فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی
در بحر مایی و منی افتاده‌ام بیار
می‌تا خلاص بخشدم از مایی و منی
خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی
ساقی به دست باش که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار همین ره که می‌زنی
می‌ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت
خوش بگذران و بشنو از این پیر منحنی
ساقی به بی‌نیازشی رندان که می‌بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی
شرح لغت: به دست باش: آگاه باش / پیر منحنی: پیر خمیده قامت به استعاره مراد چنگ
تفسیر عرفانی:
صبح فرا رسیده، قطره‌های شبنم از ابر بهمن ماه می‌چکد، لوازم باده خواری شراب نوشان را آماده نما و جامی ازشراب به من بده. در مفهوم این شعر می‌توان گفت، رهروان راه نور برای رهایی از قید و بند خودپرستی، شراب معرفت دوست را می‌نوشندتا در عشق او که بی نیاز مطلق است، یار گردند و از غم و اندوه جان که پیوسته در کمینشان است، رهایی جویند.
تعبیر غزل:
شخصی دوستدار و محب توست و این موضوع را نزد کسی فاش نکرده و هیچ کس از این امر اطلاعی ندارد. تا دیر نشده، به او نشان بده که تو نیزبه او علاقه داری. اگر نظر تو نیز به او مثبت نیست، سعی کن این موضوع را به گونه یی به او تفهیم نمایی.
