روزیاتو نوشت: بزرگترین مشکل سینمای ایران که در آینده‌ای نزدیک بحرانی بزرگ خواهد بود، نبودن بازیگران جوان است؛ هم برای خانم‌ها و هم برای آقایان. یک نگاهی به آثار سینمایی، تلویزیونی و نمایش خانگی موید این نکته است که سالهاست بازیگران جوان به بدنه اصلی سینما و تلویزیون ورود پیدا نکرده‌اند و اگر بوده هم بسیار معدود است، حتی به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد.
سالهاست که نقش جوان اولی‌های سینمای ایران را مردان و زنانی برعهده گرفته‌اند که الان دیگر حتی جوان هم محسوب نمی‌شوند. در این نوشتار برای جلوگیری از هر گونه شائبه‌ای اشاره به اسم خاصی نمی‌کنیم ولی با یک جستجوی ساده در اینترنت می‌توان صحت این گزاره را به با چشمان خودتان ببینید. (به نظر می‌رسد منظور نویسنده بازیگرانی مثل ساعد سهیلی، الناز حبیبی، نازنین بیاتی، مهرداد صدیقیان و حتی کسانی مثل سحر دولتشاهی، محمدرضا فروتن، آزاده صمدی و… باشد)
منظور از بازیگران جدید و جوان برای مثال فاصله سنی ۱۸ تا ۳۰ سال است که واقعاً هم نقش‌های بسیاری زیادی در فیلمنامه‌ها برای این محدوده وجود دارد و هم این که قطعاً افراد زیادی علاقه‌مند به بازیگری برای این نقش وجود دارد.
با وجود آنکه در این یکی، دو دهه اخیر موسسات، آموزشگاه‌ها و نهادهای بسیار زیادی غیر از هنرستان‌ها و دانشگاه‌ها هم به آموزش امر بازیگری به جوانان مشغولند و اتفاقا گردش مالی بسیار زیادی هم در این زمینه وجود دارد باز خروجی و ماحصل همگی آنها بسیار کم و انگشت شمار است.
در صورتی که در این آموزشگاه‌ها و موسسات بخش خصوصی بسیار زیاد از جذب جوانان به محصولات نمایشی و یا معرفی آنان به فیلمسازان و … حرف به میان می‌آید ولی واقعا در عمل چندان اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد.
برخی اتفاقات ناخوشایند هم درباره همین موسسسات و آموزشگاه‌ها شنیده شده و یا رخ داده است که این نکته اتفاقا نشان دهنده وجود درخواست و عطش جوانان برای ورود به رشته بازیگری است که متاسفانه برخی اوقات به انحراف کشیده شده و یا حتی آسیب‌هایی هم به افراد وارد شده است.
حتی در برخی مواقع حرف از نقش فروشی به قیمت‌های بسیار گزاف است که در قالب بازیگر-اسپانسر آن را تعریف می‌کنند و معمولا هم به هیچ نتیجه‌ای نرسیده است.
فیلمسازان و تهیه کنندگان سینما اهل ریسک نیستند، می‌ترسند که بر روی یک چهره ناشناخته برای مخاطب سرمایه گذاری کنند که احتمال شکست خوردن فیلم را بالا ببرد از طرف دیگر جوانان هم نمی‌توانند به سینمای حرفه‌ای جذب شوند چون کسی آنها زا نمی‌شناسد بنابرینبه این بن بستی رسیده‌ایم که حالا می‌بینیم.
پس قطعه گمشده این پازل یا پل ارتباطی برای حل این مشکل کجاست؟ قطعا تلویزیون. تلویزیون می‌تواند با جذب بازیگران جدید در سریال‌های زیادی که هر سال در حال تولید است خون تازه‌ای به عرصه هنرهای نمایشی تزریق کند.
سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی اساسا یک بستر بسیار خوب برای همین قضیه است و اتفاقا با نگاه به گذشته هم می‌توان به جواب دهی این رویه پی برد. بسیاری از چهره‌های معروف و مطرح همین روزهای سینمای ایران ابتدا از تلویزیون شروع کرده‌اند و بعد به سینما وارد شدند. نمی‌خواهم از دهه ۶۰ و ۷۰ حرف بزنم همین اواخر هم شامل این قضیه می‌شود.
واقعا در این سالها تلویزیون می‌توانست در این زمینه بسیار فعال‌تر باشد، شاید برخی بگویند امروزه کسی که تلویزیون نمی‌بیند اما واقعیت این است که اگرچه مخاطبان تلویزیون کاهش پیدا کرده‌اند اما همچنان بسیار رسانه مهم و دردسترسی است که مخاطبان میلیونی دارد و اگر یک اتفاق مثبت در آن رخ دهد قطعا مخاطبان از آن غافل نخواهند ماند.
به هر جهت بحران جوانی در سینما، تلویزیون و نمایش خانگی یک موضوع بسیار جدی است که چند وجه مختلف دارد از مسئولان و مدیران گرفته تا فیلمسازان و… در رفع این مشکل می‌توانند نقش آفرینی کنند.
نقش جوان بازیگر جوان می‌خواهد به همین سادگی.
