خرس‌های گُبی حیواناتی منزوی هستند که در بیابان‌ها پرسه می‌زنند و به دنبال منابع آب می‌گردند. به گفته کارشناسان کمتر از ۴۰ خرس گُبی در جهان وجود دارد.
خرس‌های گُبی به ندرت دیده می‌شوند و همواره تصور می‌شد که آنها یک اسطوره هستند.
زندگی در قلب خشک آسیا آنها را به یکی از سرسخت‌ترین حیوانات روی زمین تبدیل کرده است.
بیابان گبی، بخش‌هایی از جنوب مغولستان و شمال غربی چین را در بر می‌گیرد و شامل بیابان‌های استپ و فلات‌های نیمه بیابانی می‌شود.
بزرگترین چالش خرس گُبی آب آشامیدنی است. در بیابان گُبی منابع آب ممکن است ۱۰۰ مایل (۱۶۰ کیلومتر) از هم فاصله داشته باشند و خرس با یک سفر طاقت فرسا رو‌به‌رو است.
واحه‌ها راه نجات خرس‌ها هستند و آنها از چشمه آب شیرین که از اعماق زمین خارج می‌شود، می‌نوشند.
مشاهده یک خرس گُبی نماد امید محسوب می‌شود.
خرس‌های گبی عمدتاً از ریشه ها، انواع توت‌ها و سایر گیاهان، گاهی اوقات جوندگان تغذیه می‌کنند. هیچ مدرکی مبنی بر شکار پستانداران بزرگ توسط این حیوانات وجود ندارد. خرس‌های گبی معمولاً منفرد هستند، به جز در دوره‌های فصل جفت‌گیری و زمانی که خرس مجبور است توله‌هایی را بزرگ کند.
از دست دادن زیستگاه، تغییرات آب و هوایی و تجاوز انسان به طور کلی بر اکولوژی خرس گبی تأثیر گذاشته است.
رژیم غذایی خرس گوبی تنها حدود ۸ درصد پروتئین حیوانی دارد.
خرس‌های گبی تنها خرس‌هایی هستند که تکامل یافته‌اند و با زندگی در چنین آب‌وهوای گرم بیابانی سازگار شده‌اند. آنها تنوع ژنتیکی بسیار پایینی دارند که در میان کمترین گونه‌هایی است که تاکنون در زیرگونه‌های خرس قهوه‌ای مشاهده شده است، زیرا یکی از کوچک‌ترین و منزوی‌ترین جمعیت‌های خرس قهوه‌ای در جهان است.
سطوح تنوع ژنتیکی مشابه خرس‌های گبی تنها در جمعیت کوچکی از خرس‌های قهوه‌ای در کوه‌های پیرنه در مرز اسپانیا و فرانسه گزارش شده است.
