این زیردریایی‌های تهاجمی هسته‌ای شاید به اندازه همتایان آمریکایی‌شان — مانند زیردریایی‌های کلاس ویرجینیا — شناخته‌شده نباشند، اما به‌درستی در میان پیشرفته‌ترین تجهیزات نظامی زیرسطحی حال حاضر جهان جای می‌گیرند که در حال گشت‌زنی در آب‌های بین‌المللی هستند.
طراحی این زیردریایی حول یک راکتور هسته‌ای مدل PWR ساخت رولز-رویس انجام شده است و می‌تواند به سرعتی حدود ۵۶ کیلومتر بر ساعت دست یابد. زیردریایی کلاس استیوت قادر است بدون نیاز به سوخت‌گیری تا ۲۵ سال به فعالیت خود ادامه دهد. همین ویژگی باعث می‌شود تا این زیردریایی برای مدت‌های طولانی در دریا گشت‌زنی کند، بدون آنکه نیاز به پهلوگیری در بندر داشته باشد — موضوعی که شناسایی موقعیت آن را برای دشمن بسیار دشوار می‌سازد.
زیردریایی‌های کلاس استیوت، به توانایی شگفت‌انگیز خود جهت حرکت کاملاً بی‌صدا در زیر امواج شهرت دارند؛ آن‌چنان که می‌توانند بدون نیاز به آمدن به سطح، دور دنیا را بپیمایند. این زیردریایی‌ها به لطف بیش از ۳۹ هزار پوشش جاذب صدا که روی بدنه‌شان نصب شده، به‌عنوان یکی از بی‌صداترین زیردریایی‌های تاریخ شناخته می‌شوند. همچنین، این زیردریایی‌ها به یک سامانه پیشرانش کمکی مجهز هستند که به‌طور غیررسمی به آن Egg Whisk می‌گویند. این سیستم در واقع یک موتور برقی است که در صورت اختلال در سامانه اصلی، امکان حرکت آهسته و دقیق در مسافت‌های کوتاه را برای زیردریایی فراهم می‌کند.
زیردریایی کلاس استیوت یک سلاح مرگبار و پیشرفته در میدان نبرد است
به عنوان یک زیردریایی تهاجمی، زیردریایی‌های کلاس استیوت وظایف متعددی بر عهده دارند؛ از شکار و انهدام زیردریایی‌ها و کشتی‌های جنگی و تجاری گرفته تا حمله به اهداف زمینی. این زیردریایی‌ها همچنین در مأموریت‌های شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات نیز به کار گرفته می‌شوند. تمامی این مأموریت‌ها با توجه به طراحی پیشرفته و قابلیت‌های پنهان‌کاری استیوت، در حیطه توانایی‌های آن قرار دارند. سطح بالای پنهان‌کاری، مزیت مهمی در برابر سامانه‌های ردیابی صوتی دشمن ایجاد می‌کند. در حالت تهاجمی کامل، استیوت توانایی شلیک مجموعه‌ای از سلاح‌های مرگبار را نیز دارد.
زیردریایی کلاس استیوت می‌تواند تا ۳۸ سلاح را از طریق شش لوله اژدر ۲۱ اینچی شلیک کند. این تسلیحات می‌توانند شامل اژدرهای سنگین اسپیرفیش (Spearfish) یا موشک‌های کروز Tomahawk Block IV باشند. اسپیرفیش اژدر اصلی نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا برای مقابله با زیردریایی‌ها و اهداف سطحی است. این سلاح هدایت‌شونده می‌تواند در حداکثر سرعت ۸۰ گره دریایی (معادل حدود ۱۴۸ کیلومتر بر ساعت) اهدافی را در فاصله ۲۳ کیلومتری هدف قرار دهد. در صورت حرکت با سرعت کمتر، این برد می‌تواند تا ۴۸ کیلومتر افزایش یابد. موشک کروز Tomahawk Block IV یک موشک تهاجمی زمین‌به‌زمین است که به یک لینک ماهواره‌ای دوطرفه مجهز شده تا بتواند در مسیر رسیدن به هدف، خود را با شرایط متغیر میدان نبرد تطبیق دهد. این موشک توانایی نابود کردن اهدافی در فاصله ۱۶۰۹ کیلومتری را دارد و همین موضوع جایگاه زیردریایی کلاس استیوت را به‌عنوان یک سلاح تهاجمی مرگبار، ارتقا می‌دهد.
آینده زیردریایی‌های کلاس استیوت
نخستین زیردریایی کلاس استیوت، یعنی HMS Astute، در آگوست ۲۰۱۰ به خدمت شد، اگرچه تا ماه می ۲۰۱۴ به‌طور کامل و عملیاتی آن را به خدمت نگرفتند. شرکت سازنده‌ی آن، BAE Systems، از این زیردریایی به‌عنوان «بزرگ‌ترین و پیشرفته‌ترین زیردریایی تهاجمی که تاکنون برای نیروی دریایی سلطنتی ساخته شده» یاد کرده است. این زیردریایی ۹۷ متر طول دارد و وزن آن به حدود ۷۴۰۰ تُن می‌رسد. از آن زمان تاکنون، چهار زیردریایی دیگر نیز به آن پیوسته‌اند — HMS Ambush (S120)، HMS Artful (S121)، HMS Audacious (S122) و HMS Anson (S123). نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا در نظر دارد در مجموع هفت زیردریایی کلاس استیوت داشته باشد؛ در حال حاضر، HMS Agamemnon (S124) و HMS Achilles (S125) همچنان در حال ساخت هستند.
زیردریایی‌های کلاس استیوت تاکنون تقریباً هیچ‌گونه تجربه‌ی رزمی نداشته‌اند؛ به‌ویژه در مقایسه با زیردریایی‌های نسل پیشین خود، مانند آن‌هایی که در جنگ جهانی دوم فعالیت می‌کردند. با این حال، این موضوع بیشتر به دلیل ماهیت متحول‌شونده‌ی جنگ‌های امروزی است، نه محدودیت در توانمندی‌های این زیردریایی‌ها. نقش بازدارندگی خط مقدم این زیردریایی‌ها را نمی‌توان دست‌کم گرفت، خصوصاً با در نظر گرفتن توانایی‌هایی نظیر گشت‌زنی دائمی در دریاها و آمادگی کامل برای پاسخ به هرگونه تهدید علیه بریتانیا یا متحدانش. این زیردریایی‌ها همچنان در ناوگان عملیاتی نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا فعال هستند. اما برنامه‌هایی برای جایگزینی آن‌ها در آینده در دست اجراست. بر اساس گزارشی از بی‌بی‌سی، دولت بریتانیا قصد دارد به‌عنوان بخشی از برنامه امنیتی سه‌جانبه آکوس (AUKUS) ـ میان ایالات متحده، بریتانیا و استرالیا ـ تا ۱۲ زیردریایی تهاجمی جدید بسازد. این زیردریایی‌های هسته‌ای قرار است تا اواخر دهه‌ی ۲۰۳۰ به تدریج جایگزین کلاس استیوت شوند.
