حتما شما هم در فامیل و آشنا دارید کسانی که را که مدام از خواب هایی که در مورد عزیزان از دست رفته دیده اند، چیزهایی می گویند و شاید با خودتان فکر کرده اید که چرا من خواب فلانی را نمی بینم!
به هر حال اینطور به نظر می رسد که برخی آدم ها بیشتر از بقیه خواب مرده ها را می بینند! در واقع خواب دیدن عزیزان از دست رفته بخشی طبیعی و سالم از فرآیند سوگواری است.
رویاهای دیدار با عزیز از دست رفته تان، تأملات عمیقی را در مورد سوالات وجودی مرگ، روح و زندگی پس از مرگ برمی‌انگیزد. ما در این مقاله از خبرنامه به این موضوع خواهیم پرداخت و نتایج مطالعه ای را در این زمینه با شما به اشتراک خواهیم گذاشت. با خبرنامه همراه باشید!
چه کسانی بیشتر خواب مرده ها را می بینند؟
یک مطالعه جدید و جذاب از مرکز تحقیقات پیو، نسبت بالایی از آمریکایی‌هایی را نشان می‌دهد که خواب بستگان فوت شده خود را دیده‌اند. این یافته‌ها با یافته‌های دیگر در تحقیقات خواب مطابقت نزدیکی دارد، که نشان می‌دهد رویاهای این چنینی یک پدیده تاریخی-فرهنگی گسترده با تأثیرات شگفت‌آور قدرتمند روی آدم ها است.
این نظرسنجی شامل ۵۰۷۹ بزرگسال بود که به عنوان بخشی از پنل روندهای آمریکایی این مرکز، بین ۲۷ مارس و ۲ آوریل ۲۰۲۳ به سوالات پاسخ دادند. چنانچه پاتریشیا توینگتون و مانولو کوریچی گزارش داده‌اند، از اعضای حاضر پرسیده شد که آیا تا به حال احساس کرده‌اند که یکی از اعضای خانواده که فوت کرده است، در خواب یا هر شکل دیگری به ملاقات آنها آمده است.
این تجزیه و تحلیل شامل نتایج مربوط به خواب بود که نشان داد ۴۶ درصد از کل بزرگسالان در خواب یکی از اعضای خانواده شان را که فوت شده ملاقات کرده اند و پاسخ‌ها به زیرگروه‌های زیر تقسیم شده‌اند:
زنان (۵۶ درصد) بیشتر از مردان (۳۶ درصد) احتمال دارد که خواب عزیزان از دست رفته شان را ببینند.
سیاه‌پوستان (۵۴ درصد) و اسپانیایی‌تبارها (۵۳ درصد) بیشتر از سفیدپوستان (۴۲ درصد) احتمال دارد که دیدن خواب مرده ها را گزارش کنند.
افرادی که تعهد بالایی به دین دارند (۳۸ درصد) یا تعهد پایینی به دین دارند (۳۳ درصد) کمتر از افرادی که تعهدات مذهبی متوسط یا “متوسط” دارند (۵۴ درصد) احتمال دارد که خواب ملاقات با عزیزان از دست رفته را گزارش کنند.
دو یافته اول با سایر منابع تحقیقاتی در مورد تفاوت‌های جنسیتی و نژادی/قومی در تجربه رویا مطابقت دارد. در واقع، یافته جنسیتی به طور قابل توجهی به نتایج مطالعه‌ای در سال ۱۹۵۸ توسط گریفیت و همکارانش نزدیک است که نشان می‌دهد ۵۳ درصد از زنان آمریکایی و ۴۰ درصد از مردان آمریکایی گزارش داده‌اند که رویای دیدار با عزیز از دست رفته شان را داشته‌اند، همراه با نتایج نظرسنجی‌هایی که در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۱۰ انجام شده، که ۵۱ درصد از زنان آمریکایی و ۳۸ درصد از مردان آمریکایی گزارش خواب ملاقات داده‌اند.
دیدن خواب افراد مرده و دینداری
آخرین یافته آنها شایان توجه است: “به نظر می‌رسد افرادی که نسبتاً مذهبی هستند، بیشتر از سایر آمریکایی‌ها احتمال دارد که این تجربیات را داشته باشند.” توینگتون و کوریچی خاطرنشان می‌کنند که ما همچنین می‌توانیم نتیجه بگیریم که اعضای بسیار متعهد گروه‌های مذهبی سنتی، مانند پروتستان‌های انجیلی، و آمریکایی‌های کم‌دین‌تر، مانند خداناباوران و ندانم‌گرایان، احتمال بسیار کمتری دارد که این نوع رویاها را گزارش کنند.
