نیروی هوایی ایالات متحده به یک هواپیمای پشتیبانی نزدیک هوایی نیاز داشت
جنگ ویتنام نشان داد که نیروهای آمریکایی به اندازه کافی هواپیماهای تهاجمی زمینی تخصصی و سازگار را در اختیار ندارند. جت های موجود مانند F-100، F-105 و F-4 به اندازه کافی مانورپذیر نبودند، در حالی که Skyraider فاقد زره کافی بود.
پس نیروی هوایی برنامه Attack Experiment (A-X) یا همان جنگنده آزمایشی تهاجمی را برای یک هواپیمای تهاجمی کم‌هزینه که قادر به حمل سلاح‌های فراوان باشد و بتواند پس از متحمل شدن آسیب‌های فراوان به آشیانه بازگردد، آغاز کرد. از همان ابتدا گفته شده است که A-10 به گونه ای طراحی شده است که آسیب های زیادی را تحمل کند و خلبان را به خانه بازگرداند، اما لزوماً به عنوان جنگنده ای طراحی نشده است که به شکلی اقتصادی قابل تعمیر باشد (اکثر A-10 هایی که به شدت آسیب دیده بودند از رده خارج شدند).
در آن زمان، این پروژه با مخالفت هایی از جانب نیروی زمینی ارتش روبرو شد، که می خواست کنترل هواپیماهای پشتیبانی زمینی را در اختیار داشته باشد (به هر حال، نیروی زمینی ایالات متحده در حال حاضر بزرگترین نیروی هوایی هلیکوپتری در جهان، از جمله بیش از ۸۰۰ فروند هلیکوپتر تهاجمی آپاچی را اداره می کند).
این هواپیما در تئوری برای مقابله با حمله زرهی گسترده شوروی به اروپا از طریق آلمان در نظر گرفته شده بود. این جنگنده قرار بود یک توپ ۳۰ میلی متری، حداکثر سرعت ۷۳۶ کیلومتر در ساعت، برد رزمی ۴۵۶ کیلومتر و مسافت تیک آف حدود ۱,۲۲۰ متری داشته باشد. همچنین قرار بود کمتر از ۳ میلیون دلار هزینه داشته باشد. نیروی هوایی خرید حدود ۶۰۰ فروند از این هواپیما را در نظر داشت (اگرچه در نهایت ۷۱۶ فروند هواپیمای A-10 خریداری کرد که حدود ۲۰۰ فروند از آنها در سال مالی ۲۰۲۵ در خدمت باقی می مانند).
YA-9A پاسخ نورثروپ به A-10
در حالی که بوئینگ و لاکهید نیز پیشنهادات خود را برای این پروژه ارائه کردند، نیروی هوایی Northrop و Fairchild Republic را در سال ۱۹۷۰ برای تولید نمونه های اولیه انتخاب کرد.
« A-9 که به عنوان یک “تانک پرنده” در نظر گرفته شده بود با در نظر گرفتن قابلیت بقای سطح پایین طراحی شد. با سیستم های کنترل پرواز اضافی و زره آلیاژ آلومینیومی به ضخامت ۱.۲۵ تا ۲.۵ اینچ که از تمام مناطق حیاتی محافظت می کرد، A-9 می توانست چندین ضربه مستقیم از توپ های ضد هوایی ۲۳ میلی متری شوروی را تحمل کند. دوازده دکل تسلیحاتی زیر بال می توانستند تقریباً هر ترکیب مهمات موجود در فهرست نیروی هوایی را حمل کنند». – موزه هوایی مارچ فیلد
| Northrop YA-9A | |
| تعداد فروندهای ساخته شده | ۲ نسخه اولیه |
| تعداد پروازها | ۱۲۳ پرواز |
| ساعات پرواز | ۱۴۶ ساعت |
| حداکثر سرعت | ۸۳۲ کیلومتر بر ساعت |
| خدمه | ۱ نفر |
| تاریخ بازنشسته شدن | ۲ آوریل ۱۹۷۳ |
موزه هوایی مارچ فیلد می‌گوید: «هواپیمای حمله زمینی YA-9 که در اوایل دهه ۱۹۷۰ توسط نورثروپ طراحی شد، در پاسخ به درخواست نیروی هوایی ایالات متحده برای یک هواپیمای زمخت، پشتیبانی هوایی نزدیک با قابلیت انهدام سنگین‌ترین تانک‌ها و خودروهای زرهی شوروی توسعه یافت». با این حال، پس از اینکه YA-9A ساخت نورثروپ ۱۲۳ پرواز و در مجموع ۱۴۶ ساعت پرواز را تکمیل کرد، به نفع YA-10 کنار گذاشته شد.
