۱۲ واقعیت عجیب درباره پنگوئن

ویژگی‌های علمی:

نام رایج: پنگوئن

نام علمی: Spheniscidae

میانگین طول عمر در طبیعت: ۱۵ تا ۲۰ سال

میانگین طول عمر در اسارت: ۱۵ تا ۲۰ سال

وضعیت فهرست قرمز IUCN: کمترین نگرانی برای آسیب پذیر، بسته به گونه

جمعیت فعلی: نامشخص

پنگوئن‌ها فقط در نیمکره جنوبی زندگی می‌کنند

از نظر علمی، یکی از گونه‌های پنگوئن در جزایر گالاپاگوس زندگی می‌کند، که در خط استوا قرار دارد، بنابراین برخی از پنگوئن‌های گالاپاگوس ممکن است گهگاه از نیمکره شمالی عبور کنند. به غیر از مهاجرت‌های گاه به گاه این گونه پنگوئن؛ مابقی آن‌ها در نیمکره جنوبی زندگی می‌کنند، جایی که از نظر آب و‌هوای سرد برای آن‌ها مطلوب است. حتی پنگوئن گالاپاگوس در جریان کرامول یعنی جریان سرد اقیانوسی که به مناطق خاصی از جزایر برخورد می‌کند، می‌مانند.

پنگوئن‌ها در مناطق بسیار سردی مانند قطب جنوب زندگی می‌کنند، جایی که ما به دیدن آن‌ها در این مکان عادت کردیم. با این حال، بسیاری از گونه‌های پنگوئن در مناطق معتدل زندگی می‌کنند، مانند ملبورن استرالیا، جایی که ۱۴۰۰ پنگوئن پری در اسکله سنت کیلدا زندگی می‌کنند. زیستگاه پنگوئن‌ها در آنجا به قدری مورد احترام است که مردم بومی به طور داوطلبانه از آنجا مراقبت می‌کنند تا گردشگران بیش از حد به پنگوئن‌ها نزدیک نشوند. پنگوئن‌های پری به عنوان پنگوئن‌های کوچک نیز شناخته می‌شوند، نامی بسیار مناسب برای کوچک‌ترین گونه پنگوئن.

علاوه بر استرالیا و همسایه اش نیوزلند، پنگوئن‌ها در آرژانتین، شیلی، نامیبیا، آفریقای جنوبی و حتی فرانسه نیز زندگی می‌کنند (Ile aux Cochons)، جزیره‌ای که متعلق به فرانسه است.

۱۸ تا ۲۰ گونه پنگوئن شناسایی شده اند

بین دانشمندان در مورد تعداد گونه‌های پنگوئن اختلاف نظر وجود دارد. طبق فهرست قرمز IUCN، ۱۸ گونه پنگوئن وجود دارد. پنگوئن راک هاپر (صخره پر) قبلاً یک گونه در نظر گرفته می‌شد، اما در سال ۲۰۰۶، آن را به عنوان دو گونه جداگانه طبقه بندی کردند، پنگوئن راک هاپر جنوبی و پنگوئن راک هاپر شمالی. طبقه بندی این دو گونه اکنون توسط اکثر دانشمندان پذیرفته شده است، اما همه هم موافق نیستند. برخی محققان فکر می‌کنند که چند گونه دیگر از پنگوئن‌ها نیز باید به دو گونه تقسیم شوند، بنابراین تعداد آن‌ها ممکن است به زودی به ۲۰ یا ۲۱ گونه برسد.

پنگوئن‌ها پر دارند نه خز

یکی از دلایلی که پنگوئن‌ها می‌توانند در محیط‌های بسیار سرد زنده بمانند، داشتن پر است، نه خز. پر‌های پنگوئن به قدری در عایق کاری بدن پرندگان خوب عمل می‌کند که گرمای مناسب را برای پنگوئن‌ها به وجود می‌آورد.

پر‌های پنگوئن علاوه بر قابلیت شگفت انگیز عایق کاری خواص قابل توجه دیگری نیز دارند. آن‌ها همچنین یخ گریز (icephobic) هستند، به این معنی که یخ را دفع می‌کنند، به همین دلیل است که آن‌ها می‌توانند در آب‌های یخ زده شیرجه بزنند و از آن خارج و با امواج اقیانوس خیس شوند و در نهایت با هیچ تکه‌های یخی که روی پرهایشان مانده باشد مواجه نشوند.

