روش تکه تکه کردن قربانی یا «مرگ با هزار بریدگی» به نام لینگچی شناخته می شود. همانطور که از نام آن پیداست، این یک شکل از شکنجه است که شامل تکه تکه کردن قربانی به طور مکرر تا زمان مرگ او بود، و معمولاً برای بدترین جنایات انتخاب می شد.
مرگ توسط لینگچی
لینگچی با بستن قربانی به یک میله یا قاب چوبی شروع می شد. پس از بستن، جلادان مختلف به نوبت قسمت های مختلف بدن فرد را برش می دادند
جلادان می توانستند در هر نقطه از بدن بریدگی را ایجاد کنند و این درد برای زندانی بسیار عذاب آور بود.
این روش شکنجه و مرگ باستانی یعنی لینگچی از جهاتی بیشتر از درد فیزیکی بی رحمانه بود؛ بر اساس دیدگاه کنفوسیوس در چین، هتک حرمت یا بریدن بدن یک فرد اشتباه بود.
علاوه بر این، تحقیر تجربه این شکنجه در ملاء عام را اضافه کنید، و می توانید متوجه شوید که چرا لینگچی تا این حد وحشتناک در نظر گرفته شده است.
ریشه های لینگچی
به عنوان یک روش کشتن، قدمت لینگچی به قرن ها قبل برمی گردد.
یکی از اولین نمونه ها مربوط به شاهزاده لیو زیه است. گفته می شود که او دستور داد چند نفر از مقامات را به وسیله لینگچی بکشند.
می توان گفت که بیشترین استفاده از لینگچی در زمان سلسله های لیائو و سونگ رخ داده است.
در قرن دوازدهم، یکی از فعالان ضد لینگچی متنی انتقادی درمورد این روش کشتن نوشت، با این استدلال که:
«وقتی ماهیچه‌های بدن جدا می شوند، نفس هنوز قطع نشده است، کبد و قلب هنوز به هم متصل هستند، دیدن و شنیدن هنوز وجود دارد. برای یک حکومت خیرخواه زیان آور است و شایسته نسلی از خردمندان نیست».
متأسفانه، درخواست های او برای پایان دادن به لینچی تا هشت قرن دیگر مورد توجه قرار نگرفت.
لینگچی در دنیای مدرن
برای بسیاری از مردم، لینگچی می‌تواند شکنجه ای بی‌رحمانه و وحشیانه به نظر برسد؛ با ورود دوربین ها و چاپ انبوه، آگاهی از لینگچی در سراسر جهان گسترش یافت و غربی ها را شوکه کرد.
یکی از اولین نمونه های راه یافتن لینگچی به غرب در سال ۱۸۹۰ بود؛ کاپیتان بریتانیایی در حال گردش در شهر کانتون بود. وقتی در خیابان ها قدم می زد، صدای جمعیت شلوغی به گوشش رسید.
وقتی صدا را دنبال می کرد، صدا بلندتر می شد. خیلی زود او در میان انبوهی از مردم ایستاده بود که همگی دور شخصی که روی زمین در وسط بازار افتاده بود می چرخیدند.
وقتی کاپیتان نزدیک‌تر می‌شد، مشاهده کرد که این یک انسان خون آلود و تکه تکه شده است.
کاپیتان تا جایی که می‌توانست محتاطانه دوربینش را کشید، عکسی گرفت و با عجله به کشتی خود بازگشت.
لینگچی در دنیای غرب
آن تصویر در کشورهایی مانند ایالات متحده و بریتانیا مشهور شد.
این امر به طور گسترده در کتاب مردم و سیاست خاور دور ، که توسط روزنامه نگار سر هنری نورمن نوشته شده و در سال ۱۸۹۵ منتشر شد.
توضیحات با عکس کاپیتان نیروی دریایی بریتانیا همراه بود.
اگرچه شکی نیست که لینگچی روشی فوق‌العاده ناخوشایند برای مردن بود، اما بیشتر برش‌ها پس از مرگ قربانی انجام می شد.
اولین بریدگی‌های بدن معمولاً بزرگ بودند. این بدان معناست که فرد به دلیل از دست دادن خون زیاد نمی توانست برای مدت طولانی هوشیار بماند.
گفتنی است لینگچی در سال ۱۹۰۵ به طور رسمی لغو شد.
