شرکت ژاپنی پایداری فضایی استرواسکیل(Astroscale) به تازگی قراردادی ۹۰ میلیون دلاری امضا کرده است تا یک موشک به اندازه اتوبوس را تا پایان دهه از مدار خارج کرده و در جو زمین بسوزاند.
این پروژه پیشگام که توسط آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن(JAXA) تامین مالی می‌شود، ادامه ماموریت ADRAS-J است که به تازگی یک بازرسی مداری از فاصله نزدیک از یک موشک به نام H-2A که ۱۲ سال است در مدار می‌چرخد، به پایان رسانده است.
به نقل از اسپیس، ماموریت جدید که ADRAS-J2 نام دارد، با استفاده از یک بازوی رباتیک، مرحله ۳ تنی به طول ۳۶ فوت(۱۱ متر) یک موشک را می‌گیرد و آن را به سمت جو زمین می‌کشد تا در جو بسوزد. این یک فناوری حیاتی پاکسازی فضا را نمایش می‌دهد.
مرحله فوقانی موشک H-2A، که از زمان استقرار ماهواره‌ها در فضا در سال ۲۰۰۹، در مداری به ارتفاع ۳۷۰ مایلی(۶۰۰ کیلومتر) در حال چرخیدن است، یکی از صدها موشک در فضای نزدیک به زمین است.
ماهیت خارج از کنترل و قدمت بدنه موشک چالش‌هایی را برای نابودی آن ایجاد می‌کند، اما بازرسی ADRAS-J نشان داد که آداپتور محموله موشک، که برای گرفتن موشک استفاده خواهد شد، دست نخورده باقی مانده است.
استرواسکیل دو ماموریت دیگر برای حذف زباله‌های فضایی در دست اجرا دارد. در ماه ژوئیه، این شرکت مستقر در توکیو قراردادی را با اپراتور ماهواره‌ای یوتلست وان وب(OneWeb) امضا کرد تا در سال ۲۰۲۷ یک ماهواره وان‌وب مجهز به صفحه اتصال مغناطیسی را از مدار خارج کند.
ماموریت ADRAS-J2 می‌تواند در اوایل سال ۲۰۲۷ پرتاب شود. آژانس فضایی اروپا(ESA) نیز بر روی ماموریتی کار می‌کند که هدف آن حذف یک تکه زباله فضایی است. با این حال، این ماموریت که کلیراسپیس-۱(ClearSpace-1) نام دارد، ماهواره بسیار کوچکتر پروبا-۱(Proba-1) ۹۴ کیلوگرمی را هدف قرار خواهد داد.
زباله های فضایی یکی از نگرانی‌های اصلی صنعت فضایی است. به گزارش آژانس فضایی اروپا حدود ۴۰ هزار و پانصد قطعه زباله فضایی بزرگتر از ۱۰ سانتی‌متر در فضا قرار دارند. اینها شامل ماهواره‌های قدیمی، مراحل پرتاب موشک‌ها، اشیاء دور ریخته شده از ایستگاه فضایی بین‌المللی و قطعات ایجاد شده در اثر برخورد و انفجارها می‌شود. علاوه بر آن ۱.۱ میلیون جرم بین یک تا ۱۰ سانتی‌متر در فضای نزدیک زمین پراکنده شده‌اند. تعداد اجسام کوچکتر از یک سانتی‌متر بیش از ۱۳۰ میلیون تخمین زده می‌شود.
این زباله‌ها با سرعتی باورنکردنی دور زمین می‌چرخد و به هر چیزی که سر راهشان است آسیب می‌رساند. با افزایش تعداد ماهواره‌های عملیاتی، کارشناسان نگرانند که برخوردها به زودی غیرقابل پیشگیری شوند، زیرا رادارهای زمینی فقط تکه‌های بزرگتر زباله‌های فضایی را مشاهده می‌کنند.
