دلیل آنکه کروکدیل‌های ماقبل تاریخ تا این اندازه بزرگ بودند، سرعت رشد مداوم آنها بود. در شرایطی که سرعت رشد کروکدیل‌های فعلی بعد از سن ده سالگی کند می‌شود، دوره جوانی و رشد سارکوسوکوس ها به مراتب طولانی تر از اینها بود. این کروکدیل‌ها با دارا بودن ۱۰۰ دندان تیز که همگی در داخل یک فک به طول بیش از ۱ متر قرار داشتند و وزنی بیش از ۶۳۰۰ کیلوگرم، حتی می‌توانستند دایناسورهای غول‌پیکری مثل اسپینوساروس را بکشند.
دکتر مارک یانگ، دیرینه‌شناس دانشگاه ادینبورو دراین باره گفته:« واقعا مشخص نیست که آیا این جانوران قادر بودند تا از آب بیرون آمده و دایناسورها را شکار کنند، یا اینکه به شکار ماهی‌های بزرگ رودخانه قانع بودند. این امکان وجود دارد که آنها وقتی به بلوغ کامل رسیده و جثه‌شان کاملا بزرگ می‌شد، هر دو نوع شکار را انجام می‌داده‌اند. منطقا آنها وقتی به بلوغ کامل نرسیده بودند، به صید ماهی‌های رودخانه‌ای رضایت می‌دادند.»
روی بخش عمده‌ای از بدن سارکوسوکوس‌ها از جمله گردن‌شان، با صفحاتی زرهی (استئودرم یا استخوان پوست که نوعی پوست سختی است که رسوبات استخوانی را تشکیل می‌دهد که نفوذ به آن سخت است) پوشیده شده بود.
در نتیجه هر حیوانی که جرات می‌کرد تا به این جانور حمله کند، تنها یک حق انتخاب داشت: فرار... چون در غیر این صورت فکش خرد می‌شد. چرا که غیرممکن بود که بتواند از دندان‌های تیز سارکوسوکوس جان سالم به در ببرد. در حال حاضر بدن تمساح‌های مدرن هم با استئودرم پوشیده شده که البته در حد استئودرم‌های سارکوسوکوس‌ها نیست. شاید برایتان جالب باشد بدانید که زمانی که رودخانه‌های بزرگی که خانه سارکوسوکوس‌ها بودند، حالا خشک شده و از بین رفته‌اند و بخشی از صحرای بزرگ آفریقا به حساب می‌آیند.
