یکی از توانمندترین جنگنده‌هایی که در سال ۲۰۲۵ مورد استفاده قرار می‌گیرد، یک جنگنده نسل پنجمی نیست؛ بلکه F-15 Eagle نسل ۴.۵ است.
نخستین جت‌های مادون صوتی که در طول و اندکی پس از جنگ جهانی دوم استفاده شدند، به طور عمده به عنوان نسل اول جنگنده‌ها در نظر گرفته می‌شوند، در حالی که آن‌هایی که به رادار هوا به هوا مجهز شدند، به عنوان نسل دوم شناخته شدند.
جنگنده‌های نسل سوم، هواگردهای چندمنظوره‌ای مانند F-4 Phantom و سایر جت‌های مشابه هستند. در نسل چهارم، اوضاع شروع به مبهم شدن می‌کند زیرا این نسل از آن زمان به دسته‌بندی‌های متعددی تقسیم شده است.
این دسته‌ها شامل نسل ۴.۴. ۵.۴+ و ۴++ می‌شوند که بسته به منبع نامگذاری‌های متفاوتی دارند. جنگنده‌های استاندارد نسل چهارم دارای فناوری‌های جدیدتر و مواد سازنده کامپوزیتی هستند. جنگنده‌های F-16 و F/A-18 از جمله جنگنده‌های نسل چهارم هستند. با این حال، نسل ۴.۵ دسته‌بندی‌های مذکور را در بر گرفته و نسخه‌های بعدی جنگنده‌های نسل چهارم را نیز شامل می‌شود.
هواپیماهایی که در این دسته طبقه‌بندی می‌شوند، معمولاً پیشرفته‌تر از نسخه‌های قدیمی خود بوده و برای نبردهای هوایی قرن بیست‌ویکم مدرن‌سازی شده‌اند. جنگنده‌های نسل پنجمی دارای یک سیستم کاملاً دیجیتال هستند و به طور ترکیبی به عنوان هواگرد پشتیبانی زمینی و جنگنده تهاجمی مستقیم عمل می‌کنند.
تا سال ۲۰۲۵، تنها جنگنده‌های نسل پنجمی که در حال بهره‌برداری هستند، عبارت‌اند از: F-22, F-35 Lightning II, Chengdu J-20, Shenyang J-35, وthe Sukhoi Su-57. تفاوت اصلی این است که جنگنده‌های نسل ۴.۵ به‌گونه‌ای اصلاح شده‌اند تا آن‌ها را به استانداردهایی نزدیک به جنگنده‌های نسل پنجم برسانند، در حالی که جنگنده‌های نسل پنجم از ابتدا با در نظر گرفتن این پیشرفت‌ها طراحی و ساخته شده‌اند.
