در زیرزمین کلیسای مدیچی در فلورانس، اتاقی طاقی‌شکل وجود دارد که چیزی بیش از یک فضای معمولی است. این پناهگاه مخفی، روزگاری محل اختفای میکل‌آنژ، نابغه‌ی نقاشی و مجسمه‌سازی ایتالیا، بوده است. این کشف هیجان‌انگیز، دریچه‌ای تازه به زندگی هنری این هنرمند بی‌بدیل گشوده است.
به گفته‌ی پائولو آگوستینو، مدیر موزه‌ی بارجلو، میکل‌آنژ، تاثیرگذارترین هنرمند قرن شانزدهم میلادی، در سه شاخه‌ی نقاشی، معماری و مجسمه‌سازی فعالیت می‌کرد. در سال 1527، هنگامی که میکل‌آنژ مشغول کار بر روی مقبره‌ی خاندان مدیچی در کلیسای مدیچی بود، شورشیان جمهوری‌خواه، خاندان مدیچی، حاکمان فلورانس، را سرنگون کردند. میکل‌آنژ در این برهه‌ی حساس، به جمهوری‌خواهان پیوست و حتی در ساخت استحکامات نظامی به آنها یاری رساند. این اتحاد تا سال 1530، زمان بازگشت مدیچی‌ها به قدرت، ادامه یافت. با بازگشت مدیچی‌ها، میکل‌آنژ مجبور به پنهان شدن شد و به کمک یکی از دوستان نزدیکش، در این اتاق مخفی پناه گرفت.
این اتاق تا سال 1975 به عنوان انبار مورد استفاده قرار می‌گرفت تا اینکه دریچه‌ای به درون آن کشف شد. آگوستینو توضیح می‌دهد که این اتاق مخفی در زیر کلیسای مدیچی، محل دفن چهار تن از اعضای خاندان مدیچی و آخرین شاهکارهای میکل‌آنژ در فلورانس، قرار دارد. موقعیت استراتژیک اتاق به افراد داخل آن اجازه می‌داد بیرون را ببینند بدون آنکه دیده شوند و همچنین امکان فرار سریع از ساختمان سن لورنزو را فراهم می‌کرد.
آگوستینو با حدس وجود بخش‌های کشف‌نشده در اتاق، دستور برداشتن دقیق لایه‌های گچ دیوارها را صادر کرد. پس از هفته‌ها کار دقیق و موشکافانه، بقایای شاهکارهای میکل‌آنژ که قرن‌ها پنهان مانده بودند، آشکار شدند.
فرانچسکو لوکا، کارشناس امور موزه، معتقد است این کشف، نور تازه‌ای بر زندگی هنری میکل‌آنژ می‌تاباند. طراحی‌های بزرگ‌تر از اندازه‌ی واقعی از سوژه‌های مختلف، نشان‌دهنده‌ی اهمیت طراحی در زمان میکل‌آنژ است که در آن زمان، حتی بیش از نقاشی در بین هنرمندان رواج داشت. میکل‌آنژ از طراحی برای کشف حقیقت و پیاده کردن ایده‌های ذهنی‌اش استفاده می‌کرد.
بندتا کانتینی، مرمت‌کار پروژه، بیان می‌کند که این طراحی‌ها با وجود سال‌ها مخفی بودن، هنوز در شرایط فیزیکی فوق‌العاده‌ای قرار دارند. یکی از دلایل اصلی این امر، قرار گرفتن طراحی‌ها زیر لایه‌هایی از مواد نگهدارنده تا سال 1975 بوده است. طراحی‌ها با زغال چوب حاصل از سوزاندن تکه‌های کوچک چوب و اکسید آهن انجام شده‌اند. شباهت‌هایی بین این طراحی‌ها و مجسمه‌های معروف داود و فرانچسکو در کلیسای سیستین واتیکان وجود دارد که کارشناسان هنوز در حال بررسی دقیق آنها هستند تا اصالت آثار میکل‌آنژ را تایید کنند. برخی کارشناسان معتقدند این طراحی‌ها، اتودهای اولیه‌ی میکل‌آنژ برای آثار بعدی او، از جمله پاهای یک مجسمه در کلیسای خاندان مدیچی، هستند.
لوکا در ادامه می‌افزاید که پیچیدگی بیشتر این طراحی‌ها نسبت به طراحی‌های روی کاغذ میکل‌آنژ، نسبت دادن آنها به این هنرمند را دشوار می‌کند. با این حال، شباهت‌هایی مانند استفاده از فیگورهای بسیار بزرگ و مواد مورد استفاده، ارجاعات نه چندان روشنی به آثاری که احتمالاً در حدود سال‌های 1530 در حال کار بر روی آنها بوده، ارائه می‌دهند.
آگوستینو بیان می‌کند که کشف این اتاق در سال 1975، بحث‌های داغی را میان مورخان هنری درباره‌ی اصالت آثار برانگیخت. از آن زمان، توجه بیشتری به جنبه‌ی طراح بودن میکل‌آنژ شده است. طراحی برای او راهی برای ثبت ایده‌ها و جلوگیری از فراموشی آنها بود.
پس از 50 سال از اولین اکتشافات در این اتاق مخفی، اکنون عموم مردم می‌توانند در تورهای 15 دقیقه‌ای، هفته‌ای 100 نفر، از آن بازدید کنند. آگوستینو امیدوار است بازدیدکنندگان و مورخان هنری با نگاهی تازه به این "دفترچه‌ی طراحی سه‌بعدی" بنگرند تا نقش میکل‌آنژ و شاگردانش در هنر طراحی بیشتر کشف شود.
