یک کاربر فضای مجازی که مادر چهار فرزند است، به والدین توصیه می‌کند در آنچه او روش تربیت تنبل می‌خواند شرکت کنند و از انجام تمام کار‌های فرزندان خود دست بردارند.
روش تربیتی تنبل یک ایده جدید است که به والدین پیشنهاد می‌کند یک قدم به عقب بردارند و به فرزندانشان اجازه دهند بسیاری از وظایف خود را در طول روز انجام دهند. این روش برای کمک به فرزندان در ایجاد اعتماد به نفس، استقلال و احساس مسئولیت پذیری است.
این روش تربیتی چه تأثیری دارد؟
آیا این روز‌ها والدین بیش از حد برای فرزندانشان وقت می‌گذارند؟ پاسخ هر فرد به این سؤال احتمالاً متفاوت است. با این حال کارشناسان و مربیان فرزندپروری به طور کلی موافق هستند که در بیشتر موارد والدین باید در روش‌های تربیتی خود تغییراتی ایجاد کنند.
ایمی مک‌کریدی، یک مربی تربیت فرزندان، می‌گوید: «من در موارد زیادی می‌بینم والدین با نیت خوب تمام کار‌هایی که فرزندانشان قادر به انجامش هستند را برایشان انجام می‌دهند. والدین این کار را به نام عشق انجام می‌دهند، چون می‌خواهند برای فرزندانشان مفید باشند، حتی اگر فشار زیادی بر خودشان وارد شود، اما در این روش تربیتی بیشترین آسیب به فرزندان می‌رسد. فرزندان مهارت‌های ضروری برای زندگی را یاد نمی‌گیرند و اعتماد به نفش آن‌ها از بین می‌رود.»
مک کریدی اضافه کرد وظیفه اصلی والدین این است که فرزندانشان را از وابستگی کامل به سوی استقلال کامل هدایت کنند. اگر هرگز به فرزندان در سنین پایین اجازه استقلال داده نشود، تأثیر منفی بزرگی بر زندگی آن‌ها در بزرگسالی گذاشته می‌شود. تسا استاکی یک مشاور والدین است که با این روش تربیتی موافق است و معتقد است والدین باید به فرزندان خود اجازه کسب تجربه و شکست بدهند. از نظر این مشاور کودکان هیچ محدودیتی ندارد و سنین پایین بهترین زمان برای ن برای ایجاد استقلال، اعتماد به نفس، خودآگاهی و توانایی تمرین مهارت‌های زندگی است.
استاکی اضافه کرد بخش مهمی از وظایف والدین نسبت به فرزندانشان شامل حمایت عاطفی می‌شود، اما به چالش کشیدن و تشویق کودکان برای مبارزه با ناراحتی و حتی رو به رو شدن با موقعیت‌های استرس زا در زندگی بسیار مفید است. والدین می‌توانند این روش تربیتی را با کار‌های کوچک مانند مشارکت کودکان در کار‌های خانه شروع کنند و سپس مسئولیت کار‌های مدرسه و تکالیفشان را نیز بر عهده خودشان بگذارند.
والدین چه زمانی باید وارد عمل شوند؟
والدین باید زمانی که کودکان آشکارا با مشکلی فراتر از سطح توانایی و مهارتشان رو به رو هستند به کمک آن‌ها بروند. مک‌کریدی توصیه می‌کند این کمک تنها پس از ارائه آموزش یا راهنمایی مناسب به کودک و دادن فرصتی به آن‌ها برای رو به رویی آن‌ها با چالش پیش رو صورت بگیرد. نحوه کمک والدین در این شرایط نیر مهم است. والدین در زمان رو به رویی فرزندانشان با چالش‌ها باید آن‌ها را راهنمایی کنند و مهارت‌های حل مشکل و انعطاف پذیری در برابر شرایط سخت در آن‌ها را پرورش دهند. با این روش فرزندان یاد می‌گیرند در صورت بروز مشکل تنها نیستند و در عین حال اعتماد به نفسشان برای مقابله مستقل با مشکلاتشان بیشتر می‌شود.
البته اگر کودکی در معرض آسیب است، برای محافظت از کودک و حمایت از او مهم است که والدین وارد عمل شوند. نکته اصلی در صحبت‌های کارشناسان و مربیان ایجاد تعادل بین حمایت و تشویق استقلال است. عقب نشستن و دست بکار نشدن برای نجات فرزندان برای تمام والدین سخت است.
والدین می‌خواهند زندگی را برای فرزندانشان آسان کنند، اما اگر می‌خواهند شاهد پیشرفت فرزندشان باشند بهتر است به آن‌ها اجازه مشارکت و کسب تجربه بدهند. زمانی که کودکان شکست خوردن را تجربه نمی‌کنند، فرصت یادگیری از اشتباهات خود و پیشرفت برای آینده را از دست می‌دهند.
آیا تنبل کلمه مناسبی برای توصیف این روش تربیتی است؟
کلمه تنبل به عنوان عدم تمایل برای انجام کاری تعریف می‌شود. با این حال در این روش تربیتی والدین در راهنمایی و مشاوره دادن به فرزندانشان مسئولیت بیشتری برعهده می‌گیرند، پس این کلمه مناسب این روش تربیتی نیست. کودکان امروزی زمان بیشتری را در فعالیت‌های برنامه‌ریزی‌شده مانند مدرسه، کلاس‌ها و فعالیت‌های فوق برنامه می‌گذرانند و زمانی که در خانه هستند، معمولاً مشغول بازی با تلفن همراه یا کامپیوتر هستند.
همه این‌ها زمان یا فرصت کمی برای والدین می‌گذارد تا فرزندانشان را راهنمایی کنند و زمینه استقلال آن‌ها را فراهم کنند. کودکان نیز زمان کمی برای کشف مهارت‌های خود دارند. آموزش مهارت‌های زندگی به کودکان نیاز به حضور و حوصله زیادی دارد. انجام مسئولیت‌های فرزندان برای والدین بسیار آسان‌تر است. در نتیجه والدینی که زمان لازم برای راهنمایی و کمک به فرزندان خود ایجاد می‌کنند تا رشد و پیشرفت آن‌ها را ببینند بدون شک تنبل نیستند.
