌شوند. اما سایر حشرات نیز می‌توانند به آن آلوده شوند.»
دسته ای از سخت پوستان به نام لایس چوبی (شپشی که در چوب زندگی می‌کند) نوعی ایزوپود( خرخاکی) هستند که دارای اسکلت بیرونی سخت و زره‌دار و هفت جفت پا هستند. این ویروس به دلیل نحوه رشدی که در داخل بدن حیوان دارد آنها را آبی رنگ می‌کند.
ساموئل جونز، محققی در دانشگاه منچستر که بر روی فعل و انفعالات بین ویروسها مطالعه می‌کند، به نیوزویک گفت: «ویروسها در شپش‌های چوبی تکثیر می‌شوند و شروع به ادغام شدن در ساختارهای کریستالی مانندی می‌کند که از ذرات ویروسی زیادی تشکیل شده‌اند».
«این نوع کریستال‌ها برای ایجاد این رنگ، که به آنها رنگ ساختاری نیز گفته می‌شود، نور را به روش خاصی می‌شکنند. این رنگ ساختاری در برخی از حشرات، بال پروانه‌ها و برخی میوه‌ها و انواع توت‌ها نیز دیده می‌شود اما در این موارد، عامل ایجاد این رنگ‌ها ویروس نیست.»
راس میگوید که میزان این رنگ به شدت عفونت بستگی دارد. "رنگ آبی در حشرات به شدت آلوده دیده می‌شود، و این رنگ‌ها برای اکثر گونه‌های میزبان بین رنگ اسطوخودوس تا فیروزه‌ای متغیر است، هر چندرنگ سبز یا نارنجی نیز در برخی از گونه‌ها دیده شده است."
عفونت می‌تواند از طریق طیف وسیعی از فعل و انفعالات منتشر شود و بین نژادهای مختلف متفاوت است. راس گفت: "کانیبالیسم، شکار درون گونه‌ای و نکروفاژی (خوردن گوشت اجساد) از راه‌های انتقال موثر در برخی از گونه‌ها هستند."
این عفونت می‌تواند کشنده باشد، به ویژه در حشرات جوان‌تر یا حشراتی که بار ویروسی بالاتری دارند. در برخی دیگر، عفونت ممکن است به سادگی مزمن باشد و منجر به کاهش تولید مثل و طول عمر شود.
شپش چوب آبی رنگ را می‌توان در سرتاسر جهان، سراسر اروپا، آسیا، آمریکای شمالی و استرالیا یافت. با این حال، هنوز جزئیات نشر ویروس تا حد زیادی ناشناخته است. جونز و تیمش در حین مطالعه این ویروس، یک پروژه علمی شهروندان به نام Blue Woodlice را راه‌اندازی کردند تا به نقشه‌برداری از موقعیت این عفونت در سراسر بریتانیا و جهان کمک کنند. او گفت: "این پروژه مخاطبان زیادی را در سطح جهانی جذب کرده و هر کسی می‌تواند به جستجوی شپش‌های چوبی آبی رنگ برود."
به نظر می‌رسد این ویروس در مکان‌های خاصی هستند و با دیدن یک یا دو شپش آبی رنگ، قطعا می‌توان تعداد زیادی از آنان را در همان منطقه پیدا کرد. لازم به ذکر است که این ویروسها در بین بی‌مهرگان رایج هستند و نمی‌توانند سلول‌های انسانی را آلوده کنند.
