کلاژن پروتئینی است که فیزیولوژی پوست را تعیین می‌کند و ساختار، خاصیت ارتجاعی و جوانی آن را حفظ می‌کند کمبود این پروتئین به دلیل عوامل متعددی منجر به پیری پوست می‌شود.
بسیاری از عوامل مختلف روند پیری پوست را تشدید می‌کنند، از جمله قرار گرفتن در معرض اشعه خورشید، داشتن یک رژیم غذایی نامتعادل و کمبود ریزمغذی‌های مرتبط با استرس که منجر به از بین رفتن کلاژن در پوست می‌شود.
طبق آنچه در وب سایت رسمی کتابخانه ملی پزشکی در ایالات متحده آمده، مشخص شده است که کلاژن پروتئینی است که با حفظ ساختار پوست و فعال کردن عملکرد‌های متعدد آن، فیزیولوژی پوست را تعیین می‌کند.
عواملی مانند نور خورشید، سیگار، آلودگی‌های محیطی، نوشیدن الکل و کمبود‌های تغذیه‌ای می‌توانند روند از دست دادن کلاژن پوست را تسریع کنند و باعث کاهش خاصیت ارتجاعی پوست و ایجاد خطوط ریز و چین و چروک شوند. به دلیل از دست دادن کلاژن، پوست به طور فزاینده‌ای نازک‌تر و خشک‌تر می‌شود.
اکثر مکمل‌های کلاژن توصیه شده توسط متخصصان سرشار از پپتید‌هایی هستند که حاوی اسید‌های آمینه از جمله پرولین، گلیسین و هیدروکسی پرولین هستند.
تحقیقات نشان داده اند که افزایش تولید پپتید از اسید هیالورونیک در فیبروبلاست‌های پوستی باعث تحریک مهاجرت این سلول‌ها و تقویت کلاژن می‌شود و در نتیجه میزان رطوبت لایه شاخی را افزایش می‌دهد.
کلاژن برای سلامت پوست ضروری است؛ زیرا هم پیری داخلی و هم پیری پوست، یعنی پیری زودرس پوست ناشی از قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید، حضور آن را در بدن کاهش می‌دهد که به نوبه خود باعث کاهش ضخامت پوست و از بین رفتن خاصیت ارتجاعی و انعطاف پذیری آن می‌شود.
منابع کلاژن چیست؟
منابع غذایی:
بر اساس گزارش وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا، مصرف پروتئین کلاژن با توجه به عادات غذایی و غذا‌های مصرفی بسیار متفاوت است. منابع غذایی کلاژن عبارتند از:
- گوشت گاو، گوساله و بره
- مرغ، بوقلمون و سایر طیور
- غذا‌های دریایی
- سوسیس و کالباس و کنسرو گوشت
کرم‌های صورت:
پروتئین کلاژن نقش برجسته‌ای در حفظ پوست سفت ایفا می‌کند. در مورد کرم‌های موضعی حاوی فیبر‌های کلاژن که به طور گسترده در دسترس هستند، فایده آن ها به دلیل ناتوانی کلاژن در نفوذ به پوست مورد تردید باقی مانده و کاربرد آن فقط سطحی است.
