پارسینه نوشت؛ از مراقبت از یک کودک تا پختن شام، مواقع زیادی وجود دارد که وجود یک جفت بازوی اضافی می تواند مفید باشد. اکنون محققان می‌گویند که چنین امری برای انسان امکان پذیر است و می توان اجزای بدن روباتیک را برای تقویت توانمندی های انسانی طراحی کرد.
تامار مکین، استاد علوم اعصاب شناختی در واحد شناخت و مغز MRC در دانشگاه کمبریج، گفت که این رویکرد می تواند بهره وری را افزایش دهد.
او می‌گوید: «اگر می‌خواهید در حین آشپزی در آشپزخانه یک بازوی اضافی داشته باشید تا بتوانید سوپ را در حین خرد کردن سبزیجات هم بزنید، ممکن است این گزینه را داشته باشید که یک بازوی رباتیک اضافی را بپوشید و به طور مستقل کنترل کنید.»
این رویکرد دارای اولویت است: دنی کلود، طراح و همکار Makin's در دانشگاه کمبریج، قبلاً یک انگشت شست چاپ سه بعدی ایجاد کرده است که می تواند به هر دستی اضافه شود.
مکین گفت که انگشت شست اضافی می‌تواند برای پیشخدمت‌هایی که بشقاب‌ها را در دست دارند، یا برای مهندسان برق هنگام لحیم کاری مفید باشد، و سایر قسمت‌های رباتیک بدن را می‌توان برای نیازهای خاص محل کار طراحی کرد. به عنوان مثال، بازوی اضافی می تواند به سازنده کمک کند در حالی که یک تیرچه را در جای خود نگه داشته است، یک میخ را چکش کند.
این تیم می‌گوید که اجزای بدن رباتیک می‌توانند کنترل بسیار بیشتری را نسبت به یک دستگاه نصب شده ساده با الهام از مکانیسم‌های طبیعی بدن انجام دهند.
مکین در ادامه یادآور شد: رویکرد تیم ریشه در این ایده دارد که می‌توان از زائده‌های اضافی برای ایجاد توانایی‌های موجود در بدن افراد استفاده کرد.
کلود گفت یکی از ویژگی‌های مهم دستگاه‌های تقویت‌کننده انسان این است که توانایی‌های اصلی کاربر را از بین نمی‌برند. او گفت: « اجزای بدن روباتیک لایه‌ای روی بدن است که می‌تواند با کمترین تأثیر تا حد ممکن برای بیشترین میزان سود استفاده شود»
مکین گفت این رویکرد سوالات جدیدی را ایجاد کرده است.
برخی از آزمایشگاه‌ها بر امکان استفاده از الکترود در مغز یا نخاع برای کنترل دستگاه‌های خارجی تمرکز کرده‌اند، اما مکین معتقد است هیچ توجیه اخلاقی برای چنین رویکرد تهاجمی در انسان‌های سالم وجود ندارد.
کلود اخیراً در نمایشگاه علوم تابستانی انجمن سلطنتی، تحقیقاتی انجام داد، که در آن به عموم مردم این فرصت داده شد تا انگشت شست اضافی را امتحان کنند، نتایج قابل توجه بود.
مکین گفت: «از حدود 600 نفر بین 3 تا 97 سال، 98 درصد می‌توانند در اولین دقیقه از آن استفاده کنند، به این معنی که آنها می‌توانستند اشیاء را طبق دستور حرکت دهند.» من نمی توانم یک تراشه مغزی را تصور کنم که بتواند این کار را انجام دهد.
