روزیاتو نوشت؛ با توجه به پیشرفت های نظامی و تکنولوژیکی کره جنوبی و تهدیدهای هسته ای همیشگی همسایه شمالی اش، شاید برای بسیاری این سوال پیش بیاید که چرا کره جنوبی به سراغ تولید سلاح های هسته ای به عنوان یک عامل بازدارنده در برابر تهدیدهای پیونگ یانگ نمی رود؟ به عبارت ساده تر، چرا کره جنوبی سلاح هسته ای نمی سازد در حالی که از لحاظ تکنولوژیکی و اقتصادی توان آن را دارد و می تواند به سادگی به یک قدرت هسته ای تبدیل شود؟
ایالات متحده و کره جنوبی معاهده ای را امضا کرده اند که سئول را از توسعه و ساخت سلاح های هسته ای منع می کند. این توافق که با نام «اعلامیه واشنگتن» شناخته می شود، ارسال سیستم های هسته ای توسط ایالات متحده به شبه جزیره کره در صورت تشدید بحران هسته ای کره شمالی را تضمین می کند. در مقابل، کره جنوبی نیز از توسعه سلاح های هسته ای خودداری خواهد کرد. این معاهده در آوریل گذشته و در جریان دیدار یون سوک یئول، رییس جمهور کره جنوبی از واشنگتن رسمی شد. وی در صحبت های خود در این باره گفته است: «دو کشور ما توافق کرده اند تا در صورت حمله هسته ای کره جنوبی به سرعت گفتگوهای دوجانبه در حد ریاست جمهوری داشته و قول داده اند که به سرعت، به صورت همه جانبه و قاطعانه و با تمام نیرو واکنش نشان دهند، از جمله با سلاح های هسته ای ایالات متحده».
یون همچنین تصریح کرد که دو کشور «اطلاعات هسته ای و طرح های عملیاتی سلاح های استراتژیک» را به اشتراک گذاشته و «طرح ریزی و اجرای عملیات های مشترک ترکیبی» به طور معمول و مداوم انجام می شود. در مقابل، کره جنوبی بار دیگر تعهد خود به الزامات پیمان عدم اشاعه تسلیحات هسته ای را اعلام کرده و رسماً اعلام می کند که از تلاش برای دستیابی به سلاح های هسته ای دوری می کند، علیرغم اینکه با تهدید کره شمالی مواجه است.
تاکید دوباره بر دوری از توسعه سلاح های هسته ای توسط کره جنوبی در شرایطی است که این کشور تحت فشار فزآینده برای ساخت زرادخانه هسته ای در حد و اندازه های کره شمالی است، و ۷۰ درصد از شهروندان این کشور خواستار ساخت سلاح های هسته ای هستند. کره جنوبی همچنین در حال ساخت سه گانه ای از سلاح های متعارف است که شامل موشک های زمین پرتاب، موشک های کروز هوا پرتاب و موشک های دریا پرتاب است که پیشگام احتمالی سه گانه هسته ای هستند. موضوع تنها این است که کره جنوبی برای مقابله با تهدیدهای کره شمالی بتواند سلاح هسته ای تولید کند، زیرا اگر سئول هسته ای شود، این موضوع می تواند ژاپن را نیز به سمت تولید سلاح های هسته ای سوق دهد. اگر چه ژاپن یک قدرت غیرهسته ای به شمار می آید، اما این کشور نیز تهدید سلاح های هسته ای کره شمالی را احساس می کند.
همچنین ژاپن و کره جنوبی رقبای نظامی به شمار می آیند اگر چه این رقابت آن ها خصمانه نیست. در صورتی که این دو کشور هسته ای شوند، دو کشور دیگر با توانایی شروع یک جنگ هسته ای به کشورهای هسته ای کنونی اضافه شده و بدین ترتیب تایوان به عنوان تنها قدرت غیرهسته ای آسیای شرقی تنها خواهد ماند. به منظور تضمین دادن دوباره به کره جنوبی که در صورت بحران در شبه جزیره کره، سلاح های هسته ای ایالات متحده در دسترس خواهند بود، بخشی از این توافق به تقویت حضور نیروهای هسته ای آمریکا در شبه جزیره کره تاکید دارد. به احتمال فراوان، ایالات متحده تعداد بمب افکن های با قابلیت حمل موشک های هسته ای که به کره جنوبی می روند را افزایش خواهد داد.
ایالات متحده معمولاً چهار بمب افکن استراتژیک سنگین را در اروپا و آسیا مستقر می کند و ناوگان بمب افکنی آسیایی این کشور موقتاً در گوام مستقر است. در گذشته، این پروازها شامل بمب افکن ها B-1B بود اما اکنون ظرفیت حمل سلاح های هسته ای از بمب افکن های B-1B گرفته شده و بمب افکن های B-52 و B-2 جای آن را گرفته اند. همچنین پیمان واشنگتن بردی برای هر دو کشور به شمار می آید زیرا به کمک آن، کره جنوبی و ژاپن دیگر نیازی به ساخت سلاح های هسته ای ندارند، که یک رویکرد بسیار پرهزینه و ریسکی از لحاظ سیاسی است.
همچنین با این توافق، دیگر آمریکا لازم نیست نگران استفاده یک جانبه کره جنوبی و ژاپن از سلاح های هسته ای به عنوان حمله ای پیشدستانه باشد که می تواند باعث انتقام گیری کره شمالی با حمله هسته ای به شهرهای ایالات متحده شود. نکته اصلی هم این است که هر چه سلاح های هسته ای کمتری در جهان باشد، حتی برای کشورهایی که متحد ایالات متحده به شمار می آیند، بهتر خواهد بود.
