راهنماتو- بازی Returnal از اون دسته بازیاست که وقتی بازیش میکنین میتونه خیلی راحت رستون رو بکشه تازه نه‌تنها گیمپلیش میتونه سخت باشه، درک اینکه داستان بازی چی داره میگه هم به همون نسبت برای خیلی‌ها سخته. بدی این قضیه همینه که اکثر بازیکنا احتمالاً فقط سطح اولش رو میبینن و بس. جوری که همونجا به کل بیخیال بقیه بازی میشن. اتفاقی که میشه در واقع در تضاد با انحصاری‌های دیگه PlayStation هستش چون تمرکز انحصاری‌های اینطوریه که شمارو مجاب به تموم کردن بازی میکنه. ولی باز از یه طرف دیگه باید گفت که این بازی جزو بازیهای بزرگ سونی نیست که بخوان روی بیلبوردهای Champion's League تبلیغش رو کنن.
به گزارش راهنماتو، تو این دهه‌ای که گذشت، PlayStation با بازی‌هایی مثل The Last of Us، God of War و Horizon به حدی پرطرفدار بوده که هر کسی حالا با شنیدن اسمشون، تونستن طرفدارای خودشون رو پیدا کنن. اما Returnal یه بازی مدرن و کلاسیکیه که شاید خیلی‌ها اصلا نتونستن به خاطر تغییر استانداردهای صنعت گیمینگ اونطور که باید باهاش خو بگیرن.
چیزی که Returnal رو ویژه میکنه اینه که از سبک بازیهای آرکید و پخش و پلای Housemarque الهام گرفته و بعد اون کانسپت اصلیش رو با اون گیمپلی پرهیجانش رو با بازیهای گرون‌قیمت بزرگی مثل بقیه بازیهای Sony ترکیب کرده.
این حسی مثل وقتیه که یه فیلم ترسناک مستقل و خفن پیدا میکنین که عاشقش می‌شین، اما بعدش می‌فهمین که یه استودیوی معروف اون رو تحت نظر یه کمپانی بزرگ مثل Walt Disney ساخته! البته Returnal از بقیه کارای سونی خیلی متفاوته، ولی در واقع بیشتر با بازیهای محبوب و معتبر سال‌های اخیر اشتراک داره.
این یه بازی خیلی دشوار و زیباست، مخصوصا که فقط برای یک نفره و فهم داستانش هم خیلی سخته جوری که مگه اینکه شما وقت خالی پیدا کنی و بتونی خودت رو اونطور که باید و بازی میخواد غرق داستان پیچیدش کنی. اگر بخوام ساده‌ترش کنم میتونم بگم که یکمی شبیه به بازیهای Souls هست.
بازیکنا خیلی بارها و بارها نشون دادن که اگه یه چیز جدید بهشون بدین و احساس کنن دارن در برابر یه چالش بزرگ پیشرفت می‌کنن و از طریق بازی هوشمندتر میشن، بهترین وفاداری رو بهتون نشون میدن.
البته نمیشه گفت Returnal کامل کامله (حتی برای منی که میتونم بگم این بازی رو جزو خاص‌ترین بازیهای چندسال اخیر میدونم)، اما فکر می‌کنم میتونه جایگاه Demon Souls برای Housemarque باشه. Returnal از تلاش‌های آرکید Housemarque مثل Resogun بهره‌منده، و به نظرم سونی باید اون توجهی که باید رو نسبت به این بازی میداشت و صرفا به عنوان یه بازی معمولی نباید تبلیغش میکرد که مردم فقط خودشون رو باهاش سرگرم کنن.
حالا از خاص بودن Returnal میشه دوتا درس جالب که متضاد هم هستن گرفت. اول اینکه به استودیوهایی مثل Housemarque اجازه بدین که اون کاری که دوست دارن انجام بدن، اما باید حمایت مالی هم داشته باشن. چرا که خوشنامی بازی‌ای که همچین استودیوهایی میسازن نه‌تنها میتونن استودیو سازنده رو به شهرتی که باید داشته باشن برسونن بلکه یه برگ برنده هم برای ناشر اون بازی محسوب میشه جوری که بعدا هم میتونن حساب خاصی روی چنین فرنچایزی باز کنن.
