فرادید نوشت: «دره نهنگ‌ها» منطقه‌ای در صحرای مصر است که با اسکلت‌های نهنگ‌های باستانی پوشیده شده که در برخی از آن‌ها بقایای پا و انگشت دیده می‌شود. این اسکلت‌ها و سایر فسیل‌های دریایی وابسته به دوره ائوسین پسین (۵۵٫۸ تا ۳۳٫۹ میلیون سال پیش) هستند؛ روزگاری که مصر امروزی زیر آب‌های اقیانوس تتیس بود و نهنگ‌ها تازه به موجودات دریایی تبدیل شده بودند.
به نقل از وب‌سایت یونسکو: «این فسیل‌ها بازگوکننده‌ی یکی از بزرگ‌ترین روایت‌های تکامل هستند: ظهور نهنگ به‌عنوان پستانداری دریایی که در گذشته حیوانی خشکی‌زی بوده است.»
بر پایه ویدئویی از یونسکو، دیرین‌شناسان از اوایل قرن بیستم تاکنون بیش از ۴۰۰ اسکلت نهنگ باستانی را در دره نهنگ‌ها کشف کرده‌اند. نخستین کشف در سال ۱۹۰۲، گونه‌ای از نهنگ به نام Basilosaurus isis بود که تا آن زمان دیده نشده بود (پیش‌تر Zeuglodon isis نامیده میشد). این نهنگ تا ۱۸ متر رشد می‌کرد و شاید با خرد کردن جمجمه نهنگ‌های کوچک‌تر، آن‌ها را می‌بلعید.
پژوهشگران شمار زیادی اسکلت B. isis را در دره نهنگ‌ها یافته‌اند، اما سال ۱۹۸۹ چیز حیرت‌آوری را کشف کردند: تیمی از دانشگاه میشیگان و موزه زمین‌شناسی مصر، اسکلت‌هایی از B. isis را کشف کردند که دارای اندام‌های عقبی، پا و انگشت بودند.
در حالی که نهنگ‌های امروزی فاقد اندام‌های عقبی هستند، ولی هنوز استخوان لگن در بدنشان وجود دارد. این نکته نشان می‌دهد روزگاری این اندام‌ها را داشته‌اند. معنایش اینست که فسیل‌های دره نهنگ‌ها از جمله قدیمی‌ترین نمونه‌های شناخته‌شده نهنگ‌سانان باستانی (Archaeocetes) هستند؛ گروهی از پستانداران دوران ائوسین که بعدها به نهنگ‌ها و دلفین‌های امروزی تکامل یافتند.
سال ۲۰۰۵، دیرین‌شناسان اسکلت کامل و بسیار سالمی از B. isis را کشف کردند و این کشف موجب شد یونسکو دره نهنگ‌ها را در فهرست میراث جهانی ثبت کند. از آن زمان تاکنون، فسیل‌های زیادی از این منطقه کشف شده؛ از جمله بقایای لاک‌پشت‌های ائوسینی، ماهی‌های استخوانی، کوسه‌ها، سفره‌ماهی‌ها، کروکودیل‌ها، گاوهای دریایی و نرم‌تنان دریایی.
دره نهنگ‌ها امروزه یک موزه‌ی روباز است با مرکزی برای بازدیدکنندگان و دسترسی آسان برای گردشگران، اما منطقه سختگیرانه تحت حفاظت است. پژوهشگران همچنان در حال کشف فسیل‌های جدید و بررسی زمین‌شناسی این ناحیه هستند.
