محققان نخ ابریشمی ویژه‌ای تولید کرده‌اند که با مواد پلاستیکی رسانا پوشیده شده است. این نخ می‌تواند از گرمای بدن شما برای تولید برق استفاده کند. به‌عبارتی، در آینده هنگام دویدن یا حرکت، ژاکت شما می‌تواند گوشیتان را شارژ کند.
براساس گزارش ScienceDaily، محققان دانشگاه فناوری چالمرز سوئد منسوجات ترموالکتریکی تولید کرده‌اند که انعطاف‌پذیر، سبک و غیرسمی هستند و برای ساخت لباس نیز ایده‌آل‌اند. منسوجات ترموالکتریک از تفاوت دما بین بدن شما و محیط بیرون الکتریسیته تولید می‌کنند.
نخ ابریشمی که برق تولید می‌کند
هنگامی که فناوری جدید محققان را با حسگرهای مختلف ترکیب کنیم، می‌تواند به طرق مختلف برای ما مفید باشد، از تأمین انرژی دستگاه‌های مختلف گرفته تا نظارت بر علائم حیاتی بدن ما. جالب اینجاست که این روش استفاده از باتری را کامل حذف می‌کند.
این نخ ابریشم جدید با پلیمری رسانا پوشانده شده بود که ماده‌ای پلاستیکی با ساختار شیمیایی منحصربه‌فرد است و امکان هدایت الکتریکی را فراهم می‌کند. این پلیمر خم می‌شود و سبک و غیرسمی است و می‌توان به‌راحتی به‌صورت مایع و جامد از آن استفاده کرد. برای نمایش کاربرد عملی نخ جدید محققان 2 ژنراتور ترموالکتریک ایجاد کردند: یک دکمه و یک تکه پارچه با نخ.
هنگامی که این دکمه و پارچه در معرض اختلاف دما قرار گرفتند، برق تولید کردند. البته مقدار ولتاژ تولیدشده براساس اختلاف دما و مقدار مواد رسانای موجود متفاوت است. هرچه اختلاف دما بیشتر باشد، منسوجات توان بیشتری تولید می‌کنند.
در آزمایش محققان، پارچه بزرگی که با این نخ ساخته شده، تقریباً با اختلاف دمای 30 درجه‌ای، 6 میلی‌ولت تولید کرد. همچنین با مبدل ولتاژ می‌توان دستگاه‌های قابل‌حمل را از طریق USB شارژ کرد. نکته دیگر این است که این نخ برای بیش از یک سال کارایی خود را حفظ می‌کند و می‌توان آن را چندین بار بدون ازدست‌دادن رسانایی الکتریکی شست.
به بیان دقیق‌تر، پس از 7 بار شستشو، نخ حدود دوسوم خاصیت رسانایی خود را حفظ کرد. البته برای اینکه بتوان این محصول را به‌صورت مقرون‌به‌صرفه‌ای عرضه تجاری کرد، باید این رقم بهبود یابد. درحال‌حاضر تولید انبوه پارچه و دکمه‌های ترموالکتریک در خارج از محیط آزمایشگاه چالش‌برانگیز است. این محصولات هم برای ایجاد مواد هم برای دوخت نیاز به کاردستی دارند؛ برای مثال، دوخت یک پارچه 4 روز طول می‌کشد.
محققان بر این باورند نخ جدید پتانسیل قابل‌توجهی دارد و خودکارکردن فرایند ساخت می‌تواند تولید انبوه را امکان‌پذیر کند.
یافته‌های پژوهش حاضر در Advanced Science منتشر شده است.
