وم‌باکس‌ها دستگاه‌های ضبط و پخش قابل حمل بزرگی بودند که معمولاً با باتری کار می‌کردند. این دستگاه‌ها بلندگوهای بسیار قدرتمندی داشتند که صدا را با حجم بسیار بالا پخش می‌کردند. بوم‌باکس‌ها به دلیل اندازه بزرگ، وزن زیاد و صدای بلندشان مشهور بودند.
بوم‌باکس‌ها به سرعت به نمادی از فرهنگ شهری، به ویژه در میان جوانان آفریقایی-آمریکایی و لاتین تبدیل شدند. این دستگاه‌ها به آنها امکان می‌داد تا موسیقی مورد علاقه خود را با دیگران به اشتراک بگذارند و حس تعلق به یک گروه را تقویت کنند. اما آزاردهندگی این صدا قابل انکار نبود. آن روزها صدای بوم‌باکس نه تنها به شلوغی و آشوب محیط‌های آشفته می‌افزود، بلکه حتی آرامش پارک‌ها و فضاهایی که معمولا محل آرامش بودند را هم سلب می‌کرد.
در این دوره بوم‌باکس‌ها نقش مهمی در ظهور و گسترش موسیقی هیپ‌هاپ ایفا کردند. دی‌جی‌ها از بوم‌باکس برای پخش ریمیکس‌ها و بیت‌های جدید استفاده می‌کردند و به این ترتیب، موسیقی هیپ‌هاپ به سرعت در میان جوانان محبوب شد.
نبردهای صوتی بین دارندگان بوم‌باکس‌ها نیز بسیار رایج بود. افراد با یکدیگر رقابت می‌کردند تا ببینند که کدام یک می‌تواند بلندترین و باکیفیت‌ترین صدا را تولید کند. این نبردها به بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ شهری تبدیل شده بود.
اما در دهه ۱۹۹۰ دیگر دوران زوال بوم‌باکس فرارسیده بود و تسلط فرهنگی آن رو به کاهش رفت. در این دهه معرفی دستگاه‌های جمع و جورتر مانند Walkman باعث شد که بوم‌باکس‌های بزرگ و سنگین دیگر کاربرد و جذابیت خود را از دست بدهند و به تدریج از خیابان‌های شهر ناپدید شوند.
کاهش تقاضا برای بوم‌باکس در اوایل قرن بیست و یکم دیگر کاملا مشهود بود. طبق گزارش انجمن الکترونیک مصرف‌کنندگان آمریکا، در سال ۲۰۰۳ تنها ۳۲۹ هزار دستگاه بوم‌باکس در ایالات متحده فروخته شد که این در مقابل بیش از ۲۰ میلیون دستگاه فروخته شده در در سال ۱۹۸۶ نشان دهندۀ یک افول کامل بود.
