ناوهای هواپیمابر مهم ترین و چشمگیرترین شناورهای ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده هستند و دهه هاست که چنین بوده است. اولین ناو هواپیمابر، یا به عبارت دقیق تر، اولین باری که یک هواپیما از یک کشتی نیروی دریایی به هوا پرتاب شد، در سال ۱۹۱۲ از روی ناو هواپیمابر فرانسوی Foudre انجام شد. کشورهای دیگر دیدند که چه دستاوردهایی با استفاده از هوانوردی دریایی ممکن می شود و به سرعت وارد رقابت برای ساخت سکوهای پرتاب دریایی سیار موثر و کارآمد شدند.
در حالی که کشورهای اروپایی تب ساخت ناو هواپیمابر را درست قبل از شروع جنگ جهانی اول آغاز کردند، ایالات متحده نیز خیلی عقب نماند. ساخت ناو هواپیمابر USS Langley (CV-1/AV-3)، اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده، در سال ۱۹۱۱ آغاز شد. بیش از یک دهه طول کشید تا لنگلی بتواند به عنوان یک ناو هواپیمابر به دریا برود و این کار را چندین بار انجام داد. اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده در نهایت چندین بار بین سال‌های ۱۹۱۳ و ۱۹۴۲ به کار گرفته شد، از سرویس خارج شده و بار دیگر به خدمت فرا خوانده شد.
هنگامی که لنگلی برای اولین بار در سال ۱۹۱۳ به عنوان یک ناو هواپیمابر به آب انداخته شد، نامش Jupiter بود و حیات خود را به عنوان یک کشتی از کلاس Proteus آغاز کرد، که نوعی کشتی باری بود که در آستانه قرن بیستم استفاده می شد. در نهایت، نیاز به تغییر در کنار ظهور فناوری پیشرفته، کشتی سازان را قادر ساخت تا پیکربندی آن را تغییر داده و یک عرشه روی آن نصب کنند. هنگامی که این کار انجام شد، لنگلی به اولین ناو هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده تبدیل شد و برای چندین دهه خدمت کرد.
ناو هواپیمابر USS Langley (CV-1/AV-3)
یو اس اس ژوپیتر در سال ۱۹۱۳ وارد خدمت شد و اولین کشتی ایالات متحده بود که با نیروی توربو الکتریک کار می کرد. فقدان توربین بخار ژوپیتر باعث شد که این کشتی سریعتر از کشتی های خواهرش – USS Cyclops و Neptune – باشد. ژوپیتر در ابتدا در اقیانوس آرام خدمت می کرد و هنگامی که از کانال پاناما عبور کرد، به اولین کشتی تبدیل شد که از این کار را از شرق به غرب انجام داد. این کشتی در طول جنگ جهانی اول هیچ نبردی را تجربه نکرد و در ۱۱ ژوئیه ۱۹۱۹ ، نیروی دریایی اجازه تبدیل آن به یک ناو هواپیمابر را صادر کرد.
سپس ژوپیتر در ماه مارس سال بعد از سرویس غیرنظامی خارج شده و تبدیل آن به یک ناو هواپیمابر آغاز شد. در ۲۱ آوریل ۱۹۲۰ ، این کشتی در دسته CV-1 طبقه بندی شد و به Langley تغییر نام داد و اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده شد.
نام این کشتی به افتخار ساموئل پیرپوینت لنگلی، اخترفیزیکدان و پیشگام هوانوردی که برای توسعه یک هواپیمای سرنشین دار در اولین روزهای عصر هوانوردی تلاش می کرد، به لنگلی تغییر یافت. اگرچه همانطور که همه می دانیم،برادران رایت زودتر از لنگلی یک هواپیمای با قابلیت پرواز ساخته و به هوا بردند، اما او کار توسعه علم جدید اخترفیزیک را در اواخر قرن نوزدهم ادامه داد و تا زمان مرگش در سال ۱۹۰۶ یکی از بازیگران اصلی مؤسسه اسمیتسونیان بود.
