با ظهور موشک‌های بالستیک ضد کشتی (Anti-Ship Ballistic Missiles یا ASBM) و موشک‌های کروز مافوق صوت، معادلات تغییر کرده است. این موشک‌ها با سرعت بالا، قدرت مانور فوق‌العاده و دقت هدف‌گیری به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند سامانه‌های دفاعی پیشرفته را دور بزنند. همین ویژگی‌ها باعث شده که حتی پیشرفته‌ترین ناوها نیز در برابر این سلاح‌ها بی‌دفاع نباشند.
موشک‌های بالستیک ضد کشتی مانند DF-۲۱D چین با سرعت‌های فراصوت حرکت کرده و می‌توانند از ارتفاع زیاد به ناوهای هواپیمابر حمله کنند. رهگیری چنین موشک‌هایی حتی برای سامانه‌های پیشرفته‌ای مانند Aegis دشوار است. ضربه مستقیم این موشک‌ها به ناو می‌تواند آسیب‌های مرگباری وارد کند و حتی توانایی عملیاتی آن را به‌کلی از بین ببرد.
موشک‌های کروز هایپرسونیک مانند Zircon روسیه نیز به دلیل پرواز در ارتفاع پایین و سرعت بسیار بالا، فرصت واکنش را برای سامانه‌های دفاعی محدود می‌کنند. این ویژگی باعث می‌شود که احتمال اصابت موفق افزایش یابد و سیستم‌های هشدار زودهنگام عملاً کارایی کمتری داشته باشند.
ایران نیز در سال‌های اخیر با توسعه موشک‌های بالستیک و کروز بومی، به یکی از بازیگران مهم در زمینه تهدید علیه ناوهای هواپیمابر تبدیل شده است. موشک‌های برد بلند فاتح، خرمشهر و موشک‌های کروز نظیر نور و قادر، بخشی از توان موشکی ایران محسوب می‌شوند که توانایی هدف‌گیری شناورهای بزرگ دشمن را دارند. ایران با استفاده از این موشک‌ها و ترکیب آن با جنگ‌افزارهای نامتقارن، تهدید قابل توجهی برای ناوهای هواپیمابر در منطقه خلیج فارس و دریای عمان ایجاد کرده است.
تدابیر دفاعی ناوهای هواپیمابر
ناوهای هواپیمابر از سامانه‌های دفاع نزدیک (Close-In Weapon Systems یا CIWS) برای مقابله با تهدیدات موشکی بهره می‌برند. این سامانه‌ها با شلیک گلوله‌های پرسرعت به سمت موشک‌های مهاجم تلاش می‌کنند تا آن‌ها را قبل از برخورد نابود کنند. با این حال، در برابر حملات هم‌زمان و چندمرحله‌ای، کارایی این سیستم‌ها محدود است.
دفاع لایه‌ای که شامل چندین خط دفاعی با موشک‌های رهگیر، تسلیحات لیزری و اقدامات جنگ الکترونیک است، یکی دیگر از راهکارهای حفاظت از ناوهای هواپیمابر محسوب می‌شود. با این حال، هماهنگی این سامانه‌ها با یکدیگر و واکنش سریع در برابر تهدیداتی که در چند ثانیه ظاهر می‌شوند، همچنان یک چالش بزرگ است.
با وجود تهدیدات فزاینده، کارشناسان معتقدند که ناوهای هواپیمابر همچنان نقش مهمی در راهبردهای نظامی دارند. اما واقعیت این است که آسیب‌پذیری آن‌ها در برابر موشک‌های بالستیک و کروز افزایش یافته و دیگر نمی‌توان آن‌ها را شکست‌ناپذیر دانست. توانایی کشورهایی مانند چین، روسیه، ایران و حتی برخی بازیگران منطقه‌ای در توسعه موشک‌های دقیق و سریع، این ناوها را به هدفی قابل دسترس‌تر از گذشته تبدیل کرده است.
با پیشرفت فناوری‌های موشکی، احتمال تغییر تاکتیک‌های دریایی در سال‌های آینده وجود دارد. استفاده از پهپادها، افزایش سامانه‌های دفاعی پیشرفته و تمرکز بر مخفی‌کاری از جمله راهکارهایی است که برای حفظ برتری دریایی مدنظر قرار گرفته‌اند. در نهایت، موفقیت در آینده جنگ‌های دریایی وابسته به سرعت انطباق با این تهدیدات جدید خواهد بود.