در مجموع، به نظر می‌رسد منصفانه است که این یافته‌ها را به عنوان نشانه‌ای از این بدانیم که در بافت معاصر آمریکا، افرادی که ذهنشان بیشتر در مورد ارزش دین، چه موافق و چه مخالف آن، شکل گرفته است، نسبت به افرادی که کمتر ثابت‌قدم و در دیدگاه‌های خود در مورد دین بازتر هستند، خواب‌های ملاقاتِ (با مرده ها) کمتری می‌بینند.
نظرسنجی پیو گزارش خواب یا جزئیات مربوط به این تجربیات را درخواست نکرده است. با این حال، مطالعات تاریخی و بین فرهنگی پر از نمونه‌هایی از خواب‌های ملاقات با چندین ویژگی مکرر است از جمله واقع‌گرایی بیش از حد، شدت عاطفی و تغییرات عجیب در ظاهر و رفتار فرد متوفی.
افراد اغلب با این حس واضح از این خواب‌ها بیدار می‌شوند که واقعاً عزیزان فوت شده خود را دیده‌اند، و این یک مواجهه واقعی به اندازه چیزهایی است که در بیداری تجربه کرده اند.
اثرات دیدن خواب مردگان
به طور کلی، خواب‌های ملاقات با عزیزان از دست رفته می‌توانند هم تأثیر روانی و هم تأثیر معنوی داشته باشند. از نظر روانشناختی، این نوع خواب‌های بسیار خاطره‌انگیز بخشی از فرآیند سوگواری برای از دست دادن یک عزیز هستند. (یا یک حیوان؛ رویاهای ملاقات با حیوانات خانگی نیز پدیده‌ای گسترده است.)
آدمها اغلب از این رویاها بیدار می‌شوند و با وجود از دست دادن حضور فیزیکی فرد متوفی، با احساس اطمینان عمیق از شواهد تجربی رابطه عاطفی مداوم خود با او، از خواب بیدار می‌شوند. این خواب ها می‌توانند شامل مجموعه‌ای از احساسات منفی – غم، خشم، ترس – باشند که بخشی از فرآیند سوگواری نیز هستند.
تأثیر معنوی پس از بیداری پدیدار می‌شود، زمانی که ذهن هوشیار رؤیابین پر از مجموعه‌ای از سؤالات وجودی فوری است: ماهیت مرگ چیست؟ روح؟ زندگی پس از مرگ؟ انسان‌ها در طول تاریخ در مورد پیامدهای بزرگتر رویاهای خود در مورد مردگان کنجکاو بوده‌اند و می‌توان استدلال محکمی ارائه داد که نشان می‌دهد رؤیا منبع اصلی باورها و ایده‌های مذهبی است. در اینجا قسمتی از نوشته، ای. بی. تیلور، انسان‌شناس، از اثر او در سال ۱۸۷۳ با عنوان «فرهنگ‌های بدوی» آمده است:
«اینکه این روح را باید به عنوان موجودی زنده پس از مرگ در نظر گرفت، موضوعی است که به ندرت نیاز به استدلال مفصل دارد. تجربه ساده‌ای وجود دارد که آن را به هر وحشی می‌آموزد؛ دوست یا دشمن او مرده است، اما هنوز در رؤیا یا بینش باز، شکل شبح‌مانندی را می‌بیند که از نظر فلسفه او یک موجود عینی واقعی است.»
نگرش تحقیرآمیز تیلور نسبت به «وحشی» زودباور، ارتباط بین رویاهای ملاقات و معنویت را به صورت منفی، به عنوان یک خرافات غیرمنطقی تلقی می‌کند. جالب اینجاست که رویاهای ملاقات در طول تاریخ از طرف مقابل، توسط مقامات مذهبی سنتی (مثلاً مبلغان مذهبی، متکلمان) که چنین پدیده‌هایی را گمراه‌کننده و وسوسه‌های شیطانی بالقوه خطرناک می‌دانند، نیز محکوم شده‌اند.
و اکنون به نتیجه نهایی نظرسنجی پیو برگشته‌ایم. افرادی که به شدت از یک دین سنتی جدا یا به شدت به آن وابسته هستند، نسبت به افرادی که در هیچ یک از این دو دسته قرار نمی‌گیرند، کمتر به رویاهای ملاقات علاقه دارند. با توجه به مطالب و تحقیقاتی گسترده‌تر در مورد این موضوع، به نظر می‌رسد که «کمتر علاقه‌مند» نیز می‌تواند به «خصومت نسبت به» تبدیل شود.
با این حال، با نگاهی مثبت‌تر، نتایج این نظرسنجی جدید نشان می‌دهد که رویاهای ملاقات نقش متمایزی در زندگی معنوی بخش بزرگی از آمریکایی‌ها ایفا می‌کنند. در واقع، برای افرادی که از مطلق‌گراییِ هم خداناباوران و هم بنیادگرایان مذهبی احساس ناراحتی می‌کنند و در عین حال کنجکاو و پذیرای احتمالات معنوی هستند، رویاها می‌توانند منبع منحصر به فردی از تجربه‌ی اصیل مذهبی ارائه دهند.