دانشمندانی که روی پر‌های یخ‌گریز مطالعه کرده‌اند معتقدند که این شاهکار به دلیل سه ویژگی است: «ترکیب منحصربه‌فرد از ساختار ماکروسکوپی پر، توپوگرافی در مقیاس نانو باربول‌های آن، و آبگریزی روغن پر‌های آن». این بدان معنی است که ساختار میکروسکوپی پر‌ها و همچنین روغن مخصوصی که توسط خود حیوان ترشح می‌شود و روی پر‌های آن پخش می‌شود، از نفوذ یخ به آن‌ها جلوگیری می‌کند.

مانند همه پرندگان، پنگوئن‌ها هر سال پوست اندازی می‌کنند. پوست اندازی شامل ریختن پر‌های قدیمی و فرسوده و رشد پر‌های تازه است. پنگوئن‌ها در یک فرایند ۲ تا ۵ هفته‌ای و خیلی سریعتر از پرندگان دیگر پوست اندازی می‌کنند. شاه پنگوئن‌ها پوست‌اندازی شدیدی دارند به طوری که نیمی از وزن بدن خود را از دست می‌دهند، از جمله تقریباً تمام چربی و مقداری عضله، که باید پس از رشد پرهایشان دوباره آن را بسازند.

پنگوئن‌ها دندان ندارند

پنگوئن‌ها نیز مانند اجداد پرنده خود دندان ندارند. آن‌ها در داخل منقار خود خار‌هایی دارند که می‌توانند کمی شبیه دندان به نظر برسند. این خار‌ها را روی زبان آن‌ها نیز می‌بینیم. هر دو دسته از خار‌ها به سمت عقب هستند. این‌ها به پنگوئن اجازه می‌دهد ماهی یا طعمه‌های دیگر را در دهان خود نگه دارند و عمل بلع را برای آن‌ها آسان می‌کنند.

غذا‌های آن‌ها غنی شده از پروتئین است

پنگوئن‌ها انواع ماهی و سخت پوستان را می‌خورند. انتخاب‌های غذایی خاص به محل زندگی آن‌ها و نوع پنگوئن بستگی دارد. پنگوئن‌های بزرگ‌تر می‌توانند عمیق‌تر در آب شیرجه بزنند، جایی که ماهی مرکب را شکار می‌کنند، در حالی که پنگوئن‌های کوچک‌تر کریل را از زیر یخ‌ها جدا می‌کنند و می‌خورند. پنگوئن‌های کوچک به طور متوسط فقط بین ۶ تا ۱۵۰ فوت شیرجه می‌زنند، اما شاه پنگوئن می‌تواند تا اعماق بین ۳۰۰ تا ۹۰۰ فوت شیرجه بزند.

پنگوئن‌ها فرصت‌طلب هستند، به این معنی که آنچه را که پیدا می‌کنند، بر اساس ترجیحات خود می‌خورند. گونه‌های مختلف پنگوئن، از جمله پنگوئن‌های چشم زرد و پنگوئن‌های پادشاه، همه چیز را از ماهی مرکب و سخت‌پوستان گرفته تا ماهی‌هایی مانند ماهی نقره‌ای، ساردین، ماهی اوپال و سایر ماهی‌های کوچکتر را می‌خورند.

پنگوئن‌ها تک همسر هستند، اما فقط برای یک فصل

در طول فصل تولید مثل، هنگامی که پنگوئن‌ها جفت خود را انتخاب کردند، آن‌ها را هرگز رها نمی‌کنند، اما ممکن است سال آینده دوباره همان شریک را انتخاب کنند یا نکنند. برخی پنگوئن‌ها در هر فصل دو تخم می‌گذارند، اما بزرگترین گونه‌ها، مانند پنگوئن‌های امپراتور، فقط یک تخم می‌گذارند. جوجه کشی، چرخاندن تخم‌ها و گرم نگه داشتن آن‌ها کار‌هایی است که هردو پنگوئن نر و ماده با هم انجام می‌دهند. پنگوئن‌های امپراتور نر تنها گونه‌ای هستند که مسئولیت کامل جوجه کشی تخم را بر عهده می‌گیرند و فقط پنگوئن‌های کوچک در هر فصل بیش از یک تخم می‌گذارند.

