فرادید نوشت؛ ستون‌های سنگی موسوم به «کرکجوگولف» (Kirkjugólf) در شمال ایسلند، مدت‌ها توسط ساکنان بومی منطقه به عنوان سنگفرش‌های یک کلیسای نابود شده شناخته می‌شدند. اولین کسانی که در ایسلند سکونت کردند احتمالا راهب‌های مسیحی ایرلندی بودند و تعجبی نداشت که آن‌ها این ساختار سنگی را بقایای یک کلیسا بدانند. نام کرکجوگولف نیز در زبان محلی به معنی «کف کلیسا» است.
اما در واقع این سنگ‌ها هیچ ربطی به هیچ ساختمان یا هیچ نوع سازۀ انسانی دیگری ندارند. این ستون‌های سنگی از جنس بازالت که در محلی به وسعت 80 متر مربع گسترده شده‌اند، با وجود شکل سنگفرش‌مانندشان کاملا به صورت طبیعی شکل گرفته‌اند.
این ستون‌های بازالتی، مانند هر ستون بازالتی دیگری در هر جای دنیا، در اثر سرد شدن گدازه‌های آتشفشانی شکل گرفته‌اند. وقتی گدازه سرد می‌شود حجم آن در اثر فرایند انقباض کاهش پیدا می‌کند و این به ترک خوردن آن منجر می‌شود. ترک‌ها ابتدا از عمق گدازه شروع به شکل‌گیری می‌کنند و سپس به صورت عمودی به سمت سطح گسترش پیدا می‌کنند. همین فرایند موجب شکل‌گیری ستون‌ها می‌شود.
اما آن چیزی که این سایت خاص در ایسلند را به یک مورد ویژه تبدیل می‌کند، مرزهای مشخص و الگوهای تکرارشونده‌ای است که ستون‌ها را شبیه به ساخته‌های دست انسان جلوه می‌دهند. البته با اینکه اکثر این ستون‌ها حالتی شش‌وجهی دارند، در بین آن‌ها ستون‌های هشت‌وجهی، هفت‌وجهی و پنج‌وجهی هم یافت می‌شوند.
اما علی‌رغم تفاوت میان ستون‌ها از لحاظ تعداد اضلاع، آن‌ها باز هم کاملا با یکدیگر جفت و جور هستند و در بین آن‌ها یک شکاف کاملا باریک وجود دارد که اندازۀ آن در همه‌جا تقریبا به یک اندازه است. به علاوه فرایند فرسایش، به تدریج سطح بالایی ستون‌ها را به شکل سنگ‌هایی کاملا تراشیده‌شده درآورده است.
«کف کلیسا» با اینکه قطعا کف هیچ کلیسایی نبوده است اما یکی از جاذبه‌های خارق‌العادۀ طبیعی در ایسلند به شمار می‌آید.
