رِی کورتزوایل، دانشمند کامپیوتر و آینده پژوه، معتقد است که بشر در پنج سال آینده به علم سرعت گریز طول عمر خواهد رسید. سرعت گریز یا فرار طول عمر، اصطلاحی است که در حوزه تحقیقات پیرامون افزایش طول عمر و جوان‌سازی به کار می‌رود. این مفهوم به نقطه‌ای اشاره دارد که در آن، سرعت پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیکی در زمینه افزایش طول عمر انسان به حدی می‌رسد که از روند طبیعی پیری و مرگ پیشی می‌گیرد.
پاپیولرمکانیکس، به دلیل پیشرفت‌های پزشکی و فناوری، انسان‌ها به زودی به نقطه‌ای خواهند رسید که هر سال امید به زندگی افزایش می‌یابد و عملاً زمان را باز می‌گرداند. این یک مفهوم بسیار بحث برانگیز است و نیاز به دسترسی گسترده به فناوری‌های پیشرفته پزشکی دارد. مرگ در طول تاریخ بشر اتفاقی اجتناب ناپذیر بوده است، ما حالا برخی از برجسته‌ترین آینده پژوهان جهان معتقدند مرگ به زودی از فهرست پدیده‌های اجتناب ناپذیر حذف خواهد شد.
سرعت گریز طول عمر، یک ایده بحث برانگیز در جامعه آینده پژوهی است. این ایده شاید علمی تخیلی به نظر برسد، اما توضیحی ساده دارد. بر طبق این ایده با پیشرفت فناوری‌های پزشکی، در یک دوره زمانی مشخص میانگین طول عمر انسان‌ها یا همان امید به زندگی می‌تواند بیشتر از افزایش سن افراد در همان دوره شود. به عنوان مثال، با ادامه پیشرفت نوآوری‌های پزشکی، افراد همچنان در طول یک سال به یک اندازه پیر می‌شوند، اما امید به زندگی آنها یک سال و دو ماه افزایش می‌یابد؛ به این معنی که از نظر عملکردی دو ماه از زندگی به آنها برمی‌گردد.
در ماه فروردین سال جاری، ری کورتزوایل، مهندس سابق شرکت گوگل و آینده پژوه برجسته هوش مصنوعی، به چندین رسانه اعلام کرد معتقد است بشر تا سال ۲۰۲۹ به سرعت فرار از طول عمر خواهد رسید. «پس از سال ۲۰۲۹، بیش از یک سال از عمر خود را باز پس خواهید گرفت. رسماً در زمان به عقب خواهید رفت. زمانی که بتوانید حداقل یک سال به عقب برگردید، به سرعت فرار از طول عمر رسیده‌اید.»
این ایده عمدتاً به این دلیل پیشرفت پزشکی امکان پذیر خواهد شد. کورتزوایل همچنین گفت: «ما واکسن کووید را ظرف ده ماه تولید کردیم. ساخت آن دو روز طول کشید. ما چندین میلیارد توالی آر ان اِی مختلف را در دو روز تعیین توالی کردیم. بسیاری از پیشرفت‌های دیگر نیز در حال وقوع هستند. علم پزشکی به تازگی استفاده از زیست شناسی شبیه سازی را آغاز کرده و این یکی از دلایلی است که در پنج سال آینده پیشرفت زیادی خواهیم داشت.»
نمی‌توان انکار کرد که پیشرفت پزشکی جان افراد بی‌شماری را نجات داده و امید به زندگی را به طور قابل توجهی افزایش داده است، اما از نظر انتقادی، امید به زندگی به معنای طول عمر نیست و مفهوم سرعت فرار طول عمر بر اولین پدیده متمرکز شده است. رسیدن به این مفهوم با رسیدن به جاودانگی یکسان نیست. کورزویل گفت: «دستیابی به سرعت فرار از طول عمر تضمینی برای جاودانگی نیست. شما می‌توانید یک کودک ۱۰ ساله داشته باشید و می‌توانید محاسبه کنید که او چندین دهه عمر زنده خواهد ماند، اما او ممکن است فردا بمیرد.»
دلیل اصلی آن غیرقابل پیش بینی بودن زندگی است. احتمالاً در پنج سال آینده نمی‌توانیم همه سرطان‌ها را درمان کنیم و سرطان یک بیماری است که با تصادفی بودن جهش‌هایی که باعث آن می‌شوند تعریف می‌شود. تصادفات نیز یک واقعیت زندگی هستند، اگرچه کورتزوایل ادعا می‌کند از طریق پیشرفت‌های فناوری مانند اتومبیل‌های خودران، احتمال وقوع تصادف مرگبار نیز در آینده نزدیک کاهش خواهد یافت.
کورتزوایل در دنیای فناوری به دلیل سابقه چشمگیرش در پیش‌بینی دقیق جدول‌های زمانی برای پیشرفت‌های فناوری شناخته شده است. او با موفقیت تکثیر رایانه‌های قابل حمل (یعنی تلفن‌های همراه و لپ‌تاپ‌ها) و وای‌فای، وجود محاسبات ابری را پیش‌بینی کرد. او همچنین یک رایانه تا که تا سال ۱۹۹۸ قهرمان شطرنج بود را شکست داد. با این اوصاف، او هم بار‌ها اشتباه کرده است. هیچ کس نمی‌تواند آینده را پیش بینی کند، حتی با وجود تمام داده‌های موجود در جهان.
علاوه بر این، مهم است که به یاد داشته باشید در هسته خود، دستیابی به سرعت فرار طول عمر بر اساس محاسبات آماری میانگین امید به زندگی است. اگر حتی امکان دستیابی به آن وجود داشته باشد، به این معنی نیست که همه در سراسر جهان ناگهان زندگی طولانی‌تری را تجربه خواهند کرد. این امر مستلزم دسترسی همه افراد به فناوری پیشرفته و زیرساخت‌های پزشکی است که بعید است در طول پنج سال آینده اتفاق بیفتد. برای مثال سل، بیماری که ما برای چندین دهه می‌دانیم چگونه آن را درمان و از آن پیشگیری کنیم، بیش از هر بیماری عفونی دیگری در سراسر جهان افراد را می‌کشد. در این مورد، وجود درمان‌ها و پیشرفت‌های پزشکی مترادف با اجرای گسترده آنها نیست. به همان اندازه که ایده سرعت فرار از طول عمر فریبنده است، در حال حاضر تنها یک پیش بینی است. مرگ در این مقطع زمانی، همچنان اجتناب ناپذیر باقی خواهد ماند.
