راهنماتو- در سال 1990، صدها جسد مومیایی ِ مدفون‌شده در چندین قایق، در منطقه خودمختار شین‌شیانگ اویغور در شمال غربی چین پیدا شدند.
به گزارش راهنماتو، این مومیایی‌ها که با عنوان مومیایی‌های بستر تاریم شناخته می‌شوند، اکنون به لحاظ ژنتیکی بررسی و آزمایش شده‌اند و دانشمندان توانسته‌اند منشأ این مومیایی‌های مرموز را تا حدی محدود کنند.
نتایج به دست آمده بسیار شگفت‌انگیز است.
اجساد و لباس مومیایی‌ها، به رغم آنکه بیش از 4000سال قدمت دارد و در بستر تاریم در شیا‌شیانگ پیدا شده است، به طرز خیره‌کننده‌ای سالم مانده است.
ویژگی‌های چهره و رنگ مو مشهود است و به واسطه هوای خشک بیابانی به صورت طبیعی حفظ شده است.
مومیایی‌ها درحالی کشف شدند که در تابوت‌هایی به شکل قایق که با چرم گاو پوشیده شده بودند، دفن شده بودند.
در کنار آن‌ها نشانه‌های از یک جامعه کشاورزی بود: اقلامی غذایی مثل گندم، جو و پنیر به همراه احشامی مثل گوسفند، بز و گاو.
آن‌ها ظاهر غریبه‌هایی از یک سرزمین خارجی با قد بلند، کلاه‌هایی به نظر پشمی و پوتین‌هایی به پا داشتند و موی برخی از آن‌ها روشن بود.
اما آنطور که قبلا گمان رفته بود، ژنوم 13مومیایی 4000ساله که به خوبی حفظ شده‌اند، متعلق به مهاجرانی که تکنولوژی را از غرب با خودشان به این سرزمین برده بودند، نبود.
مطالعه دی.ان.ای مومیای‌ها دریافته که آن‌ها محلی‌هایی با ریشه‌های عمیق در همان ناحیه بوده‌اند. در مطالعه‌ای که نتایج آن در نشریه نیچر منتشر شده است، محققان داده‌های ژنتیکی گردآورده‌شده از مومیایی‌ها را مطالعه کردند. قدمت دی.ای.ای به 2100 تا 1700سال ق.م باز می‌گردد و توانسته محلی که این مردمان از آن آمده‌اند را آشکار کند. آن‌ها احتمالا بقایای یک جمعیت باستانی هستند که بعد از آخرین عصر یخبندان در اوراسیا ناپدید شدند. احتمالا همان جمعیت اجدادی مردمان بومی که هم‌اکنون در سیبری و قاره آمریکا زندگی می‌کنند.
افرادی که با 400کیلومتر فاصله در سوی مخالف بستر تاریم زندگی می‌کردند دی.ای.ای مشابه‌ای با این مومیایی‌ها در حد شباهت خواهرو برادری داشتند. هرچند این مومیایی‌ها محلی‌هایی بودند که با گله‌داران مهاجر که در دره‌های نزدیک زندگی می‌کردند، پیوندهای ازدواجی نداشتند، به لحاظ فرهنگی از آن‌ها جدا نبودند.
آن‌ها 400سال قبل عقاید و فرهنگ‌های تازه را پذیرفته بودند: لباس‌های بافته‌ازپشم می‌پوشیدند، سیستم آبرسانی ساخته بودند، گندم و ارزن غیربومی کشت می‌دادند، بز و گوسفند می‌پروراندند و گله را برای درست کردن پنیر می‌دوشیدند.
هرچند مطالعات قبلی نشان داده بودند که مومیایی‌ها در سواحل یک واحه در بیابان زندگی می‌کردند، هنوز مشخص نیست که چرا در قایق‌هایی پوشیده‌شده با چرم احشام با پاروهایی بالای سرشان دفن شده‌اند ـ آیینی نادر که در هیچ‌کجای دیگری در این منطقه دیده نشده و احتمالا با آیین وایکینگ‌ها مرتبط است.
برطبق این مطالعه، این گروه مدتی بوده که در این منطقه زندگی می‌کردند و اجداد محلی متمایزی داشتند که نظریه‌های قبلی مبنی بر اینکه آن‌ها گله‌دارانی بودند که از بخش‌های جنوبی دریای سیاه در روسیه، یا آسیای مرکزی به محل مهاجرت کرده بودند یا کشاورزان اولیه‌ای در فلات ایران بودند که به این مکان مهاجرت کردند، رد می‌شود.
کریستینا وارینر، نویسنده این مطالعه، استاد مردم‌شناسی در دانشگاه هاروارد، و سرپرست تیم تحقیقاتی در موسسه مکس پلانک در آلمان، می‌گوید: «این مومیایی‌ها از زمان کشف، مدت‌های مدید توجه دانشمندان و مردم را به یک نسبت به خود جلب کرده بودند. صرف نظر از اینکه این مومیایی‌ها به طرز خارق‌العاده‌ای سالم مانده‌اند، در محیطی به شدت غیرمعمول پیدا شده‌اند و مولفه‌های فرهنگی متنوع و متعلق به دوردست‌ها را نمایش می‌دهند.»
