ظهور و گسترش یک امپراتوری
امپراطوری ناپلئون بناپارت با موفقیت‌های چشمگیر در جریان جنگ‌های انقلاب فرانسه آغاز شد که زمینه‌ساز صعود او به قدرت گردید. از محاصره تولون در سال ۱۷۹۳، که منجر به ۶,۳۰۰ کشته شد، ناپلئون به سرعت خود را به عنوان رهبری قدرتمند مطرح کرد.
همزمان با ارتقاء جایگاه ناپلئون از مقام ژنرالی به امپراتوری، عملیات‌های نظامی او نیز از نظر مقیاس و جاه‌طلبی گسترش یافت.
نبرد آسترلیتز در سال ۱۸۰۵، که حدود ۳۶,۰۰۰ تلفات داشت، کنترل او بر اروپا را تثبیت کرد. با این حال، این دوره گسترش با درگیری‌های فزاینده و ویرانگری همراه بود.
به عنوان مثال، نبرد واگرام در سال ۱۸۰۹، با ۷۴,۰۰۰ تلفات، نشان‌دهنده هزینه انسانی فزاینده جاه‌طلبی‌های او بود.
فاجعه در روسیه و سقوط ناپلئون بناپارت
حمله به روسیه در سال ۱۸۱۲ اشتباهی فاجعه‌بار بود که آغازِ پایان ناپلئون را رقم زد.
ارتش بزرگ او، که از شرایط سخت زمستان و مقاومت شدید روس‌ها رنج می‌برد، با بیش از نیم میلیون تلفات مواجه شد.
پس از عقب‌نشینی از روسیه، ناپلئون با سلسله‌ای از شکست‌ها روبرو شد که در نهایت به نبرد لایپزیگ در سال ۱۸۱۳، با حدود ۹۲,۰۰۰ تلفات، انجامید. این شکست قدرت او را تضعیف کرد و به نخستین کناره‌گیری و تبعید او به جزیره البا در سال ۱۸۱۴ منجر شد.
بازگشت کوتاه او به قدرت با نبرد واترلو در سال ۱۸۱۵ پایان یافت، جایی که درگیری منجر به بیش از ۵۰,۰۰۰ تلفات شد و شکست نهایی او را رقم زد.