نمونه‌های اولیه نورثروپ از این هواپیما به مراکز تحقیقاتی درایدن ناسا منتقل شدند و در نهایت در سال ۱۹۷۳ بازنشسته شدند. ناسا موتورهای ویژه این هواپیماها را برداشته و با بدنه هواپیمای C-8 Buffalo ترکیب کرد که بخشی از پروژه مشترک ناسا و بوئینگ برای یک هواپیمای تحقیقاتی ترابری نزدیک بی صدا به نام QSRA بود. هر دو فروندNorthrop YA-9A هنوز نسبتاً سالم هستند – یکی (۷۱-۱۳۶۸) در موزه هوایی مارچ فیلد به نمایش گذاشته شده است، و دیگری در پایگاه نیروی هوایی ادواردز (در وضعیتی بسیار تاسف بار).
شباهت ها و تفاوت های موردی بین YA-9A و YA-10
طراحی Northrop بسیار متعارف‌تر بود، در حالی که پیشنهاد Fairchild-Republic با موتورهای نصب شده در پشت خود غیرمتعارف‌تر به نظر می رسید. هر دو طرح دارای بال های مستقیم با نقاط اتصال بسیاری بودند. ابعاد بیرونی آنها تقریباً یکسان بود و هر دو دارای موتورهای توربوفن دوقلو بودند (اگرچه طرح نورثروپ دارای توربوفن دنده دار پیچیده تر Lycoming ALF 502 بود). بعدها ثابت شد که این موتورها نسبت به موتورهای جنرال الکتریک TF34-GE-100A در A-10 کمتر قابل اعتماد هستند.
| Northrop YA-9A | Fairchild Republic A-10/YA-10 | |
| طول بال | ۱۷.۶ متر | ۱۶.۲ متر |
| حداکثر وزن برخاست | ۱۸.۶ تن | ۲۰.۹ تن |
| نقاط اتصال | ۱۰ نقطه اتصال زیر بال (با ظرفیت ۷.۲ تن) | ۱۱ نقطه اتصال زیر بال و بدنه (با ظرفیت ۷.۲ تن) |
| توپ | توپ ۲۰ میلیمتری M61 Vulcan (قرار بود با توپ ۳۰ میلیمتری GAU-8 Avenger جایگزین شود) | توپ ۲۰ میلیمتری M61 Vulcan (با توپ ۳۰ میلیمتری GAU-8 Avenger جایگزین شد) |
| موتور | دو موتور توربوفن Lycoming YF102-LD-100 | دو موتور توربوفن General Electric TF34-GE-100A |
YA-9A بال های با ارتفاع زیادی داشت (A-10 دارای بال با ارتفاع کم بود) و موتورهای پایین تر هواپیما می توانست دسترسی مکانیک ها به موتورها را برای تعمیر و نگهداری آسان تر کند. YA-9A همچنین دارای یک دم صلیبی معمولی بود (برخلاف دم در ارتفاع پایین A-10 با دو تثبیت کننده عمودی).
کابین خلبان نمونه های اولیه با زره وان حمام، شبیه به A-10 احاطه شده بود. این زره در نمونه های اولیه از آلومینیوم ساخته شده بود اما اگر برای تولید انبوه انتخاب می شد، تیتانیوم جایگزین می شد. مانند A-10، نسخه پیشنهاد شده توسط نورثروپ دارای تعداد زیادی سیستم اضافی (از جمله سیستم‌های کنترل پرواز هیدرولیک اضافی) بود.
توپ خودکار
شاید جزییاتی که بیشتر برای خوانندگان جالب است، توپ این جنگنده باشد. توپ چرخشی ۳۰ میلی متری GAU-8 Avenger قرار بود روی شکم هواپیما نصب شود در حالی که لوله توپ تا زیر دماغه جلو می رفت. در دوران تست، توپ افسانه‌ای GAU-8 Avenger برای A-10 آماده نبود، بنابراین همه نمونه‌های اولیه (از جمله نسخه های بسیار ابتدایی Fairchild Republic از A-10 ) به توپ کوچکتر ۲۰ میلیمتری M61 Vulcan مجهز شدند.
توپ M61 Vulcan در جنگنده های F-105D Thunderchief و F-4E Phantom II گنجانده شد (اگرچه نسخه های اولیه فانتوم به طور کامل فاقد توپ بودند).