بازی‌هایی مثل Returnal دقیقا میشه گفت نکته مقابل بازیهای Live Service مثل Destiny 2 و خیلی از بازیهای دیگه میشن که مضمون کلیشون اینه که "ما با محتوای بیشتر طرفدارای بیشتری جذب میکنیم" هستن. این چیزیه که سونی میتونه بکنه و به نظرم بازیکنا بازی‌هایی مثل Returnal رو بیشتر پذیرفته می‌کنن اگه بفهمن که بازی‌هایی مثل این درست میشه.
این تقریباً یادآور روزهای عجیب و غریب سونیه. درسته که PlayStation هم مثل Xbox یه سری اشتباهات بزرگ خودش رو داشته، اما Returnal دقیقاً اون نوع بازی‌هاییه که ناشرش تونسته و خواسته که یه چیز جدید رو امتحان کنه و همین قضیه باعث ساخت یکی از فراموش نشدنی‌ترین بازیهای تاریخ شده. البته، Returnal احتمالاً هیچوقت نتونه اون محبوبیت و شهرتی که لایقش رو ب دست بیاره، ولی خب بدون اینکه توسعه‌دهنده‌ها ریسک کنن، هیچوقت قرار نبود امثال God of War رو داشته باشیم.
درس دیگه اینه که متأسفانه این بازی نتایج ناامیدکننده‌ای رو از لحاظ فروش داشته. وقتی که بازی منتشر شد، شانس این که بتونین این بازی رو تموم کنین از پیدا کردن یک PlayStation 5 با قیمت مناسب بیشتر بود! و وقتی که اون بالادستی‌های سرد و کت‌شلوارپوش توی سونی به جای نظرات به ارقامی که Returnal کسب کرده نگاه می‌کنند، مشخص میشه که این یه منبع درآمد خوب نبوده.
خلاصه اینکه، بازی‌هایی مثل Returnal باید به عنوان جایزه برای فروش میلیونی بازیهای معروف مثل The Last of Us باشن. این نوع بازی‌ها باید پراکنده توی مجموعه‌ی بازی‌ها باشن. بازی‌هایی چیزهای متفاوتی ارائه میدن. میشه گفت مثل دیدی که خیلی‌ها به نحوه‌ای که استودیوی فنلاندی مثل Remedy Entertainment بعد از ساخت Alan Wake 2 داشتن.
اگرچه یه بازی ترسناک، بیشتر جذابیت داره تا یه roguelike سخت، اما یه سطحی که توی اون شما از زندگی اصلی شخصیت اصلی یه موزیکال بازی می‌کنید، همون سبک از یه شیطان 20 فوتی مبارزه کردن هم از همون پارچه‌ی ساخته شده است.
من حالا خیلی بیشتر امیدوارم به آینده‌ی Housemarque از اینکه تو خانواده‌ی PlayStation Studios هست، نسبت به اینکه اگه بیرون بود. امیدوارم که سونی به جای دنبال کردن یه ترندی که میشه گفت نهایتا چندسال دیگه بیشتر زنده نیست، با داشتن یه استودیوی مثل Housemarque تو جیبش، به جلو حرکت کنه.
البته اینم بگم که قرار نیست فاز منفی برداریم و بگیم که سونی Returnal رو رها کرده. موسیقی شگفت‌انگیز این بازی توسط Bobby Krlic ساخته شده، و حتی بازی حالت Co-Op برای بخش کمپین و حالت بقا دریافت کرده که نشون میده استودیوی سازنده همچنان خودش رو مسئول بهتر کردن تجربه این بازی میدونه. اما هنوز هم نمی‌تونم احساس کنم که Returnal ممکنه یه شاهکار تمام‌عیار باشه که توی PS Plus تا زمانی که PS5 زندست نشسته باشه، و از "این بهترین بازی PS5 که هرگز بازی نکرده‌ای" مقالات دیگه‌ای محروم شده باشه.
کارگردان بازی، Harry Krueger، از شرکت رفته، و الان در حال کار بر روی یه عنوان جدیده، که میگه یه IP جدیده و نه یه sequel. اما به هر حال، مهم نیست که آیا ما یه بازی دیگه می‌بینیم یا نه، سه سال بعد، بهتره Returnal رو بازی کنین. یا حتی اصلا امیدوارم دلیلی شده باشم که بخواین یه بار دیگه پای کنسولتون بشینین و برای بار nام این بازی رو بازی کنین.
