برای هزاران سال مردم تایوان با استفاده از یک روش دردناک دندان‌های سالم خود را بیرون می‌کشیدند.
مطالعات نشان می‌دهد که مردم باستان در تایوان برای «بیان زیبایی‌شناختی» و «آزمایش شجاعت» دندان‌های سالم را از دهان خود جدا می‌کردند. پس از بررسی‌های متعدد، حالا باستان‌شناسان درک بهتری از اینکه چرا در تایوان باستان و سایر بخش‌های آسیا این عمل انجام می‌شد، دارند.
بر اساس مطالعه‌ای که در شماره دسامبر ۲۰۲۴ مجله تحقیقات باستان‌شناسی در آسیا منتشر شد، مشخص شد، کشیدن دندان سالم برای نخستین بار در حدود ۴۸۰۰ سال پیش، در دوره نوسنگی، در این منطقه باب شد و تا اوایل قرن بیستم ادامه یافت این روش شامل کشیدن دندان‌های سالم از جمله دندان‌های ثنایا و نیش بدون استفاده از بیهوشی بود که پس از آن، حفره‌ها با خاکستر پر می‌شدند تا از خونریزی و التهاب جلوگیری شود.
پس از جمع‌آوری داده‌ها از بیش از ۲۵۰ مکان باستان‌شناسی در سراسر آسیا، محققان دریافتند که ۴۷ مکان باستانی دارای دفین‌هایی از دوران نوسنگی (۴۸۰۰ تا ۲۴۰۰ سال پیش) تا عصر آهن (۲۴۰۰ تا ۴۰۰ سال پیش) است که در این مکان‌ها دندان‌های مرده از دست رفته بود. اتفاقی که به طور مساوی در بین مردان و زنان مشترک بود. با این حال، در دهه ۱۹۰۰، در میان گروه دوم رایج‌تر بود و این فقط بزرگسالان نبودند که کار دندانپزشکی داشتند بلکه کودکان هم در این رسته جای می‌گرفتند.
به گفته محققان، دلیل اصلی اینکه افراد تحت این روش قرار گرفتند، زیبایی - برای «بیان زیبایی شناختی» بود. آن‌ها این را بر اساس نمونه‌های ارائه شده در ادبیات تاریخی و اسناد مدرن تعیین کردند.
باستان‌شناسان معتقدند، «اولین و متداول‌ترین انگیزه‌ای که به آن اشاره شد، زیباسازی بود که از تمایل به تمایز خود از ویژگی‌های صورت حیوانات و همچنین افزایش جذابیت شخصی، به‌ویژه برای جنس مخالف ناشی می‌شد. «یک شهادت جالب تاکیدی بر تلاش برای مشاهده زبان زرشکی است که از شکاف دندان‌های درخشان نگاه می‌کند.»
محققان همچنین بر این باور هستند که کشیدن دندان به عنوان یک «آزمون شجاعت» - همانطور که هر کسی که کار دندانپزشکی قابل توجهی داشته، محسوب می‌شده است.
باستان‌شناسان می‌گویند، «مردم محلی معتقد بودند که کندن دندان‌ها می‌تواند درد ناشی از خالکوبی را کاهش دهد یا مشکل در تلفظ را کاهش دهد. «در بسیاری از موارد، نتیجه قابل مشاهده به عنوان دلیلی بر شجاعت یا معیار بلوغ تلقی می‌شد.»
دلیل دیگری که از سوابق قوم‌شناسی بورنئو و توصیف‌های تاریخی جنوب غربی چین گرفته شده است، ممکن است این باشد که اگر فردی فک قفلی داشت، دندان کشیده‌شده به او امکان تغذیه و دارو را می‌داد.
محققان در این مطالعه نوشتند: «این عملی‌ترین منطق نجات‌دهنده زندگی در فرسایش دندان ممکن است تداوم آن را علی‌رغم این روش دردناک توضیح دهد. اگرچه موارد قفل شدن فک ممکن است نادر بوده باشد، اما مراقبت‌های پیشگیرانه از کشیدن دندان بیشتر از چشم اندازهای مرگبار بود.
