روزیاتو نوشت؛ گرچه فیلمسازها از مشاوران زیادی کمک می گیرند تا مطمئن شوند وقایع تاریخی را در اثر خود به درستی به تصویر می کشند، اما بسیاری از اوقات دقت و صحت در روایت تاریخی را آگاهانه فدای جذابیت داستان یا جذابیت بصری اثر می کنند. همه ی این ها باعث شکل گیری تصوراتی نادرست درباره ی برخی وقایع تاریخی در ذهن مخاطبان می شود.
۱- هلن ِ تروا به اندام باریک و پوست برنزه اش مشهور بود
افسانه های زیادی در وصف زیبایی هلن ِ تروا وجود دارد. بنابراین تعجبی ندارد که در فیلم ها معمولاً نقش او به بازیگران زن زیبارو سپرده می شود. گرچه به طور دقیق مشخص نیست که هلن از چه ویژگی های ظاهری ای برخوردار بوده، اما با اطمینان می توان گفت که زیبایی او مطابق استانداردهای زیبایی عصر خودش بوده.
می توان حدس زد که هلن پیشانی ای کوتاه، بینی ای بزرگ و غیر سر بالا، چانه ای نسبتاً سر بالا و اندامی انحنادار داشته. بر اساس اسناد تاریخی، زیباترین زنان تروا پوست و موهای روشن، چشمان درشت و یک خال کوچک وسط ابروهایشان داشتند.
۲- اسپارتان ها موهای کوتاهی داشتند
بسیاری از مردم، اسپارتان ها را جنگجویانی ژولیده و کثیف تصور می کنند که هیچ اهمیتی به ظاهر خود نمی دادند. اما مردان اسپارتان به ظاهر خود می رسیدند.
آن ها توجه ویژه ای به موهای خود داشتند و آن ها را می بافتند. بر اساس اسناد تاریخی، آن ها موهایی بلند و پرپشت داشتند که قد آن تا میانه ی پشت شان می رسید.
۳- زنان یونان باستان لباس های کار شده به تن می کردند
در اغلب فیلم هایی که درباره ی یونان باستان هستند شخصیت های زن با لباس های کار شده و جذب با یقه هایی اغوا کننده به تصویر کشیده می شوند. اما واقعیت امر اندکی متفاوت بوده.
اجزای اصلی پوشش در یونان باستان برای هم زنان و هم مردان جامه هایی تونیک به نام پیلوس (Peplos) و کیتون (Chiton) و نوعی ردا به نام هیماتیون (Himation) بوده. پیلوس تکه پارچه ی بزرگ چهارگوشی بود که معمولاً از پشم درست می شد و اغلب به همراه آن یک کمربند مخصوص بسته می شد و دو طرف پارچه از قسمت شانه دوخته یا با سنجاق به هم متصل می شد.
کیتون از پارچه ی سبک تری درست می شد که معمولاً لینن وارداتی بود. این پارچه از قسمت کمر بسته می شد و دو طرف آن از قسمت شانه با سنجاق به هم متصل یا دوخته می شد.
هیماتیون بر روی پیلوس یا کیتون پوشیده می شد. یا روی یک شانه قرار می گرفت یا مثل خرقه پوشیده می شد. زنان گاهی یک شال اپیبلما هم روی تونیک خود به تن می کردند. پارچه ها رنگ های تندی داشتند و با گلدوزی های کار شده تزئین می شدند.
۴- زنان یونان باستان ابروهای خود را برمی داشتند و موهای خود را باز می گذاشتند
در فیلم ها زیبارویان یونان باستان را با موهای بلند و بازی که در باد تکان می خورند، ابروهای اصلاح شده و رنگ پوست زیبای مدیترانه ای به تصویر می کشند. اما واقعیت به گونه ی نسبتاً متفاوتی بوده. ابروهای پیوندی طبیعی، پوست روشن و موهای بلند که زنان متأهل آن ها را به شکل گوجه ای جمع می کردند، از استانداردهای زیبایی زنان یونان باستان بودند.
