ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) باعث عفونت ریه‌ها و مجاری تنفسی می‌شود. بیشتر شایع است که بیشتر کودکان تا سن ۲ سالگی به این ویروس مبتلا شده اند، اما ویروس سنسیشیال تنفسی (sin-SISH-ul) می‌تواند بزرگسالان را نیز مبتلا کند.
در بزرگسالان و کودکان بزرگتر و سالم، علائم RSV خفیف است و معمولا شبیه سرماخوردگی است و اقدامات خودمراقبتی معمولاً تنها چیزی است که برای تسکین هر گونه ناراحتی لازم است. اما ویروس rsv می‌تواند باعث عفونت شدید در برخی افراد، از جمله نوزادان ۱۲ ماهه و کوچکتر، به ویژه نوزادان نارس، بزرگسالان مسن، افراد مبتلا به بیماری قلبی و ریوی، یا هر فردی با سیستم ایمنی ضعیف شود.
تشخیص RSV از دیگر عفونت‌ها کار سختی است
علائم RSV معمولاً شامل آبریزش بینی، کاهش اشتها، سرفه و عطسه، تب و خس‌خس سینه می‌شود؛ بنابراین تشخیص RSV از دیگر بیماری‌های عفونی دستگاه تنفسی فوقانی سخت است. این بیماری مانند دیگر بیماری‌های تنفسی می‌تواند مستقیماً به واسطه تماس یا ترشحات تنفسی فرد مبتلا منتشر شود. همچنین ممکن است با دست‌زدن به سطح آلوده به این ویروس و سپس لمس بینی یا دهان خود به این بیماری دچار شوید.
موارد RSV در زمان‌هایی از سال اوج می‌گیرد و معمولاً همان زمان‌هایی است که فصل آنفلوانزا محسوب می‌شود. یعنی اغلب در پاییز شروع می‌شود، در زمستان به اوج خود می‌رسد و در بهار کاهش می‌یابد.
همان‌طور که گفتیم تشخیص اینکه فرد مبتلا به RSV است یا بیماری دیگری مثل کووید - ۱۹ یا آنفلوانزا یا هر ویروس دیگری اغلب کار سختی است. اگر پزشک مشکوک به RSV شود احتمالاً بررسی دقیق‌تری از جهت علائمی مثل خس‌خس سینه یا دیگر علائم التهاب ریه انجام می‌دهد. اما این کار برای تشخیص دقیق‌تر کافی نمی‌باشد. یعنی فقط با معاینه بیمار نمی‌توان تشخیص داد آنفلوانزا دارد یا RSV.
به همین دلیل پزشک معمولاً تست سواب انجام می‌دهد تا علائم ویروس را بررسی کند. گاهی شاید نیاز به آزمایش خون باشد تا به تشخیص این بیماری از دیگر بیماری‌ها کمک کند یا ممکن است پزشک دستور عکس‌برداری از ریه‌ها را دهد.
عوارض RSV چیست؟
بیشتر افرادی که RSV می‌گیرند در عرض یکی دو هفته خوب می‌شوند؛ اما برخی ممکن است علائم شدیدتری داشته باشند.
در بزرگسالان سالم، RSV اغلب شبیه یک سرماخوردگی ملایم احساس می‌شود. در مورد افرادی که در گروه خطر هستند، خصوصاً کودکان خردسال و سالمندان، ابتلا به RSV می‌تواند جدی باشد و حتی منجر به بستری‌شدن در بیمارستان شود.
RSV می‌تواند باعث برونشیت و پنومونی شود. کودکان خردسال، نوزادان نارس، سالمندان، کسانی که نقص سیستم ایمنی دارند و افرادی که به دلیل بیماری‌ها یا عوارضی که دارند جزو گروه‌های ریسک‌پذیر محسوب می‌شوند بیشتر در معرض ابتلا به بیماری جدی‌تر RSV هستند.
ارتباط بین RSV و برونشیت نسبتاً قوی است. اغلب پزشکان وقتی کودکی را می‌بینند که دچار برونشیت است، ناخودآگاه تست RSV توصیه می‌کنند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر کودک شما یا هر کسی که در معرض خطر عفونت شدید RSV است، دچار مشکل تنفسی، تب بالا یا رنگ آبی پوست، به ویژه روی لب‌ها و بستر ناخن‌ها شد، فوراً به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید.
درمان RSV
در موارد شدیدتر، ممکن است بیمار چند روزی در بیمارستان بستری شود تحت درمان با اکسیژن، تزریق مایعات یا حتی ونتیلاتور برای کمک به تنفس قرار بگیرد. اگر تشخیص داده شود فرد دچار RSV است؛ اما علائم جدی نداشته باشد، پزشک توصیه می‌کند بیمار در خانه استراحت کند و از دارو‌های مسکن و تب بر، قطره سالین استفاده کند و مایعات زیاد بنوشد تا خوب شود.
اگر بیمار نتواند به طور نرمال غذا بخورد یا مایعات بنوشد، سوراخ‌های بینی‌اش هنگام تنفس باز شوند یا سریع‌تر از حد معمول نفس بکشد باید زودتر توسط پزشک معاینه شود. اگر بیمار مشکل تنفسی داشت و بهتر نشد باید زودتر او را به پزشک برسانید.
نکات مراقبتی برای پیشگیری از RSV
همچنین می‌توانید برای پیشگیری از انتشار RSV در خانه اقداماتی انجام دهید. این ویروس می‌تواند تا چند ساعت روی سطوح سخت مثل میز و دستگیره در زنده بماند؛ بنابراین اگر کسی در خانه بیمار است، سطوح را به طور مرتب تمیز و ضدعفونی کنید.
اگر کودک خردسال در خانه دارید، نوزاد نارس دارید یا کودکی دارید که سیستم ایمنی ضعیفی دارد، از اطرافیان بیمارتان بخواهید از کودک دوری کنند. خودتان هم از تماس نزدیک با افراد بیمار اجتناب کنید، دست‌ها را مکرراً بشویید و دست‌های نشسته خود را به صورتتان نزنید.
