دیجیاتو نوشت؛ مشابه سازوکاری که در فیلم سینمایی Fantastic Voyage به نمایش درآمده بود، محققان چینی با الهام از تاردیگریدها (یا خرس‌های آبی) ربات بسیار ریزی ساخته‌اند که می‌تواند به‌شکلی مؤثر و دقیق در بدن حرکت کند و داروها را به‌خصوص در درمان سرطان، به اندام‌های مدنظر برساند.
به گزارش SCMP ، دانشمندان چینی ربات منحصربه‌فرد و ریزی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند درون جریان خون شنا کند و حوزه درمان سرطان را متحول سازد. ظاهر این ربات با الهام از سلول‌های بدن و تاردیگریدها، جان‌سخت‌ترین موجودات روی زمین، ساخته شده است.
ربات چینی‌ها را می‌توان شبیه یک زیردریایی چنگال‌دار هم در نظر گرفت. پوسته این ربات از سه لایه تشکیل شده است: یک لایه مغناطیسی داخلی که انرژی تولید می‌کند، یک لایه ژلی میانی که رسانایی را فراهم می‌آورد و یک غشای بیرونی که مانند سلول‌های بدن زیست‌سازگار است و اصطکاک را کاهش می‌دهد.
ساختار چنگالی هم با الهام از خرس‌های آبی ساخته شده است که با کمک همین چنگال‌ها می‌توانند روی خزه‌ها یا گل‌سنگ‌ها حرکت کنند. این چنگال‌ها می‌توانند عملکردی شبیه به چرخ‌های تانک‌ها داشته باشند و اجازه دهند تا ربات با کمترین فشار در داخل رگ‌ها جابه‌جا شود.
ریزربات چینی‌ها در برابر جریان خون مقاومت می‌کند
یکی از چالش‌های اصلی در طراحی ریزربات‌هایی که قادر به حرکت در بدن باشند، ایستادگی در برابر فشار خون در رگ‌ها بود. ریزربات‌ها با اندازه‌ای بین 8 تا 20 میکرومتر باید جلوی فشار 2 سانتی‌متر بر ثانیه‌ای خون مقاومت کنند. محققان می‌گویند ربات آن‌ها تحت کنترل بی‌سیم یک میدان مغناطیسی بیرونی به‌صورت چرخشی در رگ‌ها حرکت می‌کند. سپس زمانی که به نقطه مدنظر خود رسید، می‌تواند به‌شکلی ایمن دارو را رها سازد.
سطح این ربات ساختاری دارد که عملکرد گلبول‌های قرمز خون را تقلید می‌کند؛ چرا که از وزیکل‌های گلبول‌ها در لایه ژلی ربات استفاده شده است. این غشا به ربات چینی کمک می‌کند تا نه‌تنها زیست‌سازگار باشد، بلکه موجب حملات سیستم ایمنی نشود و با روان‌ترکردن سطح ربات، مقاومت آن را پایین بیاورد.
دانشمندان مدعی‌اند که رباتشان در آزمایش روی سیاهرگ گردن خرگوش‌ها توانسته با کمک یک میدان مغناطیسی خارجی، در مقابل جریان خون این حیوان که سرعتش 2.1 سانتی‌متر بر ثانیه است، حرکت کند. از طرف دیگر اما ردیابی موقعیت این ربات کار دشواری است؛ چون اندازه بسیار کوچکی دارد. محققان فعلاً برای حل این مشکل از روش کاردیوگرافی IVOCT استفاده کرده‌اند. بااین‌حال، تلاش برای بهینه‌سازی بخش‌های مختلف این سازوکار ادامه دارد.
نتایج این پروژه با همتاداوری در مجله Science Advances منتشر شده است.