زنان برای داشتن یک ظاهر ایده آل سعی می کردند پوست خود را سفید کنند، ابروهای خود را با دوده رنگ می کردند و به وسط ابروهایشان موی بز می چسباندند تا ابروهای خود را پیوندی کنند.
۵- گلادیاتورها اندام ورزشکاری داشتند
تحقیقات بر روی بقایای گلادیاتورها که در یک گور دسته جمعی یافت شده نشان داده آن ها چربی زیرپوستی زیادی داشتند. به همین دلیل دانشمندان حدس می زنند گلادیاتورها پروتئین حیوانی بسیار کمی مصرف می کردند و رژیم غذایی آن ها مملوء از کربوهیدرات بوده که از طریق حبوبات و غلات آن را کسب می کردند.
با این حال، این بدان معنی نیست که این امر تلاشی برای صرفه جویی در هزینه ی تغذیه ی گلادیاتورها بوده. با توجه به شرایط زندگی گلادیاتورها می توان حدس زد که دلیل گیاهی بودن رژیم غذایی آن ها افزایش استقامت و پایداری این جنگجویان بوده. به عبارت دیگر گلادیاتورها به طور ویژه با کربوهیدرات تغذیه می شدند تا بتوانند بهتر مبارزه کنند و استقامت بیشتری داشته باشند. برای جبران فقدان کلسیم در رژیم غذایی آن ها، گلادیاتورها یک نوشیدنی مخصوص مصرف می کردند که از گیاهی به نام زبان گنجشک درست می شد.
۶- گلادیاتورها تا پای جان مبارزه می کردند
علیرغم چیزی که در فیلم ها نشان داده می شود گلادیاتورها همیشه تا آخرین نفس مبارزه نمی کردند. به علاوه، مرگ مبارزها امری غیرقانونی محسوب می شد. قوانین بخصوصی برای برگزاری مبارزه وجود داشت و داورانی هم بودند که به تماشای مبارزات می نشستند تا از رعایت دقیق این قوانین اطمینان حاصل کنند. سرمایه گذاری زیادی روی گلادیاتورها می شد، بنابراین از لحاظ اقتصادی منطقی نبود که آن ها را به راحتی از دست دهند.
۷- همه ی گلادیاتورها بَرده بودند و در شرایط بدی از آن ها نگهداری می شد
گلادیاتورها در شرایط مناسبی زندگی می کردند. آن ها از تغذیه ی ویژه برخوردار بودند و حتی به خدمات درمانی دسترسی داشتند. این جنگجویان از محبوبیت زیادی در میان مردم برخوردار بودند و در حقیقت نوعی سلبریتی محسوب می شدند. از پرتره ی آن ها برای تزئین اماکن عمومی استفاده می شد و پسربچه ها درباره ی مبارزه در میدان مسابقه مثل گلادیاتورها خیالبافی می کردند. به علاوه، همه ی گلادیاتورها از طبقه ی فرودست جامعه نبودند. بعضی از آن ها داوطلبانه وارد این کار شده بودند، شهروندان آزادی که آزادی فردی خود را در ازای دریافت پول معامله کرده بودند.
مبارزات گلادیاتورها آن دوئل هایی نبود که معمولاً در فیلم ها می بینیم. آن ها در حقیقت یک نمایش ویژه با طراحی مفصل بودند. گلادیاتورها لباس های ظریف و اغلب عجیبی به تن می کردند که صرفاً ظاهر آن ها شبیه به زره کلاسیک بود.
۸- سرنوشت گلادیاتورها با بالا و پایین آوردن انگشت شست تعیین می شد
حرکات بخصوصی برای تعیین سرنوشت گلادیاتورها وجود داشت اما آن ها هیچ ارتباطی با انگشت شست نداشتند. برای نشان دادن رحم و بخشش نسبت به یک گلادیاتور، دست به شکل مشت بسته می شد.