پنگوئن‌ها می‌توانند آب شور بنوشند

این پرندگان به لطف غده فوق مداری خود که غده خاصی است و نمک را از خون آن‌ها تصفیه می‌کند، قادر به نوشیدن آب دریا هستند به صورتی که سیستم جسمی آن‌ها نمک را از طریق مجرای بینی پنگوئن از بدنشان بیرون می‌کند.

زمانی پنگوئن‌ها غول پیکر بودند

بزرگترین پنگوئن زنده، پنگوئن امپراتور است که می‌تواند به ارتفاع حدود ۴ فوت برسد. با این حال، شواهد فسیلی کشف شده در سال ۲۰۱۷ در نیوزلند نشان داد که زمانی بین ۵۵ تا ۶۰ میلیون سال پیش پنگوئن‌هایی به اندازه انسان‌ها در خشکی زندگی می‌کردند و احتمالاً حدود ۲۲۰ پوند وزن و حدود ۵ فوت و ۱۰ اینچ قد داشتند. محققان نوشتند: «کشف بزرگ‌ترین گونه‌ای که قبلاً در پالئوسن وجود داشته، نشان می‌دهد که غول‌پیکری در پنگوئن‌ها در مدت زمان کمی بعد از اینکه آن‌ها به پرندگانی بدون بال تکامل یافتند پدید آمد. این‌ها تنها پنگوئن‌های بزرگ در ماقبل تاریخ نبودند.»

همه پنگوئن‌ها سیاه و سفید هستند

مهم نیست آن‌ها را کجا پیدا کنید، یا چقدر بزرگ یا کوچک هستند، همه پنگوئن‌ها همان چیزی هستند که دانشمندان آن را "ضد سایه" (countershading) می‌نامند. پشت آن‌ها و بالای بال هایشان سیاه است و گردن، سینه‌ها و شکمشان سفید.

الگوی رنگی آن‌ها برای استتار بسیار اثربخش است. شکارچیان پنگوئن مانند اورکا و فوک‌ها بیشتر در زیر آن‌ها در آب شنا می‌کنند و وقتی به بالا نگاه می‌کنند، تشخیص بین پنگوئن‌ها و سطح آب دشوارتر است. از بالا، پشت تیره آن‌ها کمتر قابل تشخیص است، زیرا با آب اطراف آن‌ها ترکیب می‌شود. با این حال، از آنجایی که بیشتر پنگوئن‌ها در مناطق قطبی زندگی می‌کنند که اغلب پوشیده از برف یا یخ هستند، در خشکی بسیار راحت قابل مشاهده هستند.

رنگ در پنگوئن‌ها توسط ساختار‌هایی ایجاد می‌شود که در هیچ حیوان دیگری دیده نمی‌شود

پنگوئن‌ها ممکن است بیشتر سیاه و سفید باشند، اما ترکیبات رنگی آبی یا زرد به عنوان نشانه‌ای برای پنگوئن‌های دیگر مهم هستند و با توجه به سوابق فسیلی، پنگوئن‌های منقرض شده حتی رنگارنگ‌تر بودند. جالب اینجاست که آن‌ها ریزساختار‌های منحصر به فردی را برای آن رنگ ایجاد کرده اند که در هیچ حیوان دیگری دیده نمی‌شود. برخلاف سایر پرندگان، که اغلب برای ایجاد رنگ در پر‌های خود نیاز به خوردن غذا‌های خاصی دارند، پنگوئن‌ها می‌توانند خود رنگدانه‌هایی را در پرهایشان تولید کنند.

معلوم نیست نام آن‌ها از کجا آمده است

به گروهی از پنگوئن‌ها در آب؛ رافت (شناور) و در خشکی به آن گروه؛ وادل (اردکی راه رفتن) می‌گویند. اما منشأ نام پنگوئن‌ها به طور کلی کمی رمزآلود است. اولین بار در دهه ۱۵۰۰ با نام دیگری به عنوان «آئوک بزرگ» کشف شد، چون اروپایی‌هایی که برای اولین بار با پنگوئن‌ها روبرو شدند فکر می‌کردند که آن‌ها شبیه پرندگان نیمکره شمالی هستند (اگرچه آن‌ها با هم ارتباطی ندارند).

