سریال «مردگان متحرک، شهر مرده»؛ ماجراجویی در نیویورک با احتمال بارش زامبی!

کسانی که «مردگان متحرک» را دوست داشته‌اند به احتمال زیاد این سریال تازه را هم با رغبت و علاقه دنبال خواهند کرد؛ این احتمالا بهترین اسپین‌آفی است که تا به حال برای آن سریال ساخته شده و همان حال و هوا را دوباره به مخاطبان هدیه خواهد کرد.

زامبی‌هایی که از روی پشت‌بام‌های بلند به درون خیابان می‌بارند، ساختمان‌های متروک و مخوف، فضای وهم‌انگیز، ارتباطات نسبتا پیچیدۀ شخصیت‌ها و دنبال کردن یک ماموریت غیرممکن؛ همۀ این‌ها در «شهر مرده» هست و احتمالا طرفداران پر و پا قرص «واکینگ دد» چیزی بیشتر از این‌ها نمی‌خواهند.

اما با این‌حال به نظر می‌رسد این از آن سریال‌هایی نیست که بتواند طرفداران تازه‌ای را برای این فرانچایز معروف دست و پا کند. دست‌کم قسمت اول سریال آنقدرها گیرا و درخشان به نظر نمی‌رسد که بتواند بدون تکیه به میراث سریال اصلی کسی را مجذوب خودش کند.

روند داستان در قسمت اول کندتر و یکنواخت‌تر از آن چیزی که انتظار داریم پیش می‌رود؛ بیشتر دیالوگ‌ها خاطرات گذشته را یادآوری می‌کنند و انگار اگر «گذشته» را از این سریال بگیریم چندان چیز قابل توجهی از آن باقی نمی‌ماند.

در ضمن پخش سریال «آخرین بازمانده از ما» با جلوه‌های بصری خارق‌العاده‌اش سطح توقعات ما را از یک فضای آخرالزمانی بسیار بالاتر از قبل برده و این انتظاری نیست که با تماشای «شهر مرده» برآورده شود.

در مورد بازی‌ها و شخصیت‌ها هم نقاط قوت و ضعفی وجود دارد. مگی و نیگان شخصیت‌هایی باورپذیر و قابل همراهی از کار درآمده‌اند و شخصیت مارشال هم به اندازۀ کافی سرسخت، خشن و البته غیر قابل اعتماد به نظر می‌رسد. اما شخصیت‌هایی هم در سریال هستند که حضورشان تا حدی زائد و دست‌ پا گیر جلوه می‌کند و ارتباطی با آن‌ها نمی‌توان برقرار کرد.

مثلا دختر نوجوانی به اسم جینی که نیگان را همراهی می‌کند اصلا حرف نمی‌زند؛ بدون حرف زدن و بدون نشان دادن هیچ جلوۀ عاطفی خاصی اصلا معلوم نیست که بیننده چرا باید اهمیتی به حضور این شخصیت و رابطه‌اش با نیگان بدهد.

در مجموع می‌شود گفت اگر «واکینگ دد» را دوست داشته‌اید و آن را از ابتدا تا آخر تماشا کرده‌اید، این سریال برای شما یک یادگاری دوست‌داشتنی خواهد بود و اگر نه، بهتر است به تماشای «شهر مرده» نروید.