در حالی که لنگلی در ابتدا برای حمل و نقل دریایی زغال سنگ ساخته شد، از سال ۱۹۲۰ به بعد، این کشتی دیگر یک کشتی باری به این منظور نبود. بسیاری از سوابق خدمات اولیه لنگلی مربوط به آزمایش هوانوردی دریایی، از جمله به پرواز درآوردن هواپیماها و بازیابی آنها در حین حرکت بود.
هنگامی که این کشتی با ماموریت جدید به آب انداخته شد، طراحی لنگلی باعث شده بود که تعداد بسیار زیادی هواپیما را در خود جای دهد. برخی از ناوهای مدرن می توانند تا ۹۰ جت جنگنده را روی عرشه خود حمل کنند، اما در ابتدا، این تعداد بسیار کمتر بود. با این حال، توانایی لنگلی برای حمل حداکثر ۳۴ هواپیما در سال ۱۹۲۲ یک دستاورد بزرگ به شمار می رفت. لنگلی می‌توانست ۱۲ هواپیمای “تعقیب” تک سرنشین، ۱۲ هواپیمای “شناسایی” دو صندلی دیگر و ۱۰ فروند هواپیمای مناسب برای پرتاب اژدر با سرعت تا ۸۰ گره دریایی را پشتیبانی کند.
سابقه خدمات ناو هواپیمابر لنگلی
USS Langley سابقه خدمات برجسته ای داشته و در بیشتر این مدت به عنوان یک کشتی آموزشی عمل می کرده است. از سال ۱۹۲۷ تا ۱۹۳۹ ، لنگلی در اقیانوس آرام در سواحل هاوایی و کالیفرنیا فعالیت می کرد. در طول این مدت، این کشتی واحدهای مربوط به هوانوردی دریایی را آموزش می داد. همچنین این ناو آزمایش‌های متعددی را برای پیشرفت این فناوری، آموزش خلبانی و غیره انجام داد. لنگلی حتی در یک فیلم صامت در مورد هوانوردی دریایی به نام The Flying Fleet نیز حضور داشت.
در سال ۱۹۳۶، لنگلی تحت تعمیرات اساسی و تبدیل قرار گرفت و در ۲۱ آوریل ۱۹۴۷ طبقه بندی آن از CV-1 به AV-3 تغییر پیدا کرد. سپس لنگلی برای مدتی در اقیانوس اطلس خدمت کرده و درست در زمان وقوع جنگ جهانی دوم به اقیانوس آرام بازگشت. در طول این جنگ، لنگلی به عنوان یک کشتی ضد زیردریایی در اقیانوس آرام عمل کرده و پس از ورود ایالات متحده به جنگ جهانی دوم بدنبال حمله یواشکی ژاپن به پرل هاربر در دسامبر ۱۹۴۱ نیز خدمت آن ادامه یافت.
در ۲۷ فوریه ۱۹۴۲، لنگلی برای ماموریت های ضدزیردریایی به دو ناوشکن USS Whipple (DD-217) و Edsall (DD-219) ملحق شد. لنگلی ناوگان کوچکی از هواپیماهای جنگنده Curtiss P-40 “Warhawk” را برای کمک به دفاع نیروهای متفقین از جاوه حمل می کرد که مورد حمله قرار گرفت. لانگلی با کمک ناوشکن های اسکورت خود در ابتدا توانست از بمباران ژاپنی جان سالم به در ببرد. درست قبل از ظهر، ۹ بمب افکن ژاپنی لنگلی را در معرض دید خود دیده و به آن حمله کردند.
تلاش اول آن ها برای غرق کردن این ناو شکست خورد، اما ژاپنی ها پنج ضربه سهمگین به این ناو زدند که باعث شد عرشه لنگلی و هواپیمای روی آن دچار آتش سوزی شوند. لنگلی غرق نشد، اما مرده و بی حرکت روی آب مانده بود و تصمیم گرفته شد که در دریا غرق شود. ناوشکن اسکورت آن ۹ گلوله ۴ اینچی و چند اژدر را به سمت لنگلی شلیک کرد و این ناو را در ۱۲۰ کیلومتری جنوب تجیلاتجاپ، اندونزی غرق کرد. بدین ترتیب بود که پایان اولین ناو هواپیمابر ایالات متحده رقم خورد.
