در حالی که سدسازی معمولاً با اختلال در جریان طبیعی آب و آسیب به اکوسیستم‌ها همراه است، در دریاچه مارش واقع در ایالت مینه‌سوتا ، شرایطی منحصربه‌فرد برای یکی از بزرگ‌ترین پرندگان آمریکای شمالی فراهم شده است: پلیکان‌های سفید آمریکایی .
این دریاچه، در حدود ۱۶۰۰ کیلومتر پایین‌تر از رشته‌کوه راکی ، هر بهار میزبان هزاران پلیکان است که با گشودن بال‌های خود، گستره‌ای به عرض ۳ متر را به نمایش می‌گذارند. برخی از این پرندگان، تا بیش از ۳۲۰۰ کیلومتر را پرواز می‌کنند تا به این نقطه از آمریکا برسند.
وجود آب‌های محصور اطراف جزایر کوچک دریاچه، لانه‌های پلیکان‌ها را از حمله شکارچیان زمینی در امان نگاه می‌دارد. امسال، بیش از ۲۲ هزار پلیکان در این منطقه گرد آمده‌اند.
در فصل جفت‌گیری، پلیکان‌های نر و ماده ساختاری شاخ‌مانند را بر روی منقار خود ایجاد می‌کنند؛ نشانه‌ای از آمادگی برای تولیدمثل . این شاخ پس از تخم‌گذاری به‌طور طبیعی می‌افتد.
اما نقش سد مارش فراتر از امنیت و محافظت است. در اینجا، پلیکان‌ها در یک منطقه محدود و متمرکز به شکار ماهی می‌پردازند؛ منطقه‌ای که به دلیل تأثیر سد، محل انباشت ماهیان کپور شده است — برخی از این ماهی‌ها تا ۱ متر طول دارند.
وقتی پلیکانی ماهی مناسبی را شکار می‌کند، این نشانه‌ای برای دیگر پرندگان است تا به محل بشتابند. این جنب‌وجوش غذایی، نیاز جوجه‌های گرسنه را تأمین می‌کند.
پس از آنکه جوجه‌ها به اندازه کافی رشد کردند و توانایی پرواز پیدا کردند، پلیکان‌ها منطقه را ترک می‌کنند . آن‌ها با پرواز به سمت کانال اصلی رودخانه می‌سی‌سی‌پی ، این رود بزرگ را به‌عنوان یک نقشه‌ی طبیعی برای سفر طولانی‌شان به جنوب مورد استفاده قرار می‌دهند.
دریاچه مارش امروز به یکی از نمونه‌های نادر بدل شده است که در آن، یک تغییر انسانی در طبیعت ، به‌جای تهدید، فرصتی زیستی برای گونه‌ای نادر فراهم کرده است.
