به نظر می‌رسد خانواده سلطنتی هان باستان معتقد بودند که این لباس‌ها «محافظ روح» هستند؛ کفن‌هایی گرانقیمت که در هر کدام از آن‌ها هزاران قطعه یشم با استفاده از رشته‌های طلایی به هم وصل می‌شدند. این لباس‌ها در واقع زره‌هایی برای محافظت از متوفی در زندگی پس از مرگ بودند.
تصور بر این بود که این لباس یشمی از بدن و روح به طور کامل محافظت می‌کند و سبب می‌شود متوفی به جاودانگی برسد.
در متون باستانی به این کفن‌ها اشاره شده بود، اما سال ۱۹۶۸ بود که برای نخستین بار باستان‌شناسان دو مورد واقعی آن‌ها را در استان هِبِی در شمال شرقی چین پیدا کردند. از این کفن‌ها در تدفین فرمانروای سلسله هان، لیو شِنگ، شاهزاده ژونگشان و همسرش، ملکه دو وان، استفاده شده بود.
نمایی جزئی از کفن جاودانگی لیو سوی، شاهزادۀ هان غربی (154 قبل از میلاد)
افزون بر این کفن زرهی، هر دو جسد با قطعاتی از یشم که چشمانشان را پوشانده بود و مجرابندهایی در گوش و سایر روزنه‌های بدنشان پیدا شدند. کفن شنگ حاوی ۲۴۹۸ تکه یشم بود. محققان تخمین می‌زنند ساخت این کفن احتمالاً ۱۰ سال طول کشیده است.
محققان مجموعه‌ای از نوشته‌های باستانی با نام «کتاب هان متاخر» را نیز کشف کردند که با جزئیات، نحوه ساختن این کفن‌های یشمی و نحوه استفاده‌ی از انواع مختلف نخ‌ها را بسته به موقعیت اجتماعی افراد توضیح داده بود. برای نمونه، برای کفن امپراطور فقط از نخ طلا و برای کفن نخبگان رده پایین از نخ ابریشم استفاده میشد.
با این حال، از آنجا که غارتگران این کفن‌های بسیار ارزشمند را هدف قرار می‌دادند، در دهه ۵۰۰ و در دوران امپراتور وِن وی غربی، این رسم تدفین متوقف شد.
