راهنماتو-ویرانی حاصل از برخورد یک شهاب‌سنگ بزرگ بر زمین اولیه احتمالاً به شکوفایی حیات در سیاره زمین منجر شده است. این یکی از جدید‌ترین نظریه‌های دانشمندان درباره نحوه شکل‌گیری حیات روی این سیاره است.
به گزارش راهنماتو، مطالعه بقایای یک برخورد 3.26میلیاردساله افشا کرده که زندگی میکروبی – تنها شکلی از حیات که در آن زمان وجود داشته است – احتمالاً از برخورد یک شهاب‌سنگ، 50 تا 100برابر بزرگ‌تر از شهاب‌سنگی که منجر به از بین رفتن دایناسورهای غیرپرنده شد، منفعت برده است.
به گزارش راهنماتو، به گفته محققان، درحالیکه خرابی بلافاصله بعد از برخورد حاکم شده است، شهاب‌سنگ و سونامی‌ای که متعاقباً ایجاد شد، مواد مغذی‌ای را آزاد کرده است که برای رشد میکروب‌ها ضروری بودند.
نادجا درابون، استاد علوم زمین و سیارات در دانشگاه هاروارد، می‌گوید: «ما نه تنها دریافتیم که حیات تاب‌آوری و مقاومت دارد بلکه حتی شواهدی به دست آورده‌ایم که نشان می‌دهد حیات بعد از برخورد هنوز وجود داشته است. ما درواقع فکر می‌کنیم تغییراتی [بر اثر برخورد] روی سیاره به وجود آمده که آن را برای زندگی عالی کرده است.»
درابون و همکارانش شواهد یک برخورد در دوره آرکئن (4 تا 2.5میلیارد سال قبل) را در جایی که امروز آفریقای جنوبی است بررسی کردند. آن زمان این ناحیه یک محیط دریایی کم‌عمق بود. درابون می‌گوید که احتمالاً جاهای انگشت‌شماری روی سیاره زمین هستند که صخره‌هایی تا این حد قدیمی را با این جزییات حفظ کرده باشند.
محققان در لایه‌ها می‌توانند گویچه‌ها را مشاهده کنند. گویچه‌ها، کروی‌های شیشه-مانند کوچکی بودند که به دلیل ذوب شدن صخره حاوی سیلیس به واسطه گرمای حاصل از برخورد شهاب‌سنگ به وجود می‌آمدند. آن‌ها همچنین در این ناحیه کنلگومرا یا صخره‌های ساخته شده از قطعات سنگ‌های دیگر را می‌بینند. کنلگومراها شواهدی از وجود یک سونامی جهانی هستند که کف دریا را شکافت و مخروبه‌ها را به شکل توده درآورد.
شیمی لایه‌های سنگ بقایای خود شهاب را نشان می‌دهد که یک نوع اولیه سنگ فضایی به نام کندریت کربنی بود. قطر آن بین 23 تا 36 مایل (37 تا 58 کیلومتر) بود.
با اینکه محوطه آفریقای جنوبی با برخورد فاصله داشت، این برخورد تبعات زیادی برای آن ایجاد کرد. این برخورد نه تنها یک سونامی جهانی ایجاد کرد، بلکه باعث به وجود آمدن غباری شد که جلوی خورشید را کاملاً گرفت. مواد معدنی تبخیر شده نشان می‌دهد که این برخورد جو را به قدر کافی گرم کرده است تا لایه‌های فوقانی اقیانوس به جوش بیفتد.
درابون می‌گوید: «این تقریباً برای هر نوعی حیاتی روی سیاره یا در دریاهای کم‌عمق فاجعه‌بار بوده است.»
اما چندسال یا چند دهه بعد از این برخورد، زندگی دوباره، احتمالاً در شکلی بسیار بهتر از قبل، بر می‌گردد. دانشمندان می‌گویند که دلیلش آن است که بعد از برخورد، مواد ضروری برای زندگی وجود داشتند.
اولین ماده ضروری فسفر بود. یک ماده معدنی حیاتی که احتمالاً در 3.26میلیارد سال قبل در اقیانوس‌ها کم بود. امروزه، فسفر از داخل صخره‌های قاره‌ای به داخل اقیانوس فوران می‌کند اما در دوره آرکئن، زمین تقریباً یک جهان آبی با تعداد محدودی جزایر آتشفشانی و قاره‌های کوچک بود.
دومین ماده ضروری آهن بود که احتمالاً در دوراه آرکئن در اقیانوس‌های عمیق به وفور وجود داشته اما در دریاهای کم‌عمق زیاد نبوده است. درابون می‌گوید که سونامی ناشی از برخورد شهاب‌سنگ احتمالاً باعث تلفیق شدن آب اقیانوس‌ها شده و این فلز را به نواحی کم‌عمق آورده است. صخره‌های قرمز در لایه‌های قسمت فوقانی برخورد این تغییر در محیط را نشان می‌دهند.
این مطالعه در نهایت کمک می‌کند تا آغاز شکوفایی حیات در سیاره جوان در بستر یک برخورد فضایی بهتر درک شود. تاریخچه زمین‌شناسی پیشنهاد می‌دهد که شهاب‌سنگ‌هایی بزرگ‌تر شهاب‌سنگی که دایناسورها را کشت، حداقل حدود 15میلیون سال قبل با سیاره زمین برخورد کرده است. درابون می‌گوید که حیات مقاوم بود اما آن برخوردها احتمالاً هر بار که رخ می‌دادند تکامل زندگی را شکل می‌دادند.
او توضیح می‌دهد: «به دلیل انقراض دایناسورها، پستانداران توانستند به انواع مختلف تکثیر شوند و بدون آن [برخورد]، چه کسی می‌داند که آیا پستانداران می‌توانستند به وجود بیایند یا نه. برخوردهای دوران آرکئن نیز احتمالاً تأثیرات سرنوشت‌سازی روی نوع میکروب‌هایی که در آن دوره شکوفا شدند، داشته است. همچنین برخی از میکروب‌ها را نیز از بین برده است.»
«هر برخورد قرار است برخی اثرات منفی و برخی اثرات مثبت داشته باشد.»
