فرادید نوشت؛ باستان‌شناسان بقایای یک بیمارستان قرن نوزدهمی و گورستان قرنطینه‌ای را در جزیره‌ی غرق‌شده‌ای در پارک ملی درای تورتوگاس در نزدیکی فلوریدا در خلیج مکزیک پیدا کرده‌اند.
مقامات پارک می‌گویند با اینکه فقط یک قبر شناسایی شده است، سوابق تاریخی نشان می‌دهد که ده‌ها نفر (بیشتر سربازان آمریکایی مستقر در فورت جفرسون) ممکن است در این مکان، که در حال حاضر آب‌های غرب کی وست فلوریدا است، دفن شده باشند.
(یک غواص در کنار سنگ قبر کشف‌شده در زیر آب)
گروهی شامل کارکنان منابع فرهنگی پارک، مرکز خدمات پارک ملی، مرکز باستان‌شناسی جنوب شرقی و یک دانشجوی فارغ التحصیل دانشگاه میامی، حین بررسی گورستان فورت جفرسون پُست که در آگوست گذشته آغاز شد، این کشف را انجام دادند.
آنها قبر جان گریر، کارگری را که در 5 نوامبر 1861 درگذشته بود کشف کردند. مقامات می‌گویند اطلاعات زیادی درباره‌ی گریر ندارند، اما قبر او به شکل واضح با یک تکه گری‌وَک (گونه‌ای ماسه‌سنگ) علامت‌گذاری شده بود که در واقع همان ماده‌ی به کار رفته در ساخت نخستین طبقه از فورت جفرسون است.
(نقاشی آبرنگی که بیمارستان و گورستانی را در جزیره ای در درای تورتوگاس به تصویر کشیده است.)
جاش مارانو، باستان‌شناس دریایی پارک‌های ملی فلوریدای جنوبی و مدیر این پروژه‌ی تحقیقاتی می‌گوید: «این یافته‌ی جذاب، پتانسیل داستان‌های نگفته از پارک ملی درای تورتوگاس، هم در بالای آب و هم در زیر آب را دارد». مارانو می‌گوید تلاش‌ها برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد افراد دیگری که در جزیره زیر آب دفن شدند، ادامه دارد.
فورت جفرسون یک زندان نظامی در طول جنگ داخلی آمریکا و پس از آن بود که میزبان زندانیان مشهوری چون ساموئل ماد بود؛ پزشکی که جان ویلکس بوث را معالجه کرد. جان ویلکس بوث قاتلی بود که پس از کشتن آبراهام لینکلن هنگام پریدن روی صحنه‌ی تئاتر فورد در واشنگتن دی سی پایش شکست.
جزایر اطراف به یک پایگاه دریایی، ایستگاه فانوس دریایی، بیمارستان دریایی، مرکز قرنطینه و مکانی برای آموزش نظامی تبدیل شدند. خطر ابتلا به بیماری‌های مسری، از جمله شیوع تب زرد ناشی از پشه با افزایش جمعیت قلعه با پرسنل نظامی، زندانیان، برده‌ها، کارکنان پشتیبانی و خانواده‌هایشان افزایش یافت.
این قلعه سال 1873 متروک شد، اما خدمات بیمارستان دریایی ایالات متحده آن را بین سال‌های 1890 و 1900 اشغال کرد و یک بیمارستان قرنطینه در جزیره‌ای مجاور تاسیس شد. مارانو می‌گوید: «اگرچه بیشتر تاریخ فورت جفرسون بر خود استحکامات و برخی از زندانیان بدنام آن متمرکز است، ما در حال کشف داستان‌های بردگان، زنان، کودکان و کارگران غیرنظامی هستیم.»
