جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، تورنمنتی پر از لحظات به یاد ماندنی، درام‌های نفس‌گیر و البته ستارگانی بود که نامشان در تاریخ فوتبال حک شد. از ضربه سر زیدان تا قهرمانی دراماتیک ایتالیا، آن جام جهانی چیزی فراتر از یک رویداد ورزشی بود. اما بازیکنانی که در آن میدان‌ها هنرنمایی می‌کردند، اکنون چه می‌کنند؟ سفری نوستالژیک خواهیم داشت به گذشته و حال ۱۱ اسطوره که در جام جهانی ۲۰۰۶ نقشی کلیدی ایفا کردند. با ما همراه باشید تا ببینیم گذر زمان با این قهرمانان چه کرده است.
فابین بارتز (فرانسه):
دروازه‌بان پرجنب‌وجوش و گاهی عجیب فرانسه، که با قهرمانی در جام جهانی ۱۹۹۸ و یورو ۲۰۰۰ به اوج رسیده بود، در سال ۲۰۰۶ آخرین تورنمنت بزرگ خود را تجربه کرد. بارتز با واکنش‌های دیدنی و البته شخصیت خاص خود، یکی از ارکان اصلی رسیدن فرانسه به فینال بود، هرچند در نهایت در ضربات پنالتی مغلوب ایتالیا شدند. او نماد یک نسل طلایی برای خروس‌ها بود که تا آخرین لحظه برای تیم ملی کشورش جنگید.
سسک فابرگاس (اسپانیا):
در جام جهانی ۲۰۰۶، فابرگاس جوان و آینده‌دار، به عنوان یک پدیده نوظهور در خط هافبک اسپانیا به میدان رفت. اگرچه اسپانیا در آن جام زود حذف شد، اما درخشش فابرگاس نوید ظهور یک ستاره جهانی را می‌داد. هوش بالا، پاس‌های دقیق و دید فوق‌العاده‌اش، او را به یکی از بهترین هافبک‌های نسل خود تبدیل کرد که بعدها با اسپانیا قهرمانی جهان و اروپا را نیز تجربه نمود و در باشگاه‌هایی چون آرسنال، بارسلونا و چلسی افتخارات زیادی کسب کرد.
رود فن نیستلروی (هلند):
ماشین گلزنی هلندی‌ها و یکی از تمام‌کننده‌ترین مهاجمان دوران خود. فن نیستلروی که در منچستریونایتد و رئال مادرید گل‌های بی‌شماری به ثمر رسانده بود، در جام جهانی ۲۰۰۶ نیز امید اصلی گلزنی لاله‌های نارنجی بود. غریزه شکار دروازه و جای‌گیری‌های بی‌نظیرش او را به کابوس مدافعان تبدیل کرده بود. هرچند هلند در آن جام به مراحل پایانی نرسید، اما حضور فن نیستلروی تضمینی برای خط حمله این تیم بود.
آندری شوچنکو (اوکراین):
برنده توپ طلا و اسطوره فوتبال اوکراین. شوچنکو در سال ۲۰۰۶ تیم ملی کشورش را در اولین حضور تاریخیشان در جام جهانی به عنوان کاپیتان رهبری کرد و موفق شد آن‌ها را تا مرحله یک‌چهارم نهایی برساند. "شوا" که در آث میلان به یک فوق‌ستاره تبدیل شده بود، نماد امید و افتخار برای ملت اوکراین بود و در آن جام نیز با گل‌های حساس خود، نقش کلیدی در موفقیت تاریخی تیمش ایفا کرد.
کارل پوبورسکی (جمهوری چک):
جنارو گتوزو (ایتالیا):
جنگجوی بی‌امان خط میانی ایتالیا و یکی از نمادهای قهرمانی آتزوری در جام جهانی ۲۰۰۶. گتوزو با جنگندگی، تکل‌های ویرانگر و تعصب مثال‌زدنی‌اش، قلب تپنده تیم مارچلو لیپی بود. او فضاهای خالی را می‌پوشاند، توپ‌گیری می‌کرد و به بازیکنان خلاق تیمش اجازه می‌داد با آسودگی بیشتری بازی کنند. گتوزو شاید تکنیکی‌ترین بازیکن نبود، اما روحیه جنگندگی او نقشی حیاتی در فتح جام داشت.
جونینیو پرنامبوکانو (برزیل):
استاد بی‌بدیل ضربات آزاد و هافبک خلاق برزیلی. جونینیو که در المپیک لیون با کاشته‌های ویرانگرش شهرت جهانی یافته بود، بخشی از تیم پرستاره برزیل در جام جهانی ۲۰۰۶ بود. اگرچه در آن تیم ستارگانی چون رونالدینیو، کاکا و رونالدو حضور داشتند، اما هرگاه جونینیو پشت ضربات آزاد قرار می‌گرفت، نفس‌ها در سینه حبس می‌شد. گل فوق‌العاده او به ژاپن از پشت محوطه جریمه، نمونه‌ای از مهارت منحصر به فردش بود.
باستین شواین‌اشتایگر (آلمان):
هافبک جوان و پرانرژی میزبان که در جام جهانی ۲۰۰۶ نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. شواین‌اشتایگر که در آن زمان بیشتر به عنوان وینگر بازی می‌کرد، با دوندگی، شوت‌های از راه دور و دو گل زیبایی که در بازی رده‌بندی مقابل پرتغال به ثمر رساند، به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان آلمان تبدیل شد. او نماد نسل جدید فوتبال آلمان بود که بعدها به کاپیتانی تیم ملی و قهرمانی در جام جهانی ۲۰۱۴ نیز رسید.
خاویر ساویولا (آرژانتین):
مهاجم ریزنقش و تکنیکی آرژانتین ملقب به "ال کونخو" (خرگوش کوچولو). ساویولا بخشی از خط حمله آتشین آرژانتین در جام جهانی ۲۰۰۶ بود که نمایشی چشم‌نواز در مرحله گروهی داشتند. سرعت، هوش و توانایی بالای او در فضاهای کوچک، او را به مهاجمی خطرناک تبدیل کرده بود. او در آن جام یک گل نیز به ثمر رساند و نقشی مؤثر در بازی هجومی تیمش ایفا کرد.
لوئیس فیگو (پرتغال):
اسطوره و کاپیتان تیم ملی پرتغال. فیگو، برنده سابق توپ طلا، در جام جهانی ۲۰۰۶ آخرین تورنمنت بزرگ ملی خود را تجربه کرد و تیمش را تا نیمه‌نهایی رهبری نمود که بهترین نتیجه تاریخ پرتغال تا آن زمان بود. رهبری، تجربه، تکنیک ناب و پاس‌های دقیق فیگو، نقش محوری در موفقیت تیمش داشت. او در پایان آن جام از بازی‌های ملی خداحافظی کرد و به عنوان یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ پرتغال شناخته می‌شود.
وین رونی (انگلستان):
مهاجم جوان، قدرتمند و پرشور انگلستان که امید اصلی سه‌شیرها برای کسب موفقیت بود. رونی با وجود مصدومیتی که پیش از جام داشت، به ترکیب انگلستان رسید اما تورنمنت پرحاشیه‌ای را پشت سر گذاشت. اخراج او در بازی مقابل پرتغال پس از درگیری با کریستیانو رونالدو، یکی از لحظات جنجالی جام بود. با این حال، استعداد و جنگندگی رونی غیرقابل انکار بود و او سال‌ها بعد به بهترین گلزن تاریخ تیم ملی انگلستان و منچستریونایتد تبدیل شد.
