در ۱۴ آوریل ۱۹۸۶، منطقه گوپالگنج در بنگلادش با تگرگ مرگباری مواجه شد که جان ۹۲ نفر را گرفت. وزن تگرگهایی که آن روز از آسمان فرو ریختند، به ۱٫۰۲ کیلوگرم هم میرسید. این گویهای عظیم یخی به ثبت رکورد جهانی تلخ در سنگینترین تگرگهای تاریخ منجر شدند.
امروزه تگرگهای بزرگ همچنان رخ میدهند و به دلیل تأثیر تغییرات اقلیمی و افزایش رویدادهای آبوهوایی غیرمعمول، ممکن است در آینده بیشتر شاهد آنها باشیم. پژوهشگران با بررسی تگرگهای بزرگ در طول طوفان مرگباری در کاتالونیا در سال ۲۰۲۲، تلاش کردهاند دریابند تگرگها چگونه میتوانند تا این اندازه بزرگ شوند.
ساکنان محلی در کاتالونیا تعدادی از تگرگهای عظیم را در فریزرهای خود ذخیره کرده بودند. بزرگترین آنها ۱۲ سانتیمتر قطر داشت و پژوهشگران فرصت یافتند تا از تکنیکی جدید برای مطالعهی تگرگها استفاده کنند.
خاویر اوبدا، پژوهشگر دانشگاه بارسلونا و از نویسندگان مطالعه گفت: «میخواستیم از تکنیکی استفاده کنیم که بدون نیاز به شکستن نمونهها، اطلاعات بیشتری در مورد لایههای داخلی تگرگها بهدست آوریم. انتظار نداشتیم به چنین تصویر واضحی دست پیدا کنیم.»
پژوهشگران با استفاده از اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) تگرگها را بررسی کردند و نشان دادند که حتی اگر ظاهری کاملا گرد داشته باشند، لایههای داخلی آنها منظم نیست و هستهشان اغلب در مرکز قرار ندارد.
خاویر مارتین واید، از نویسندگان مقاله از دانشگاه بارسلونا گفت: «توموگرافی کامپیوتری اطلاعاتی در مورد چگالی به ما میدهند. درک چگالی این امکان را فراهم میکند تا لایههای مختلف تگرگها را که با مراحل رشد طوفان مرتبط هستند، شناسایی کنیم. آنها همچنین به ما کمک میکنند فرایندهایی را که در تشکیل تگرگ نقش داشتهاند، بهتر درک کنیم.»
این اولین بار است که از رویکرد غیرتهاجمی توموگرافی کامپیوتری برای مطالعهی تگرگها استفاده میشود و ممکن است به ما کمک کند تا زمان وقوع طوفانهای مرگبار مانند آنچه در سال ۲۰۲۲ شبهجزیره ایبری را تحتتأثیر قرار داد، پیشبینی کنیم.
کارمه فارنل بارکو، نویسنده اصلی مقاله و پژوهشگر در خدمات هواشناسی کاتالونیا نتیجهگیری کرد: «ما نشان میدهیم که تکنیک سیتیاسکن امکان مشاهدهی ساختار درونی تگرگ را بدون نیاز به شکستن نمونهها فراهم میکند. این اولین باری است که مستقیما ساختار درونی تگرگها را به طور کامل مشاهده میکنیم و این اطلاعات میتواند به ما در پیشبینی تشکیل تگرگ کمک کند.»
مطالعه در مجلهی Frontiers in Environmental Science منتشر شده است.