آیا می‌دانستید جهان همیشه پر از منابع نوری مانند ستاره‌ها و کهکشان‌ها نبوده است؟ ستاره‌شناسان این دوره را عصر تاریک کیهانی می‌نامند. مدتی در اوایل کیهان، حدود یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ، چیزی چراغ‌ها را روشن کرد و جهان را وارد عصری کرد که امروز می‌شناسیم. اما چگونه این اتفاق افتاد؟
یافتن روشنایی کیهان برای تأیید نظریه‌های ما در مورد آنچه جهان را تشکیل می‌دهد ضروری است. اما برای انجام این کار، دانشمندان مجبور شدند یک فضاپیما را به‌دوراز خورشید ما بفرستند.
فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا دقیق‌ترین و مستقیم‌ترین اندازه‌گیری‌ها را از میزان کل نور تولید شده توسط جهان ما انجام داده است.
تعیین حد و حدود جهان
این پرسش که چگونه می‌توان حد و حدود جهان را مشخص کرد، اخترشناسان را برای دهه‌ها به فکر فرو داشت. زیرا از امتداد منظومه شمسی، نور خورشید پراکنده و غبار و یخ بین سیاره‌ای در اندازه‌گیری نور محیط تولید شده توسط صدها میلیارد کهکشان کیهان اختلال ایجاد می‌کند.
به نقل از Livescience اکنون پس از گذشت بیش از ۱۸ سال از پرتاب و ۹ سال پس از نقشه برداری از سطح پلوتو، فضاپیمای نیوهورایزنز پاسخی برای این پرسش پیدا کرده است.
اندازه‌گیری نور کیهان
این فضاپیما با حرکت بیش از ۵.۴ میلیارد مایل (۸.۸ میلیارد کیلومتر) از زمین در فضای سرد و تاریک بیرونی منظومه شمسی، نور کیهان را اندازه گیری کرد و به این ترتیب محققان یافته های خود را منتشر کردند.
پس‌زمینه نور مرئی که در طول عمر کیهان جمع‌شده است (به نام پس‌زمینه نوری کیهانی یا COB) برای ستاره‌شناسان مهم است، زیرا به آنها کمک می‌کند تا نوری را که از ستاره ها و بیرون سیاه چاله ها می آید با نور پیش بینی شده توسط تئوری مطابقت دهند.
تصویر کنونی ما از جهان
در مقایسه نور ستاره‌ها و بیرون سیاه‌چاله‌ها با نور پیش‌بینی‌شده توسط تئوری، اگر این دو شکل در یک راستا قرار گیرند، پس تصویر کنونی ما از جهان عمدتاً درست است. اما اگر این تصاویر نادرست باشند می تواند به این معنی باشد که در جهان چیزی بیش از آنچه ما در حال حاضر می دانیم در حال وقوع است. با این حال، اندازه گیری دقیق COB از زمین، یا حتی منظومه شمسی داخلی، بسیار دشوار است.
اندازه‌گیری قدرت COB
مردم بارهاوبارها تلاش کرده‌اند که آن را به طور مستقیم اندازه‌گیری کنند. اما در قسمت ما از منظومه شمسی، نور خورشید و غبار بین سیاره‌ای منعکس شده بیش از حد وجود دارد که نور را به اطراف پراکنده می‌کند و به مه مه آلودی می‌پرداخت که نور ضعیف جهان دور را پنهان می‌کند.
اما تادلاور، یکی از نویسندگان، محقق و ستاره‌شناس بنیاد ملی علوم NOIRLab در توسان، آریزونا در بیانیه‌ای گفت تمام تلاش‌ها برای اندازه‌گیری قدرت COB از درون منظومه شمسی از عدم قطعیت‌های بزرگی رنج می‌برند.
عکس فوری از کیهان
برای غلبه بر این مشکل، فضاپیمای نیوهورایزنز منتظر ماند تا در کمربند کویپر در مسیر خود به سمت فضای بین ستاره‌ای قرار بگیرد. سپس از بدنه خود برای محافظت از تصویربردار شناسایی برد بلند (LORRI) در برابر نور خورشید استفاده و خود را از هسته درخشان کهکشان راه شیری دور کرد. فضاپیما سپس دو دوجین عکس فوری از کیهان گرفت.
پس از کالیبره کردن دقیق سطوح نور مشاهده شده با سطوح مادون‌قرمز گرفته شده توسط ماهواره پلانک برای غربالگری غبار، محققان به برآورد خود برای نور مرئی کیهان رسیدند.
نتیجه با شدت نوری که تصور می‌شود توسط همه کهکشان‌ها در ۱۲.۶ میلیارد سال گذشته تولید شده است، مطابقت داشت، به این معنی که (حداقل در طیف مرئی) بعید است ستاره‌شناسان در مدل خود چیز بزرگی را از دست بدهند.
