سیاره ها نه، سیارک ها به خانه آینده ما تبدیل خواهند شد!

راهنماتو- پژوهشگران دانشگاه روچستر در مقاله ای با نام «تئوری وحشیانه» مدعی شدند که یک سیارک را در یک کیسه مشبک انعطاف پذیر ساخته شده از نانوالیاف کربنی فوق سبک و با استحکام بالا طراحی کرده اند که به عنوان کلید ایجاد شهرهای معلق در فضا تصور می شود.

به گزارش راهنماتو، دانشمندان دانشگاه روچستر نشان می‌دهند که چگونه سیارک‌ها با استفاده از اصول فیزیک و مهندسی می‌توانند زیستگاه‌های فضایی آینده باشند .

در سال گذشته، جف بزوس موشکی را به فضا پرتاب کرد و ایلان ماسک نیز، علاقه مند است در حوزه پروژه های فضایی فعالیت کند. به نظر می رسد آینده انسان ها تا حد زیادی با سفرهای فضایی گره خورده است. تا به امروز، بسیاری از موضوعات مرتبط با فضا، روی چگونگی سفر به فضا متمرکز شده بود، اما برای اسکان در فضا و روند حضور مداوم در این فضا چه باید کرد؟طبق تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه روچستر، آینده ما ممکن است در سیارک ها باشد .

یک کلان شهر فضایی در حال چرخش

در سال 1972 ناسا به جرارد اونیل فیزیکدان دستور داد تا یک زیستگاه فضایی طراحی کند که به طور عملی به انسان اجازه دهد در فضا زندگی کند. اونیل و همکارانش طرحی را برای «سیلندرهای اونیل» طراحی کردند که در آن کلان شهرهای فضایی متشکل از دو استوانه در جهات مخالف می چرخند و میله ای استوانه ها را در هر انتها به هم متصل می کند. سیلندرها به اندازه کافی سریع می چرخند تا گرانش مصنوعی را روی سطح داخلی خود ایجاد کنند، اما به اندازه ای آهسته می چرخند که افرادی که در آنها زندگی می کنند دچار بیماری حرکتی نشوند .

از آن زمان، نمایش‌ها و فیلم‌های تلویزیونی از جمله پیشتازان فضا و کتاب‌هایی مانند رمان «بازی اندر» اثر اورسون اسکات کارت در سال ۱۹۸۵، زیست‌گاه‌های استوانه‌ای O'Neill را به تصویر می‌کشند که پر از انسان است. هم بزوس و هم ماسک در چشم انداز خود برای زیستگاه های فضایی آینده به استوانه های اونیل اشاره کرده اند .

سیارک ها چگونه تبدیل به اقامتگاه ما می شوند؟

محققان تصور می کنند که می توانند، سیارکی را در یک کیسه مشبک انعطاف پذیر ساخته شده از نانوالیاف کربنی فوق سبک و با استحکام بالا - لوله هایی از کربن که هر کدام فقط چند اتم قطر دارند - بپوشانند. کیسه مذکور، کل توده در حال چرخش سیارک و زیستگاه درون آن را پوشانده و از آن پشتیبانی می کند، در حالی که وزن خود را در حین چرخش تحمل می کند .

این روزها، نانولوله‌های کربنی، در حال توسعه هستند و علاقه زیادی به افزایش تولید آن‌ها برای استفاده در کاربردهای مقیاس بزرگ‌تر وجود دارد. این سیارک برای ایجاد گرانش مصنوعی می چرخد. این فرآیند به ناچار باعث تجزیه سیارک می شود . تکه‌های قلوه سنگ سیارک به سمت بیرون پرتاب می‌شوند و کیسه نانوالیاف کربنی را که سیارک را در بر گرفته است، گسترش می‌دهند . وقتی کیسه به حداکثر وسعت خود رسید، نانوالیاف کربن محکم می‌شوند و قلوه سنگ‌های در حال انبساط را می‌گیرند .

همانطور که قلوه سنگ روی کیسه نشست، لایه ای به اندازه کافی ضخیم ایجاد می کند که در برابر تشعشعات برای هر کسی که در آن زندگی می کند محافظت ایجاد کند. بر اساس محاسبات پژوهشگران، یک سیارک با قطر 300 متر که تنها چند زمین فوتبال در عرض آن قرار دارد، می‌تواند به یک زیستگاه فضایی استوانه‌ای با مساحت حدود 22 مایل مربع گسترش یابد. این ابعاد، تقریباً به اندازه منهتن است .

ایده شهرهای سیارکی چه زمانی اجرایی می شود؟

ایده شهرهای سیارکی ممکن است خیلی دور به نظر برسد، اما جالب است بدانید که در سال 1900 هیچ شخصی، با هواپیما پرواز نکرده بود، اما درست در همین لحظه هزاران نفر به راحتی روی صندلی ها نشسته اند و با سرعت صدها مایل در ساعت، مایل ها بالاتر از سطح زمین با هواپیماها، حرکت می کنند. شاید اکنون شهرهای فضایی، خیالی به نظر برسند، اما تاریخ نشان می‌دهد که یک قرن یا بیشتر پیشرفت فناوری می‌تواند چیزهای غیرممکن را ممکن کند .