یک مطالعه جدید نشان داده که شاید هیچ یک از این روش‌ها به کار نمی‌رفته است. بلکه به نظر می‌رسد که انسان‌های اولیه انتهای نیزه‌های نوک‌تیز خود را روی زمین قرار داده و این سلاح را به گونه‌ای زاویه می‌دادند که به سمت بالا نشانه رود تا حیوانات مهاجمی مانند ماموت، گاومیش یا گربه دندان‌خنجری را در حین حمله به دام بیندازد.
این برخورد باعث می‌شد که نیزه به طور عمیق‌تری در بدن شکار فرو رود و ضربه‌ای بسیار قوی‌تر از آنچه که حتی قوی‌ترین شکارچیان ماقبل تاریخ می‌توانستند به تنهایی وارد کنند، ایجاد کند.
یک تیم از باستان‌شناسان با استفاده از نوشته‌ها و آثار تاریخی، شواهد مربوط به شکار با نیزه‌هایی که در زمین کاشته شده بودند را از سراسر جهان مورد بررسی قرار دادند.
اعضای این تیم اولین مطالعه تجربی خود را روی سلاح‌های سنگی انجام دادند که روی تکنیک‌های شکار با نیزه متمرکز بود و نشان داد که چگونه نیزه‌ها به نیروی حیوان در حال حمله واکنش نشان می‌دهند.
به گفته پژوهشگران، زمانی که سنگ تیز به بدن طعمه نفوذ می‌کرد، نوک نیزه همانند گلوله‌های امروزی عمل می‌کرد و می‌توانست جراحات شدیدی را ایجاد کند.
علاوه بر این، انسان های اولیه در هنگام مهاجرت، تعداد محدودی سنگ مناسب در اختیار داشتند و ممکن بود که صدها کیلومتر بدون دسترسی به چوب‌های بلند و مناسب برای ساخت نیزه پیش بروند.
بنابراین، آنها نمی‌خواستند که ابزارهای خود را هدر داده یا از بین ببرند، مگر اینکه مطمئن بودند که به شکار برخورد خواهند کرد.
جون سانسری، یکی از نویسندگان این مطالعه، تصریح کرد:
انرژی بازوی انسان، قابل مقایسه با انرژی یک حیوان مهاجم نیست؛ تفاوت آنها بسیار زیاد است.
محققان در مقاله‌ای که در مجله Plos One منتشر شد، اعلام کردند که یافته‌های آنها نگرش ما را نسبت به زندگی در حدود ۱۳ هزار سال پیش در دوران یخبندان تغییر خواهد داد.
آنها امیدوارند که در آینده نحوه برخورد یک نیزه کاشته‌شده در زمین به یک پستاندار عظیم‌الجثه و سریع را شبیه‌سازی کنند.