اما در لغت نامه‌هایی مانند فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد و فرهنگ لغت میراث آمریکایی کلمه پنگوئن از کلمه ولزی برای "سر" همراه با کلمه «سفید» (gywn) گرفته شده است. نظریه دیگر در مورد منشأ این کلمه این است که از کلمه لاتین pinguis به معنای «چربی یا روغن» آمده است.

جمعیت پنگوئن‌ها در حال کاهش است

طبق گزارش IUCN، جمعیت بیشتر گونه‌های پنگوئن در حال کاهش است و پنج گونه در معرض خطر انقراض اعلام شده اند: پنگوئن آفریقایی (Spheniscus demersus)، پنگوئن گالاپاگوس (Spheniscus mendiculus)، پنگوئن چشم زرد (Megadyptes antipodes)، پنگوئن شمالی. پنگوئن راک هاپر (Eudyptes moseleyi) و پنگوئن کاکل به سر (Eudyptes sclateri).

راه‌هایی وجود دارد که انسان می‌تواند به حیات پنگوئن‌ها کمک کندکه شامل تمیز و سالم نگه داشتن خانه آن‌ها یعنی اقیانوس است. اطمینان از اینکه پنگوئن‌ها به اندازه کافی غذا برای خوردن دارند و به حداقل رساندن تغییرات آب و هوایی به طوری که پنگوئن‌هایی که به یخ وابسته هستند همچنان بتوانند در آن مناطق زندگی کنند نیز مهم است.

سوالات متداول

یک پنگوئن با چه سرعتی می‌تواند شنا کند؟

یک پنگوئن امپراتور می‌تواند حدود ۳.۵ تا ۵.۵ مایل در ساعت شنا کند.

آیا پنگوئن‌ها با یکدیگر صحبت می‌کنند؟

تیمی از محققان ایتالیایی دریافتند که پنگوئن‌ها از الگو‌های گفتاری استفاده می‌کنند که از همان اصول زبان‌شناسی انسان پیروی می‌کند، ویژگی‌ای که قبلاً در انسان‌ها و برخی از نخستی‌های غیرانسان دیده شده بود. مطالعه آن‌ها که در سال ۲۰۲۰ منتشر شد، نشان داد که آن‌ها می‌توانند کلماتی را که بیشتر استفاده می‌کنند کوتاه کنند.

چرا پنگوئن‌ها در قطب شمال زندگی نمی‌کنند؟

پنگوئن‌ها اولاً در یک محیط قطبی رشد نمی‌کنند، زیرا توسط خرس‌های قطبی و دیگر پستانداران بزرگ خشکی که در قطب جنوب وجود ندارند، شکار می‌شوند. از آنجایی که آن‌ها پرواز نمی‌کنند، نمی‌توانند از دست این شکارچیان فرار کنند. پنگوئن‌ها همچنین دارای الزامات خاصی برای پرورش و تغذیه هستند که فقط در قطب جنوب می‌تواند برآورده شود.

چرا پنگوئن‌ها پرواز نمی‌کنند؟

بال‌های بازوی پنگوئن با بال‌های دیگر پرندگان متفاوت است، دلیلش این است که به‌جای پرواز، برای شنا کردن تکامل یافته است. اعتقاد بر این است که پنگوئن‌ها پرندگانی هستند که از حدود ۶۵ میلیون سال پیش از هوا به دریا منتقل شدند. همانطور که آن‌ها با شنا سازگارتر شدند، بال هایشان برای پرواز ناکارآمدتر شد و در نهایت توانایی خود را به کلی از دست دادند.

بزرگترین تهدید برای پنگوئن‌ها چیست؟

بزرگترین تهدید برای پنگوئن‌ها ناامنی غذایی ناشی از صید بی رویه و تغییرات آب و هوایی است. منبع غذایی اصلی آن‌ها کریل قطب جنوب است که جمعیت آن در ۴۰ سال گذشته بین ۷۰ تا ۸۰ درصد کاهش یافته است. اسیدی شدن اقیانوس، رشد موفقیت‌آمیز کریل را سخت کرده است، و تحقیقات نشان می‌دهد که - علاوه بر کاهش تعداد - کریل‌ها در حال کوچکتر شدن نیزهستند.