این کارزار تبلیغاتی در قالب یک فیلم ۶۰ ثانیه‌ای روایت می‌شود که در آن مردم در حال فرار از هجوم لباس‌های بافته‌شده از الیاف مصنوعی هستند؛ لباس‌هایی که این فیلم آن‌ها را به شکل زامبی‌هایی نشان می‌دهد که در حال تسخیر سیارۀ ما هستند.
صحنه آغازین کمپین «پشم بپوشید، نه زباله» شهری خاکستری را به تصویر می‌کشد که در آن لباس‌هایی از جنس الیاف مصنوعی، درست مثل زامبی‌ها به عابران، دوچرخه‌سواران و وسایل نقلیه عمومی هجوم می‌آورند. با افزایش تعداد این موجودات بدون بدن، وحشت همه جا را فرامی‌گیرد؛ آن‌ها به خودروها و اتوبوس‌ها برخورد می‌کنند و بزرگراه‌ها را به شکلی غیرقابل کنترل پر می‌کنند. در نهایت آن‌ها به پایان راه می‌رسند و مانند گرده‌های ویروسی در یک منظرۀ جنگلی پخش می‌شوند. این استعاره‌ای از تاثیر مخرب لباس‌های مصنوعی بر محیط زیست است.
اما این فیلم با صحنه‌ای روشن‌تر و رنگارنگ‌تر به پایان می‌رسد؛ جایی که یک زن جوان با لباسی سفید از جنس پشم در میان یک گله گوسفند به آرامی قدم می‌زند و ارزش پشم را به عنوان یک پارچه پاک و طبیعی به نمایش می‌گذارد.
