فرادید نوشت؛ پاستا یکی از غذاهای ملی کشور ایتالیاست که در فرهنگ غذایی این کشور جایگاه ویژه‌ای دارد و در انواع و طعم‌های گوناگون طبخ می‌شود. می‌توان گفت بیش از حدود 300 نوع پاستا خشک در ایتالیا تولید می‌شود که پاستای پروانه‌ای، پنه، اسپاگتی، ماکارانی، فتوچینی، روتینی، بوکاتینی، ریگاتونی و... از نمونه‌های آن است.
کلمه پاستا از ریشه سیسیلی به معنای «خمیر ورز داده شده با انرژی بسیار» گرفته شده است؛ زیرا فرآیند تولید پاستا بسیار سخت و زمان‌بر است. تهیه پاستا در ایتالیا قوانین و شرایط خاص خود را دارد. مثلا برای تهیه پاستای خشک فقط از آرد سمولینا و آب استفاده می‌شود. پاستا بعد از شکل داده شدن باید در دمای خاصی قرار بگیرد تا خشک شود. دما و زمان خشک شدن پاستا در طعم و کیفیت آن تاثیر زیادی دارد.
اولین اشاره تاریخی به پاستا به رم باستان باز می‌گردد که غذایی به نام «لاگاناز» به صورت رشته‌های صاف و پهن وجود داشت و در قرن دوازدهم نیز اشاراتی به غذایی مانند ماکارونی وجود داشته است. برخی از مورخان نیز کشور یونان را خاستگاه اولیه پاستا می‌دانند.
از قرن هفدهم تا قرن نوزدهم ماکارانی در ایتالیا غذایی خیابانی محسوب می‌شد که مردم عادی آن را با دست می‌خوردند و از شهر سیسیل رونق پیدا کرد. کارگران فقیر اهل نپال که توانایی خوردن کلم و گوشت را نداشتند، به خوردن ماکارونی روی آوردند؛ زیرا غذایی سیر کننده بود و انرژی زیادی را برای آنها تامین می‌کرد تا جایی که ناپلی‌ها بعد از سیسیلی‌ها به نام «ماکارونی خور» شهرت پیدا کردند.
پاستا در جهان مدرن
با گذشت زمان و افزایش تقاضا برای ماکارونی، به تدریج ماشین‌های اتوماتیک برای ورز دادن خمیر پاستا به میدان آمد و تولید پاستا در اشکال مختلف به صورت انبوه آغاز شد.
اولین کارخانه تولید پاستا در قرن هجدهم آغاز به کار کرد و شهر ناپل با داشتن 280 تولیدی پاستا با نام پایتخت پاستا مشهور شد. اما پاستا به شکل امروزی در دهه 1870 با اختراع دستگاه تصفیه‌ای که آرد سمیلونیا را الک می‌کرد، متولد شد و نقطه اوج تولید پاستا در جهان به سال 1900 می‌رسد که در این دوران پاستا به یک محصول ایتالیایی محبوب در سراسر دنیا تبدیل شد. امروز پاستا دیگر غذایی برای سیر شدن نیست؛ بلکه هنری است با ترکیب شکل‌ها و رنگ‌های مختلف برای خلق یک غذای خوشمزه.
