تحقیقات جدید نشان می‌دهد که افراد جوان به طور کلی خودشیفته‌تر از افراد مسن هستند. اما چرا این اتفاق می‌افتد؟ و آیا این ویژگی با افزایش سن کاهش می‌یابد؟ در این مطلب به بررسی علل روان‌شناختی خودشیفتگی در جوانان و همچنین چگونگی تغییر این نگرش با افزایش سن می‌پردازیم.
روزیاتو نوشت: از «رجینا جورج» در فیلم دختران بدجنس (Mean Girls) تا «نیت جیکوبز» در سریال سرخوشی (Euphoria)، بسیاری از خودشیفته‌های مشهور در تاریخ سینما جوان هستند.
مطالعه‌ای جدید نشان داده که افراد جوان واقعاً خودشیفتگی بیشتری دارند و این ویژگی با افزایش سن کاهش می‌یابد.
اما پژوهشگران دانشگاه برن می‌گویند که تفاوت‌های فردی در سطح خودشیفتگی با گذشت زمان تغییر چندانی نمی‌کند.
یعنی افرادی که در کودکی نسبت به همسالانشان بیشتر خودشیفته هستند، معمولاً در بزرگسالی نیز این ویژگی را حفظ می‌کنند.
دکتر اولریش اورت، نویسنده اصلی این مقاله گفته است:
این یافته‌ها اهمیت زیادی دارند. زیرا سطوح بالای خودشیفتگی نه‌تنها بر زندگی افراد خودشیفته، بلکه بر زندگی خانواده و دوستانشان نیز تأثیر می‌گذارد.
پژوهشگران در این مطالعه بررسی کردند که آیا خودشیفتگی با افزایش سن افزایش یا کاهش می‌یابد یا ثابت می‌ماند.
اعضای تیم تحقیقاتی داده‌های ۵۱ مطالعه قبلی را که شامل ۳۷،۲۴۷ نفر با سنین ۸ تا ۷۷ سال بود، تحلیل کردند.
در هر مطالعه، پژوهشگران یک یا چند نوع از سه نوع مختلف خودشیفتگی شامل خودشیفتگی عامل، خودشیفتگی متضاد و خودشیفتگی نوروتیک را بررسی کردند.
خودشیفتگی عامل، احساس برتری و نیاز شدید به تحسین است، در حالی که خودشیفتگی متضاد شامل علائمی مانند غرور، بی‌رحمی و کمبود همدلی است.
خودشیفتگی نوروتیک نیز شامل ناپایداری‌های عاطفی و حساسیت زیاد است.
تحلیل داده‌ها نشان داد که هر سه نوع خودشیفتگی با افزایش سن کاهش می‌یابد.
اما سطح خودشیفتگی افراد نسبت به همسالانشان با گذشت زمان تغییر چندانی نمی‌کند.
این موضوع حتی در دوره‌های زمانی طولانی نیز مشاهده شد که نشان می‌دهد خودشیفتگی یک ویژگی شخصیتی پایدار است.
اگرچه پژوهشگران دلایل این یافته‌ها را بررسی نکردند، اما امیدوارند که تحقیقشان منجر به انجام مطالعات بیشتری شود.
طبق یک نظریه، نقش‌های اجتماعی که در بزرگسالی برعهده می‌گیریم، مثل ایفای نقش شریک زندگی، والد یا کارمند می‌تواند منجر به توسعه ویژگی‌های شخصیتی بالغانه‌تر و کاهش میزان خودشیفتگی شود.
